اياز ابڙو
نوابشاهه
مٺڙا اياز!
مون کي شڪ آهي ته تون به مون تي ناراض هوندين، ڇو ته مون تو سان ڪي مهينا ٿيا آهن رابطو نه رکيو آهي. لکجي به ڇا، اياز! ڪو چارم، ڪو اُتساهه، ڪا اميد، ڪا روشني، ڪجهه به ته ڪونهي. اوندهه ئي اوندهه آهي، مايوسي ئي مايوسي آهي. پنهنجون فرسٽيڊ سوچون ورڇي تو جهڙن پيارن کي پاڻ کان وڌيڪ مايوس ڪرڻ نٿو گهران. مون خاموشي اختيار ڪئي آهي ڇو ته اهو ئي منهنجي واس ۾ آهي.
ذاتي توڙي سماجي حوالي کان، مون کي محسوس ٿو ٿئي ته هاڻي مون کي نااميدين کان سواءِ ڪجهه به ناهي ملڻو. پنهنجي ذاتي مونجهارن جي ڳنڍ تو اڳيان کولي، آئون پنهنجي محرومين جي احساس کي گهٽا ڏئي نٿو سگهان، ان ڪري ان درد مسلسل جو ذڪر اجايو آهي.
مختصر اهو ته اڃا تائين پرائمري ماستر ۽ هڪ ڌيءَ جو پيءَ آهيان، باوجود وڌڻ جي ڪوشش جي وڌي نه سگهيو آهيان، ساڳئي ئي سرڪاري گهر ۾ رهيل آهيان والدين سان، جيڪو ڪنهن به وقت سرڪار خالي ڪرڻ جو حڪم ڏئي سگهي ٿي.
رؤف ۽ بشير کي منهنجا تمام گهڻا سلام نه، پر ڀاڪر پيش ڪجان. چاچا ۽ امان (جن کان شايد وسري ويو هجان) کي پيرن تي هٿ. ادن کي پيار.
تنهنجو
سارنگ
*