سهارو عبد جو هر دم ; عبدالوحيد سرهندي
اُهوئي ابتدا آهي، اُهوئي انتها آهي.
نه دُنيا هُئي نه عُقبيٰ هُئي، نه ئِي مَخلوق خَلقيل هُئي،
مگر اوّل سَڀن کان ئِي رَسُولِ مُجتَبيٰ آهي.
خُدا خَلقيو جَهانن کي رَسُولُ الله جي صَدقي،
اُهوئي رَحمتِ عالَم اِمامُ الاَنبياء آهي.
ذِڪِر اذڪارِ سَڀ فاني مُحمّد جو ذڪر باقي،
سَبب هي ٿيو جو خود الله سندن ئي نعت خُوان آهي.
صُبح سَانجهي سدائين سَڀ پڙهو صَلّوٰةّ سيّد تي،
سڀن وِردن کان اَعليٰ هي وَظيفو بي بَها آهي.
قَبر مَحشر ۽ دُنيا ۾ مَدد ڪنهن جي نه ٿي گُهرجي،
سَهارو عبد جو هردم رسولِ دوجهان آهي.