محمد علي سهتو
حيدرآباد
پيارا محمد علي!
ڪامياب آهن اهي انسان، جن زندگيءَ ۾ مقصديت کي ڳولي لڌو ۽ تون اهو خوش نصيب آهين، جنهن وٽ زندگيءَ جا خواب حقيقت جو روپ اوڙهڻ ٿا چاهن ۽ جيون تولاءِ بامعنيٰ ٿو نظر اچي. اسين اهي ناڪام ۽ نامراد ماڻهو آهيون، جن کي زندگيءَ فضوليت (Absurdity) جي ڌنڌ ۾ ويڙهي ڇڏيو آهي، ڪا منزل متعين نه هجڻ ڪري، ڀٽڪڻ ئي مقدر ٿو ڀاسجي. ڏک ۽ اُداسي اسان جا اهي باوفا يار آهن، جن خوشين ۾ به اسان جي اندر جي ڪنڊ خالي نه ڇڏي آهي. اُداسيءَ جي مٽي ۽ غم جي پاڻيءَ سان اسان جو وجود تخليق ڪيل آهي، تڏهن ئي ته ڏوکوئيندڙ واقعا ۽ غمگين ماڻهو اسان کي پنهنجي وجود جو حصو لڳندا آهن. شهيد مرتضيٰ ڀٽو نه ڪڏهن آمهون سامهون ڏٺوسين، نه ڪڏهن کيس ٻڌڻ جو شوق رهيو، پر سندس بيدرديءَ سان مارجڻ سو به هن دؤر ۾، اسان کي تپرس ۾ وجهي ڇڏيو آهي. اکين ۾ وري وري لڙڪ لڙي ٿا اچن. آخر اسان جا ڪونڌر ائين ڪيستائين چکيائين تي چاڙهيا ويندا؟
تنهنجي CSS واري تياري ڪٿي پهتي، پڪ اٿم ته هن سال وڌيڪ زوردار تياري ڪئي هوندئي، شل رب تعاليٰ تنهنجي معاونت ڪري. زندگي رهي ته ڪڏهن اچي حاضري ڀربي.
تنهنجو
سارنگ
*