جلال احمد نور شاهه
نوابشاهه
جلال سائين! شل توڙ نڀائين!
وقت تمام گهڻو اڳتي گذري ويو آهي ۽ هاڻي لڳي ٿو، مونکي سڃاڻڻ لاءِ به اوهان کي شايد سوچڻو پوي ۽ ڪجهه دير لاءِ ماضيءَ جي يادن ۾ گم ٿيڻو پوي. ڇا لکجي؟ تو صفا وساري ڇڏيو، نه خط نه پٽ، نه حال نه احوال. ائين به ڪو ٿيندو آهي. مان ته ڪراچي ويندي به ٺٽي مان گذرندو آهيان. ڪيئي ڀيرا توهان جي ملڻ جي آس رکي ڪهي آيو هوندس، پر توهان نه ملي سگهيا آهيو. ڏکن سان ڀريو پيو آهيان، سوين درد آهن، پرتازو جيڪو زخم ”ڀائو مولا بخش“ جي وفات جو رسيو آهي، تنهن اندر ڀورا ڀورا ڪري ڇڏيو آهي. ڇا مان توکي ياد آهيان، تنهنجو ٻولو ڀالو دوست سارنگ!
جلال ڀاء مزو نه آهي، زندگي هڪ هنڌ ٿمجي وئي آهي. ”زندگي هڳ يا ڪوئي طوفان هڳ، هم تو اس جينڳ ڪڳ هاٿوڻ مر چلڳ.“ لکڻ لاءِ ته جيءَ گهڻئي ٿو سَٽون ڏي، پر لفظ مون کان ائين ٿا ڀڄي وڃن، جيئن ڪنهن ٻارڙي جي هٿن مان پوپٽ ڀڄي ويندا آهن. مان اڇوتيون / ڪنواريون سٽون سرجڻ ٿو گهران، پر ذهن ۽ جذبا ساٿ نٿا ڏين. اچ يار، نوابشاهه مان چڪر ته هڻي وڃ، مان دل جي گهراين سان توکي نينڍ ڏيان ٿو. اوهان جي خط جو شديد انتظار رهندو. سلام سڀني ڀائرن ۽ سنگتين کي.
اوهان جو
سارنگ سهتو
*