عبدالله بروهي
سدائين خوش هجين پنهنجن معصوم خيالن سان، پنهنجن گلن جهڙن ٻارن سان، پنهنجي ماءُ ۽ ڀائرن جي همدردين سان (آمين)
ڇا اسان رڳو زندگيءَ ۾ پريشانين جو بوجهه کڻڻ لاءِ پيدا ٿيا آهيون؟ نه هرگز نه! جتي اسان جي زندگيءَ جون مشڪلاتون، مصيبتون، ڏکايون، مجبوريون ۽ مايوسيون آهن، اتي الله پاڪ جي طرفان عطا ڪيل قوت، خود ارادي، همت ۽ هميشه سٺي مستقبل جي تمنا اسان جي زندگي جي ڪامپليڪس مئٽميٽڪس جي اڻپوري حساب جي حل لاءِ هڪ ايڪيوشن (Equation) آهي، يار ڀلا هڪ انسان جي ان کان وڏي ڪهڙي خوشقسمتي ٿي سگهي ٿي، جو ان کي تو جهڙو سچو دوست هجي، جنهن جو من هيري وانگر چمڪندڙ ۽ شيشي وانگر صاف هجي. منهنجا راڻا توهان ايئن ڇو لکيو آهي ته توهان پنهنجي پاڻ کان رُٺل آهيو ۽ توهان نه مدد ڪرڻ جي مون کان معافي به گهري آهي؟ سائين منهنجا هڪ ته مان اوهان کي هميشه ان ڳالهه تي ٽوڪيندو رهيو آهيان ته توهان هميشه مايوس رهو ٿا ۽ مايوسيءَ جون ڳالهيون پڻ ڪريو ٿا. ان جي نتيجي ۾ اوهان پنهنجي عطا ڪيل صحت جهڙي عظيم تحفي کي تيزاب جهڙي تيز عمل ڪندڙ مايوسي ۽ پريشانيءَ سان بڳاڙي ٿا ڇڏيو. رهي ڳالهه منهنجي مالي واهر جي ته اوهان جي ياد لاءِ ته ان ڏينهن وارو منهنجو رويو سٺو ان لاءِ نه هو ته ڪو مان مالي طور گهوٽالي ۾ آهيان، يا ڪو اوهان کان مان مالي سپورٽ (Support) حاصل ڪرڻ پئي چاهيم! پيارا ڀاءُ مون کان وڌيڪ ڪير تنهنجي حالت سڃاڻي سگهي ٿو ۽ اُن صورت ۾ مان اوهان کان اهو ڪيئن اميد ڪري سگهان ٿو ته اوهان پنهنجي معصوم ٻارن کي تعليم نه ڏياري ۽ انهن جي خفن کي ماري منهنجي واهر ڪيو، هر گز نه! شڪريو! مهرباني! مان سوچيو هو ته شايد هاڻي پرچڻ کانپوءِ پوءِ تمام جلد جلد (frequently) اوهان مون وٽ ايندا رهندا ۽ ائين پنهنجي سڪ جي اُڃ اُجهائيندا رهنداسين، پر افسوس ڀاءُ توهان پنهنجي خط ۾ مون سان بلڪل اوپرائپ واري لهجي ۾ ڳالهايو آهي ۽ يار معافين مٿان معافي گهري آهي. قسم آهي مونکي تنهنجي سچائيءَ جو، اگر منهنجو وس پُڄي ته هوند 24 ڪلاڪ مان اوهان سان گڏ رهان، شايد هاڻي نهايت پرامن نموني، پر ان جو به پورو احساس اٿم ته شايد هاڻي اوهان اهو نه ڪيو. خير! سائين منهنجا مان روز ٻه يا ٽي دفعا مرتضيٰ وٽ فون ڪري اوهان جو پُڇندو رهندو آهيان، پر اوهان وڃي نوابشاهه وسايو آهي. ٻي ڳالهه ته جيئن ته مان هڪ اهڙي ڌُٻڻ ۾ ڦاٿل آهيان جو اَنا ۽ غيرت سڀ ڪجهه قربان ڪري پنهنجي پاڻ کي 98 واري امتحان ۾ ڪامياب ڏسڻ چاهيان ٿو ۽ان لاءِ ضروري آهي ته بقايا 9 مهينن ۾ مان گهٽ ۾ گهٽ 16 يا 17 ڪلاڪ اسٽڊي ڪري سگهان. سائين منهنجا توهان کان ڇا لڪائڻ منهنجي اسٽڊي نه ڪرڻ جي پريشانيءَ ۾ منهنجيون ننڊون حرام ٿي ويون آهن، پر اسٽڊي بلڪل نه پيو ٿو ڪريان، پر تمنا اٿم ته تمام گهڻو پڙهان. ان لاءِ مان اوهان کي هڪ نهايت سنجيدگيءَ سان اهو عرض/حڪم ٿو ڪريان ته هر حال ۾ محمد سان نه پر اوهان ڪنهن Working day تي جيئن