در صفت حضرت رسالت پناهه ; نواب ولي محمد خان لغاري
ڏتي اُنهين رمز هر ڪنهن ڪون هَلاڪي،
ڪٿان بشري صورت ’بشر مثلڪم‘،
ڪٿان مَلَڪي صورت ’اِني احدُ ڪُم‘.
آکيس حقي صورت وچ ’لي مَعَ الله‘،
ڪٿان ’لايسعني‘ ٿيا خود ’اِنا الله‘.
آيت ’اَوحيٰ اِليٰ عبده، ما اَوحيٰ‘
آئي صورت حقي دِي خاص وقنا.
ڪٿان آکيس ’ويسقيني ويطعم‘،
ڪٿان ختم النبي مرسل ٿيا خاتم.
ڪٿان ’احمد بلا ميمي‘ سڏايس،
ڪٿان وت عبده ٿي هُل هلايس.
ڪيئي شبهات دي وچ پئي رکن بيم،
اسان ڄاتا صحيح ’احمد بلا ميم‘.
جيڪو رَکسي انهي وچ شڪ شُبهات،
ڪُفر ٿيسي اُنهين دي قلب اثبات.
آخر هرڪو اِٿون هر حال هلسي،
’اَذجاءَ اَجَلُهُم‘ ساعت نه ٽلسي.
رهو وچ دور دي ’اِنڪ‘ غريبا،
اَجل دا وقت سر آيا قريبا.
دنيا فاني فنا ڪيهي فضيلت،
اول جلوه پُڇي ڏيسي ذليلت