منهنجا تن نور جي قطرن...; منٺار فقير راڄڙ
سيد جو نور سُبحاني، لکين ورهن ته سيلاني،
ڪڏهن ياقوت ۾ جاني، ڪروڙين ورهن قُطب تارو.
اُتان بحرن اندر آيو، سمونڊن کي سيد ٺاهيو،
اُتان رب پاڪ ڪيس رايو، الله اهڙو ته اِشارو.
ته ڇَنڊيو پک نور پيارا! ٿين پيدا شغل سارا،
قلم، ڪرسي، قمر، تارا، پيدا ٿي شمس سونهارو.
منجهان تن نور جي قطرن پيدا ڪيئَن مڙن کي مَلڪن،
زمينون، عرش، آسمانن، پيدا ٿيو جوڙ جڳت سارو.
منجهان تنهن عالم انسانا، منجهان تنهن حورن غلمانا،
منجهان تنهن دوزخ بهشتانا، پيدا ٿيو چيز چوڌارو.
منجهان تنهن نور نبين جو، منجهان تنهن بحر تمن جو،
’توريت‘، ’زبور‘ پڻ تنهنجو، ’انجيل‘، ’فرقان‘ سارو.
وڏي قدرت سا خاوند جي، اعليٰ ڪيئين عزت محمدؐ جي،
ناهي ڪا ڳالهه ڳڻڻ حد جي، ساريندو ڪير شمارو؟
سوالي تنهن نور سرور جو، مٺي محبوب منور جو،
دامنگير يار دِلبر جو، ٻانهو ”منٺار“ ويچارو.