محمد آفيس هجي اوهان صبح جو (يا يقين ممتاز کي وٺي نه ويندا) اڪيلو منهنجي ڳوٺ هليا وڃو ۽ منهنجي پيءُ کي منهنجي ٿيندڙ نقصان کان آگاهه ڪريو. اوهان ان کي اهو يقين ڏياريو ته مونکي ٻه سال حيدرآباد ۾ اوهان جي هٿان هر مهيني 2000 ڏياري موڪلڻ سان ڪيئن نه منهنجو مستقبل ٺهي سگهي ٿي ۽ نه ڏيڻ سان ڪيئن نه مان تباهه و برباد ٿي سگهندس ۽ اوهان ان کي ان کان به آگاهه ڪيو ته گذريل 5 مهينن کان مان 10000 کان وڌيڪ قرض کڻي چڪو آهيان ۽ اڃا تائين داخلا في جيڪا 2400 آهي، جنهن جي آخري تاريخ گذرئي پنج مهينا ٿي ويا آهن پر مان نه پياري آهي ۽ اگر مان 10 يا 15 ڏينهن اندر نه پياري ته شايد منهنجي داخلا هميشه لاءِ ختم ٿي ويندي ۽ پاس ڊگري به نه ملي سگهندي ۽ ائين شايد پنهنجون ناڪاميون ڏسي مان انهن کان هميشه هميشه لاءِ تمام پري هليو وڃان (ان جو مطلب اهو هرگز نه ٿيو ته مان خودڪشي ڪندس) ها اگر راضي ٿي وڃي ته مهرباني ڪري 5 يا 6 هزار مون لاءِ وٺي ايندا ته جيئن مان قرضين جا ٿورا لاهيان، ورنه شايد مان هن شهر ۾ وڌيڪ رهي نه سگهان. اميد ته اوهان منهنجي پيءَ کي ڪنوينس ڪرڻ ۾ بلڪل ڪامياب ويندا. ها ياد رهي ته اوهان منهنجي پيءَ وٽ وڃو يا نه وڃو، اوهان کي 6000 هزار ملن يا رپيو به نه ملي، پر اوهان مون وٽ تمام جلدي ايندا رات رهڻ لاءِ، تمام جلد 17 کان به اڳ ۾ يعني خط ملڻ شرط اگر منهنجي ڳوٺ وڃو ته ٻئي ڏينهن نه ته انهيءَ ڏينهن. مهرباني هيٺ مان پنهنجي ڳوٺ جي ائڊريس لکان ٿو.
دوڙ اسٽاپ جيڪو ڪچهري روڊ تي پوليس لائين وٽ آهي اُتان ڪنهن به دوڙ ويندڙ سوزوڪي/بس/ڊاٽسن ۾ ويهي پنج روپيه ڪرايو ڏيئي ٻُڍاپور وارو رستو يا ڪرم خان لاشاري اسٽاپ تي لهندا، اُتان مهرباني ڪري اوڀر طرف هڪ ڪلوميٽر جو سفر ڪري ريلوي لائن تي پهچندا ۽ اُتي ڪنهن کان به پڇندا ته علي بخش مگسي / بروهي جو ڳوٺ/گهر ته اوهان بلڪل آسانيءَ سان منهنجي پيءَ جي اوطاق تي پهچندا. مهرباني
اوهان جو قدردان
عبدالله بروهي
*
سائين سارنگ صاحب!
جيئن ته اوهان کي خبر آهي ته مان خط لکڻ جي معاملي ۾ ڪيڏو نه سست آهيان، پر صاحب ڇا ڪجي! ”دل تو پاگل هي“ دل دل ۾ دليلن جي ڏي وٽ، شڪوا ۽ شڪايت، درد ۽ فراق، بيوسي ۽ بي حالي، لاچاري ۽ مجبوري جي ديڳ لهي ۽ چڙهي ٿي. ماڻهو ڪوبه ۽ ڪنهن به ڪم ۾ پرفيڪٽ (Perfect) نه هوندو آهي ۽ نه وري ڪا اهڙي توقع ڪجي. اوهان جڏهن تقريباً چار مهينا اڳ ۾ مون سان اهو واعدو ڪيو هو تڏهن کان منهنجو ڌيان ان طرف تمام گهٽ ويو ته ڪو اوهان سڀاڻي پنهنجون چار مجبوريون ٻڌائي ڦري ويندا، پر منهنجو پل پل صرف ان ملاقات دؤران منهنجن ممڪنه ڊائيلاگس جي تياري تي گذريو. زينت لاءِ مان ڪيترو پريشان آهيان، ان جو توهان کي تمام گهٽ احساس آهي. اوهان جنهن انداز ۾ مون سان واعدو ڪيو هو ۽ جنهن انداز ۾ وچ ۾ وقتي طور ڦري ويا ۽ وري ان تي قائم رهڻ جو يقين ڏياريو ۽ پوءِ ڊرامائي انداز ۾ ڦري ويا، سو منهنجي زندگيءَ جو وڏي ۾ وڏو ڌوڪو آهي، پر افسوس جو اهو ڌوڪو ان ماڻهوءَ ڏنو آهي، جيڪو مونسان عشق ڪرڻ جي دعويٰ ڪري ٿو، منهنجي هر درد کي پنهنجو درد سمجهي ٿو، جيڪو مونکي هميشه خوش ۽ زندگيءَ ۾ ڪامياب ڏسڻ چاهي ٿو ۽ جنهن کي مان پنهنجي زندگيءَ جو نه وڃائيندڙ سرمايو سمجهان ٿو ۽ جنهن سان وڌ ۾ وڌ سچائيءَ جي مظاهري ڪرڻ جي ڪوشش ڪيان ٿو، اڳ ۾ جڏهن زينت کي گيلريءَ ۾ ڏسي پنهنجي درد کي ۽ دل کي اهو دلاسو ڏيندو هوس ته ”انتظار! اي دل اڃا انتظار!“ جڏهن هوءَ ڪنهن ٻئي کي اشارا ڪندي هئي ته مان باهه ٿي ويندو هوس ۽ چاهيندو هوس ته پوري دنيا کي دوزخ واري باهه ڏيئي جلائي رک ڪري ڇڏيان، پر پوءِ وري ساڳي ڳالهه ته ٿورو انتظار ڪرايان، ڇو ته چوندا آهن ته انتظار جو ڦل تمام گهڻو مٺو هوندو آهي، پر اها ڳالهه منهنجي معاملي ۾ تمام ڪڙي ثابت ٿي. مون کي اهو احساس آهي ته اوهان اڪيلا ٿا رهو، اوهان جي wife بيمار به آهي، ۽ اوهان کي ڪنهن به مهل پئسن جي ضرورت پئجي سگهي ٿي، پر منهنجا سائين آئون دل جو مريض آهيان، بي گهر، بيوس، لاچار ۽ بي يارومددگار آهيان، غمن، تڪليفن، منهنجي اندر ۾ گهاوَ ڪري ڇڏيا آهن. توهان ڪنهن کان ڪجهه پئسا اُڌارا ئي وٺي منهنجي مرض جو علاج ڪرائي پئي سگهيا. پر اوهان کي ڪم ته وري به اوهان جي وائف ايندي ۽ اها ڪڏهن به بيمار ٿي سگهي ٿي، تنهنڪري اوهان کي ظاهر آهي، ان جو خيال رکڻو آهي. ڪاش منهنجي مدد ڪرڻ وارو ڪو هجي ها. توهان اهو نه سوچجو ته ڪو عبدالله هاڻي ڪاوڙجي ويندو. مان اوهان کان هرگز ڪاوڙ نه ڪندس، پر مان اوهان کي پيرين پئي، ٻچن جو قسم ڏيئي ۽ دل جي دنيا جي آقا جو قسم ڏيئي عرض ٿو ڪريان ته منهنجي مدد لاءِ فوري اچ. آخر ۾ لالچي نه ٿي، شايد آزمائش جا ڏينهن تمام ٿورا آهن. زينت سان هڪ ملاقات لاءِ مان اوهان جي هر محرومي دور ڪرڻ ۽ هر شرط قبول ڪرڻ لاءِ تيار آهيان. مان قسم کڻي چوان ٿو ته اگر اوهان مون سان ان جي بدلي ۾ برو فيل ڪرڻ چاهيو ته ڌرتي جو قسم ۽ زينت جو قسم مان اهو به ڪرڻ لاءِ تيار آهيان، پر 1 يا 2 تاريخ تي زينت سان ملاقات ناگزير آهي. ان کان سواءِ مان زنده رهي نٿو سگهان. لحاظه مون ٻي صورت ۾ هتان 5 تاريخ تائين هليو وڃڻ جو سوچيو آهي. خبر ناهي ته ڪاڏي هليو ويندس، پر اها خبر ضروري آهي ته واپسيءَ جا ٻيڙا ضرور ساڙي ويندس. اگر اوهان کي منهنجو احساس نه ٿئي ۽ اوهان arrange نه ڪريو ته پوءِ هڪ ننڍو ڪم ضرور ڪجو ته 3 تاريخ تي صرف 500 روپيه مون لاءِ کڻي ايندا ته جيئن مان ان ڏينهن ڪرايو ڪري هتان هميشه لاءِ هليو وڃان ۽ خود به مون سان الوداعي ملاقات ڪندا ۽ عامر کان اجازت وٺي ڏيندا. مان وڌيڪ نه ٿو لکان، ان اميد سان ته اوهان 2 يا 3 تاريخ تي ايندا ۽ مونکي تباهيءَ کان بچائڻ جي ڪوشش ڪندا ۽ جي نه ته مهرباني ڪر صرف 500 روپيه ڪرائي جا ڏيندا. باقي اهو نه سمجهندا ته مان اوهان کان ناراض آهيان ۽ يا وري آئنده ڪڏهن ٿيندس.
خدايا اسان تي رحم ڪريو.
فقط
عبدالله بروهي