6
ڪينٽين جي هڪ ڪنڊ، اسان جي گروپ جي حوالي هئي ۽ ڀرسان وڻ تي ڪنهن اڪيري ڇڏيو هو ”فنڪار اسٽيٽ“. فنڪار اسٽيٽ ۾ ويٺو هيس ته تون آئينءَ، توکي ڀرسان واري ڪرسي تي ويهڻ لاءِ چيم، جنهن تي تون منهن خراب ڪندي چيو،”نه ويهنديس، اِها منهنجي ڪرسي ناهي“
مان حيران ٿي ويس، پر پوءِ تنهنجي ڪاوڙ جو مطلب سمجھي ويم. تون ان ڪرسيءَ تي هميشه فاحزه کي ويهندي ڏٺو هو ۽ هُن چاٻيءَ سان ڪرسيءَ جي ٻانهن تيF اڪيري ڇڏي هئي. ان ڏينهن به فاحزه مون سان گڏ ويٺي هئي ۽ تون به ٽي دفعا آئي هئينءَ پر فاحزه جي هجڻ ڪري هر دفعي موٽي وئي هئينءَ. مون کلندي وراڻيو ”تنهنجي مرضي“
”تون آهين ته شاگرد، پر تنهنجي عزت گھڻن استادن کان مٿي آهي پر تون عجيب قسم جي ڇوڪرين سان ملندو ۽ ڳالهائيندو آهين. جنهنڪري تنهنجي لاءِ ماڻهن جي راءِ خراب جُڙي ٿي“
”مونکي ڪنهن به ماڻهوءَ جي پرواهه ناهي. منهنجي فاحزه سان واقفيت آهي، دوستي آهي، جيئن توسان آهي. ماڻهو صرف ايئن ڇو سمجهندا آهن ته هر ڇوڪري محبوبا آهي، اُها سٺي دوست نه ٿي ٿي سگھي؟! مان ته ماڻهن جو خيال ان ڪري ڇڏي ڏنو آهي جو ڀاءُ ڀيڻ به گڏ ويهندا ته به ماڻهو اعتراض ڪندا“
”هروڀرو ايئن به ناهي. تنهنجا گھڻين ڇوڪرين سان واسطا آهن پوءِ رڳو فاحزه لاءِ ايئن ڇو ٿا سمجھن؟ ان ۾ ڏوهه فاحزه جو آهي. هوءَ پاڻ ٻين کي ٻڌائي ٿي ته تون ان سان پيار ڪندو آهين ۽ ٻيو سڀ ڪجهه ٺيڪ آهي، رڳو نڪاح جي فارملٽي Formality رهيل آهي“
”فاحزه ايئن چئي نه ٿي سگھي“
”توکي خبر ناهي ته ماڻهو پنهنجين خود غرضين کي ڪيئن مسڪراهٽن جي لباس ۾ لڪائي ڇڏيندا آهن“
”ائين هوندو، پر مون کي اهو يقين آهي ته جڏهن مان ڪنهن سان سچو آهيان ته اڳلو به مون سان سچو هوندو“
”ڏيئو ٻينِ کي روشني ڏيندو آهي. موٽ ۾ روشني ته نه ملندي اٿس“
”چنڊ سج کان روشني وٺندو آهي ۽ ٻين کي ڏيندو آهي“
”الله ڪري ائين هجي.“
تون منهنجي چاٻين جي ڇلي سان کيڏڻ لڳي هئينءَ.
”ايڏيون چاٻيون!“ حيرت مان چيو هيئه.
”خيال سان واپس ڪجانءِ، دل جون به چاٻيون به ان ۾ آهن“
منهن تي شرارت اچي وئي هيئه.
”ڪهڙي آهي دل جي؟“ ٽهڪ ڏيندي پڇيو هئيه.
”توکي ڪهڙي ٿي لڳي؟“
”توتي ڪهڙو اعتبار، الائي ڪيتريون ڊپليڪيٽ Duplicate هجن“
منهن تي مرڪ جا مگرا ٽڙي پيا هيئه.
”چانهه پيئندينءَ؟“
”توکي خبر آهي ته مان چانهه نه پيئندي آهيان“
”پر ڪڏهن ڪڏهن ته… “
”ها، الائي ڇو تنهنجي چانهه نه موٽائي سگھندي آهيان”
“مهرباني نه چوندس“
”ڪنجوس ته آهين. تون ايڏي گھڻي چانهه ڇو پيئندو آهين؟“
”ماڻهو ته رت پيئندا آهن، مان ته صرف چانهه ٿو پيئان !“
”ڪڏهن گھٽائيندين؟“
”جڏهن ڪنهن رت پيئڻ جي اجازت ڏني.“ شرارت مان وراڻيم.
”فاطميد وارن کان وٺي ڏيانءِ؟“
”نه پڪو آدمخور آهيان، تازي رت پيئندو آهيان!“
شرارت مان اک ڀڃندي توکي چيم ته تون کِلي شرم ٻوٽيءَ وانگر شرمائجي وئينءَ.
چانهه پي، منهنجيون چاٻيون کڻي وڃڻ لڳينءَ مان گھڻو ئي چيومانءِ ته ان ڇلي ۾ دل جي چاٻي ناهي.
”نه تو چيو ڇو، مان کڻي وينديس.“کلندي ڪڏندي هرڻيءَ جيان هلي وئينءَ.