رفيق ٽالپر
ساهن جي سرهاڻ ۾ سانڍيل نازبوءِ جي مهڪ جهڙا مٺڙا رفيق ٽالپر!
غالباً (25) رمضان جي آخري هفتي ۾ پاڻ آخري دفعو رفاقت ڪئي هئي. ان بعد زندگيءَ جي مصروفيتن ۾ هتي اچي اهڙو ته غرق ٿي ويس جو اوهان سان ڪوبه رابطو نه ٿي سگهيو. توڻي جو هر فرحت ڀرئي لمحي ۾ اوهان جون ڳالهيون، ٿورا ۽ احسان ور ور ياد ايندا رهندا آهن، پر قلم ڏانهن هٿ نه پئي وڌيو.
هن وقت آئون حيدرآباد ۾ سئي گئس جي آفيس (پويان عيدگاهه) ۾ ويٺو آهيان، مونکي هڪ آرام ده ڪرسي مليل آهي، اسان جو ڪمرو ايئر ڪنڊيشنڊ آهي ۽ ڪلارڪ ۽ پٽيوالا صاحب ڪري ڪوٺن ٿا. پنج هزار فڪس پگهار کڻان ٿو، سستي ڪينٽين آهي، جتان ماني ۽ چانهن توڙي جوس تمام رعايتي اگهه تي ملي ٿو. مستقبل جو ڪو پتو ڪونهي، پر هيءَ وقتي طور جيڪا عزت ملي آهي، ان اسلام آباد وارا سمورا ٿڪ ۽ زندگيءَ ۾ ملندڙ سموريون ذلتون، ڪجهه وقت لاءِ ذهن تان مٽائي ڇڏيون آهن.
مون کي ڄاڻ آهي ته ”هر خوشي غم جي امانت آهي“ پر اسين ماڻهو جن جي سموري عمر ذلت، مايوسي ۽ نظراندازيءَ ۾ گذري آهي. انهن لاءِ عارضي خوشيون به وڏي وٿ آهن. ٻي ڳالهه ته انسان جڏهن پنهنجي محنتن جو ڦل ماڻي ٿو ته ان وقت ڏاڍو Relax ٿي ٿو وڃي. مون کي چٽيءَ طرح ياد آهي ته جڏهن آئون 8 سيپٽمبر جمعي ڏهاڙي (پنجانوي سال جي) اوهان وٽ رسول سان آيو هوس ته ڏاڍو پريشان ۽ وائڙو هوس ته هڪ ”بي واهه“ ماڻهو ڪيئن هن سياسي چالاڪين واري دؤر ۾ پنهنجي لاءِ ڪو عزت ڀريو روزگار حاصل ڪندس، پر قدرت واري جي ڪرامت، امام بريءَ جي ڪرامتن، اوهان جي سهارن ۽ پنهنجي ٻاراڻين ڪري نيٺ وڃي نوڪري وٺي، جڳ جهڙو ٿيس. هاڻي ”جاڙي به جڳ سان“، گهٽ ۾ گهٽ هن حڪومت جا ڏينهن احساس ڪمتريءَ ۽ معاشي بحران کان جان آجي ٿي. اڳتي به قدرت وارو ضرور ڪرشمون ڏيکاريندو، جنهن اسان جهڙا نالائق نوازيا آهن، نه ته ڇا سئي گئس جي آفيسري، ڇا آئون هڪ يتيم، مسڪين. هتي اچي آفيسرن جا پير ٻڌڻ شروع ڪيا اٿم، ان ڪري اٿندي ئي سٺي سيٽ ملي آهي ۽ سڄي سنڌ کي (Deal) ڊيل ٿا ڪيون.
رسول ڏاڍو سخت دل آهي، ڄاڻ به اٿس ته آئون سندس لاءِ پريشان رهندو آهيان، پر پوءِ به اچڻ جي ڪونه ٿو واري، نه وري رابطو ٿو رکي. تون ئي سندس احوال ڏي ۽ چئينس ته رابطو ڪري. تون پنهنجي زندگيءَ جون مصروفيتون ٻڌاءِ، لڳي ٿو ته تون به ڪنهن سرڪاري کاتي ۾ داخل ٿي ويو هوندين. سوال گهڻا آهن پر هڪ پني کان وڌيڪ ڊيگهه نه ڪجي ته بهتر. تنهنجي جواب جو ڏاڍو اوسيئڙو رهندو.
سارنگ
*