عطا محمد پنهور
نواب شاهه
سارنگ سهتي جو
تمام گهڻي عزت لائق سائين عطا پنهور صاحب!
شال اوهان جي دل دنيا جيان نه مٽجي!
هر ماڻهوءَ جي زندگي المين ۽ خوشين جو سنگم آهي، اسان جنهن سماجي سرڪل جو حصو آهيون، اُتي معاشي بدحاليءَ جي وَر چڙهيل ماڻهن جي زندگيءَ جو گهڻو حصو بحرانن جي نظر ٿيل هوندو آهي، اهڙي صورتحال ۾ جيڪڏهن مون جهڙو حساس ماڻهو Survive ڪري سگهي ٿو، ته انهيءَ جو بنيادي سبب نفسانفسيءَ جي هن دؤر ۾ اوهان جهڙن well wisher ماڻهن جو اخلاقي رويو ۽ سهڪار آهي. منهنجي مٿي جا اڇا وار زندگيءَ جي المين جا امين آهن. اهو چوندي مان ڪوبه وڌاءَ محسوس نه ٿو ڪيان ته منهنجي زندگيءَ جي چچريل ٻيڙيءَ ۾ جيڪڏهن حالتن جي طوفانن ۽ سيلابن سان سينو ساهڻ جو حوصلو پيدا ٿيو ته اُهو اوهان جي مستقل مزاجي ۽ لڳاتار جاکوڙ ڀريئي رويي جي ڪري ئي ٿيو. مون ماڻهن کي منٽن ۾ مٽجندي ۽ ماضيءَ کي ميسارجندي ڏٺو آهي. پر مُلڪ جي وڏي Figure جو Right hard هوندي به اوهان جي سيني جي left side واري هڪ نفيس حصي ۾ مون پاڻ جهڙن مسڪين، پر ڪجهه نه ڪجهه مثبت انداز ۾ ڪندو رهڻ وارن ماڻهن لاءِ ساڳي جاءِ محسوس ڪئي آهي. اِها اوهان جي اعليٰ ظرفي ۽ اخلاقي قدرن جي ساک آهي جو اوهان، پنهنجي همعصر generation جي پيڙائن کان غافل نه رهيا آهيو. مون نوابشاهه جي رستن کان اسلام آباد جي پهاڙن تائين، پنهنجي روشن آئيندي کي ڳولڻ جي وري وري ڪوشش ڪئي ۽ جڏهن چئني Directions مان مايوس ٿي موٽيس، ته عيد رات نيري ڇٽيءَ واري آقا کي دانهيندي ڏاڍو رُنس، ٻي صبح مون لاءِ ڪنهن ٽشو پيپير بدران اوهان جي ڪوشش سان جاري ڪيل سوئي گيس کاتي ۾ انٽرويو ڪال جو لفافو مليو. مون لاءِ اهو اعزاز آهي ته اوهان مون کي نه وساريو، اهو اوهان جو احسان، هڪ پيڙهيل طبقي جي فرد ۽ ليکڪ تي ئي ناهي، پر هڪ خاندان تي آهي. منهنجو ايندڙ نسل به اوهان جو شڪر گذار رهندو. اهو پڻ ويساهه اٿم ته زندگيءَ جي ايندڙ لاهين چاڙهين ۾ اوهان جو ٻاجهارو هٿ، منهنجي اگهاڙي مٿي تي ضرور هوندو. اوهان جو احسان لاهڻ لاءِ منهنجي جهولي خالي آهي، پر هڪ قلمڪار جي حيثيت سان اوهان جي جاکوڙي جيون تي تفصيلي لکڻ مان پنهنجو فرض سمجهندس، اُميد ته اوهان به منهنجيءَ انهيءَ آس کي وشواس ڏياريندا.
اوهان جو احسانمند
غلام محمد (سارنگ) سهتو