الوداع
سائين علي نواز ۽ اسان ڪچهري ۾ لڳي وياسين ۽ سرفراز ميمڻ جو انتظار ڪرڻ لڳاسين جو ايئرپورٽ روانو ٿيڻو هو. ان وچ ۾ اقبال ترين ۽ خالد هاشماڻي جو فون آيو ته هو به اسان کي ڊراپ ڪرڻ ايئرپورٽ هلندا ۽ اهو طي ٿيو ته اسين سڀ اقبال ترين جي آفيس ۾ گڏ ٿينداسين.
اقبال ترين جي آفيس ۾ ٿيل ڪچهريءَ جو حال احوال آءٌ ٻي هنڌ ڪري چڪو آهيان سو قصو مختصر نيٺ اچي واشنگٽن جي بين الاقوامي هوائي اڏي تي پهتاسين. ان وچ ۾ مجال جو هڪ منٽ لاءِ خاموش رهيا هجون. سنڌ ......... سنڌ....... سنڌ، هر شخص جي هر بحث، تبصري ۽ خيال جو محور سنڌ هو. چيڪ ان ٿيڻ کان ٿيندي ڊيپارچر لائونج جي آخري ڇڙي تائين سرفراز، اقبال ۽ هاشماڻي اسان ائين بيٺل هئا ڄڻ اسين ڪي زندگيءَ جي پهرين سفر تي نڪتل ننڍڙا ٻار هجون ۽ هو اسان جا مائٽ.
الوداعي ڀاڪر........ وري آمريڪا اچڻ يا کين پاڪستان ۾ ڏسڻ جا وچن.......... آمريڪا جي پوري سفر ۾ سموري سنگ پاران مليل محبتن جو پسمنظر .......... يادگيرين جي ڪيسٽ روائينڊ ٿيڻ لڳي......... دل اُداس ۽ اکيون ڀاري ٿيڻ لڳيون.
جهاز جي ٽيڪ آف ٿيڻ تائين سوين خيال دل ۾ ايندا رهيا ۽ جهاز جي ٽيڪ آف ٿيندي اُداس نظرن سان آمريڪا جي خو بصورت لينڊ اسڪيپ ڏانهن نهار ڪندي مون پنهنجن ڇڏي آيل دوستن ۽ آمريڪا کي هڪ ٿڌو ساهه ڀريندي دل ئي دل ۾ چيو الوداع....... الوداع.