عبدالله بروهي
حيدرآباد
بيحد پيارا عبدالله،
پنهنجي پسند جي ساڀيان ماڻين، شال!
روسي اديب فيودر دوستو فسڪي، ڪنهن ناول ۾ لکيو هو ته ”زندگي انسان کان پنهنجا اڻ لکيل قانون تعميل ڪرائيندي آهي.“ سو انسان ويچارو ته واقعي وڏا خواب ۽ اعليٰ آدرش ذهن ۾ رکي، ڊگها منصوبا جوڙي ٿو، پر ڪي اهڙا اوچتا ڦيرا اچن ٿا، جيڪي ان انساني پلاننگ جي ڪايا پلٽ ڪريو ٿا ڇڏين. تاريخ اهڙن مثالن سان ڀري پئي آهي، جو ماڻهو گهران نڪتا، اعليٰ تعليم حاصل ڪرڻ پر زماني جي تيز وهڪرن کين گوريلو بنائي ڇڏيو ۽ ڪي گوريلا وري ڪرسيءَ جي لوڀ ۾ اچي، پنهنجي ماضيءَ جي شاندار ڪردار کي لوڙهي، گمناميءَ جي موت مري ويا.
مون به وڏو ماڻهو ٿيڻ جو هڪ خواب ڏٺو هو ۽ تو مون کي پڪ ڏياري هئي ته اهو خواب سچ ٿيڻ جوڳو آهي. تو پنهنجي سموري سهائتا آڇي هئي، منهنجي ان سپني جي ساڀيان لاءِ. تو ايڏي وڏي قرباني ڇو ٿي ڏيڻ گهري، ان ڪري جو هڪ ته تو به اهڙو ساڳيو خواب ڏٺو هو ۽ ٻيو ته تنهنجي اندر ۾ هڪ نرم دل موجود هئي، جنهن هٿان تو مجبور ٿي، منهنجو واهرو ٿيڻ قبوليو هو.
پر اسان ماڻهن جا ڪٿان آيا اهڙا ڀاڳ، جو پنهنجن سپنن جون ساڀيائون ڏسون ۽ پنهنجن پيارن ۽ مهربانن جو اڻ ميو پيار ۽ سرهو ساٿ، سدا لاءِ نصيب ٿئي. جاهل عورتن جي ڪروڌ ۽ حسد، اسان جي خاندان کي زوال جي اونهي کاهيءَ ڏانهن ڌڪي، ان کي بدناميءَ جي ور چاڙهي ڇڏيو آهي ۽ ان سان گڏ منهنجن ”روشن خوابن“ کي به ٽيڙي پکيڙي، انڌيري اوڙاهه ۾ اُڇلي ڇڏيو آهي. منهنجن ننڍڙن معصومن کي، منهنجي خوابن جي نه پر منهنجي پرگهور جي فوري گهرج آهي، آئون پنهنجن خوابن تان دستبردار ٿو ٿيان، پنهنجن ننڍڙن ٻارڙن لاءِ. (توڻي جو اهي خواب به انهن لاءِ هئا، پر انهن جي ساڀيان جي دير کانئن برداشت نه ٿي سگهندي)
آئون پنهنجي زندگيءَ جي شروعات ”زيرو“ کان ٿو ڪيان، نه گهر آ، نه ٽپڙ ٽاڙي، نه ڪنهن جي مالي مدد. منهنجو توجه هاڻي ڀرپور نموني پنهنجي گهر ۽ ٻارن تي هوندي، آئون ٻه ٻه نوڪريون ڪندس، پاڻ لوڙيندس ۽ ٻارن کي سک ڏيڻ جي ڪوشش ڪندس (وس آهر)
مونکي خبر ناهي ته مونکي ڇا ڪرڻو آهي، پر آئون رڳو اهو ٿو ڄاڻان ته مونکي پنهنجي فيملي کي عزت ڀري زندگي ڏيڻي آهي. مون توکي تمام گهڻو تنگ ۽ مسلسل ڊسٽرب ڪيو آهي، تولاءِ مسئلا کڙا ڪيا اٿم ۽ توکي بار بار وکيري، پنهنجن مسئلن ۾ اُلجهايو اٿم. آئون توکان تحريري طور معافي ٿو گهران، جي معاف ڪندين ته اڻ ڳڻيا احسان ڀائيندم.
