غلام رسول ٽالپر
نوابشاهه
رسول!
ڏٺي ڏينهن ٿيام، ڪُههُ ڄاڻان ڪهڙا پرين،
سهسين سِجَ اُلهي، واجهائيندي ويام،
تنين سال ٿيام، جنين ساعت نه سَهان.
1993ع جو سڄو سال توسان ملڻ کان سواءِ گذرندو، سوچيو به نه هوم! تون ان حقيقت کان اڻ ڄاڻ ٿيڻ جي ڪوشش ڇو ٿو ڪرين ته تون ۽ آئون هڪ ٻئي جا عضوا آهيون، تنهنجو نه ملڻ (مُنهن موڙڻ) هِڪَ مسلسل پيڙا آهي تون ڇو ٿو ائين ويچارين ته تنهنجو ڪو به نه آهي، قسم آهي ان مٽيءَ جو جيڪا تو لاءِ ۽ مون لاءِ آخري پناهگاهه ٿيندي ته آئون تو لاءِ سدائين پريشان رهندو آهيان ۽ منهنجو ذهن ڪڏهن به تو کان غافل ٿيو ئي ناهي. رت جي رشتن کان روح جا رشتا وڌيڪ سگهارا هوندا آهن. آئون تنهنجو آهيان، تون منهنجو آهين، ڏس، ائين نه ڪر. آئون اڳيئي ٽٽي پيو آهيان ”بابا جي مرتئي پڄاڻان.“ تنهنجو اوسيئڙو ئي اتساهه آهي مون لاءِ.
تنهنجو
سارنگ
*