مون وٽ تو لاءِ اٿاهه پيار ۽ خلوص آهي، آئون تو کان تمام گهڻو متاثر آهيان، آئون توکي زندگيءَ ۾ ڪاميابيءَ جي بشارت ٿو ڏيان. ”اسان جي مُئاسين سفر ۾ او ساٿي، ته ماڻيندا منزل اسان جا ڍول ڍاٽيءَ“ وانگر آئون تنهنجي ڪاميابيءَ لاءِ سدا دعاگو رهندس، ڪتابن وغيره جي سلسلي ۾ تنهنجي واهر منهنجو فرض آهي. فيصل سان ملاقات/ڪچهري ٿي، 22 جولاءِ کانپوءِ ڪڏهن به پاڻ ساڻس ملنداسون، هن مان تون ڏاڍو پرائيندين.
اميد اٿم ته تون سدائين لاءِ، منهنجو هڪ مخلص دوست رهندين، ڪڏهن به مون تي اَرهو ٿي Ignore نه ڪندين، بلڪه وقت به وقت ڪارائتيون صلاحون ۽ ڏک جي گهڙين ۾ آٿت ڏيندو رهندين. پنهنجا جڳهه وغيره جا مامرا هڪٻئي جي صلاح سان گڏ ويهي طئه ڪنداسين. تنهنجي خلوص ۽ پيار جو طبگار.
سياري جو سارنگ
*
10 فيبروري 1998ع
توکي چاهي ٿي، اڃا ڀي هي پاڳلن وانگر،
ڪيو تو پر اسان جي دل تي اعتبار ڪٿي آ؟
پنهنجي روح جا راڻا عبدالله،
ڪاميابيون تنهنجا قدم چمن شال!
پاڻ سڀني جي المين جي ڪهاڻي الڳ الڳ ۽ مختلف آهي، بقول ٽالسٽاءِ جي ته:
“All happy families resemble one another, every unhappy family is unhappy in its own way.”
اڄ آئون محمد خان سان مليس، اوهان جي سرچاء لاءِ، پر محسوس ٿيو ته اوهان جي وچ ۾ پيل وٿيون، آئون پوريون نٿو ڪري سگهان، رهندو پنهنجو پاڻ کي وڌيڪ رنجيده ڪندم. ها توکي ايترو ضرور چوندس ته دنيا ۾ هن وقت تائين جيڪي به ”بانڊ“ ٺهيا آهن، انهن ۾ فيملي بانڊ سڀ کان وڌيڪ سگهارو ۽ مددگار آهي، تڏهن ته ڪنهن چيو آهي ته:
“If you look at your life, the great happinesses are family happinesses”
رت، دانگيءَ تي به وري پوندو آهي، ان ڪري گهر کان مُنهن نه موڙ، ادڙن، ڀينرن ۽ امڙ، ابي جي تعظيم ڪر ۽ ساڻن لهه وچڙ ۾ رهه.
تمنا اٿم ته تنهنجي مالي توڙي اخلاقي واهر ڪريان، پر حالتن مون کي اهڙي ڌٻڻ ۾ اچي اڙايو آهي، جو مظلوميت ۽ بي وسيءَ جو مجسمو بنجي ويو آهيان، اميد ته منهنجي حال تي رحم ڪندين ۽ ترس کائي مون کي معاف ڪندين.
توکي روز روز مايوسيءَ وارا خط لکي، اُداس ڪونه ڪندس، بس ڪڏهن اتفاقي جي دل ڀرجي آئي ته ٻه ٽي لفظ لکندس. اميد ته ناراض نه ٿيندين. تنهنجي ڪاميابي لاءِ هرپل دعاگو / پنهنجو پاڻ کان رٺل.
سارنگ
*