44
لکيل هو:
جانان!
اسان اسلام آباد ۾ تفريح جو ڀرپور مزو ماڻي رهيا هياسي. پر منهنجي بدقسمتي ڏس، هتي به هڪ مصيبت ڳچيءَ ۾ پئجي وئي آهي. جنهن، تفريح جو مزو خراب ڪري ڇڏيو. ڪالهه منهنجي هڪ سهيليءَ وٽ خيرپور کان ٽيليفون آئي ته امڙ جي طبعيت خراب آهي، جلد ئي گھر پهچان مان گھر ٽيليفون ڪئي، خبر پئي ته خليل هوش ۾ اچي ويو آهي ۽ منهنجي گھر، پنهنجن وڏن کي وٺي مون کي پرپوز ڪرڻ آيو هو ۽ منهنجن وڏن، مون کان پڇڻ بنا منهنجي قربانيءَ جي تاريخ مقرر ڪري ڇڏي آهي. امڙ کي چيم ته انڪار ڪري ڇڏيو، مون کي اهو شخص بنهه ناپسند آهي، جنهن اسان کي ايڏا وڏا ڏک ڏنا آهن، جيڪي وسريو نه ٿا وسرن. جيڪو ماڻهو هڪ ڀيرو نظرن مان ڪريو پوي آهي پوءِ اهو ڪريل ئي رهندو آهي. اميءَ ضد ڪيو آهي ته جلدي خيرپور واپس وڃان.
مان ڏاڍي پريشان آهيان، منهنجي زندگيءَ جو ڏکيو وقت آهي ۽ هن وقت مون کي زندگيءَ جو فيصلو ڪرڻو آهي. تون منهنجي مدد ڪر ۽ ٻڌاءِ ته ڪهڙو فيصلو ڪيان؟ پنهنجو پاڻ کي موت جي حوالي ڪيان يا پنهنجي وجود جي حصن سان ناتو ٽوڙي زندگي قبول ڪيان؟
تون منهنجي ڪيفيت جو اندازو لڳائي نه ٿو سگھين. سوچڻ ڪري دماغ ڦاٽي رهيو آهي ۽ ننڊ اکين کان رُسي وئي آهي. هُن ظالم، تفريح جو ٻيڙو ٻوڙي ڇڏيو آهي، هو شايد ايئن سمجھي ٿو ته اسانجون خوشيون ۽ ڏک هُن جي هٿ ۾ آهن .
امان ٻيهر ٽيليفون تي ڳالهايو ته مان کيس چيو ته اهو شخص مون کي پسند ناهي ۽ هاڻي مان اها قرباني نه ٿي ڏئي سگھان ۽ مان هاڻي خيرپور واپس نه اينديس، هتي ئي رهي پونديس. ان ساڳي تاريخ تي رافعه جي شادي ڪري ڇڏجو.
ساقي!
جيڪڏهن هُنن گھڻو زور ڀريو ته پوءِ پاڻ کي حسين نظارن جو حصو بڻائي ڇڏينديس. ان ڪري جو جڏهن منهنجو پنهنجي زندگيءَ تي ڪو اختيار ناهي ته پوءِ مون کي مرڻ ئي کپي. خبر ناهي ته مون کي ڪهڙي ڏوهه جي سزا ملي رهي آهي؟
مون کي ڏاڍو ڊپ ٿي رهيو آهي، دل چاهي ٿي ته ڪنهن جي هنج ۾ مٿو رکي پنهنجي قسمت تي کوڙ ساترا ڳوڙها ڳاڙيان. دل چاهي ٿي ته ڪنهن جي مضبوط ٻانهن۾ لڪي پناهه وٺان، جتان مون کي ڪو به ڪڍي نه سگھي. هي وقت ڏاڍو ڏکيو آهي، سمجھه ۾ نه ٿو اچي ته ڇا ڪيان؟ تنهنجي شديد ضرورت آهي، تون ڪري به ڇا ٿو سگھين؟ ڪجھه به ته نه.
مون کي هِن ڪُن مان پاڻ ئي نڪرڻو آهي ۽ مون کي ان جون صرف ٻه صورتون نظر اچن ٿيون، “زندگي يا موت!” منهنجو خيال آهي ته مون کي مرڻ ئي کپي، ڇو جو والدين به ناراض نه ٿيندا ۽ مون کي به سڪون ملندو.
رافعه سان ٽيليفون تي ڳالهائڻ ٿيو. هُن ٻڌايو ته امان بابا جن ڏاڍا خوش آهن ۽ سڀ تياريون ڪري ڇڏيون اٿئون. مون هن کي چيو ته توهان بي غيرت آهيو، پر ساحره ايتري بي غيرت ناهي. خبر ناهي اهو عذاب رڳو اسان تي ئي نازل ڇو ٿو ٿئي. بهرحال قدرت جي هن حسين نظارن کي هڪ ڀيرو چڱي نموني ڏسي وٺان، انهن نظارن کي اکين ۾ سمائي پوءِ مرڻ چاهيان ٿي ته جيئن منهنجو روح ڀٽڪندو نه وتي. هتان گھمڻ کان پوءِ سڪون سان فيصلو ڪنديس. اسان هتي ٽي چار ڏينهن آهيون، خبر ناهي مرڻ کان اڳ تو سان ملاقات ٿي به سگھي يا نه! مان آهيان ئي بدنصيب، انهن خوبصورت نظارن کي توسان گڏ ڏسي نه ٿي سگھان آخري ڀيرو به نه.
تون آخري ڀيرو ضرور ڳالهاجانءِ، ڇو جو ساحره کي تنهنجي گھڻي ضرورت آهي، پر هاڻي انهن سڀني ضرورتن کان آزاد ٿيڻ چاهيان ٿي. جيترو مان ڪنهن کي چاهيو، مگر مون کي ڪنهن به نه چاهيو. منهنجيون سچايون، منهنجو خلوص ۽ منهنجون چاهتون سڀ هڪ طرفيون هيون، اهي سڀ منهنجي وجود سان گڏ ختم ٿي وينديون.
مان تنهنجي گھڻي شڪر گذار آهيان، جو تو مون کي گھڻيون چاهتون ڏنيون، منهنجا گھڻا غم تون سميٽيا. مگر مون به عشق ڪيو، ان لاءِ مون کي ڪو به پڇتاءُ ڪونهي، ڪوئي ڏک ناهي، ڇاڪاڻ ته عشق هڪ باهه آهي جنهن ۾ جلي پڄري، انسان ڪُندن ٿي ويندو آهي. اهڙي طرح منهنجي دل ۽ دماغ ۾ به عشق جي روشني آهي ان عشق جي، جيڪو بي غرض ۽ اڻميو عشق هيو، پر منهنجو ايمان به اِهو ئي هيو! آهيان نه چري ڇوڪري؟
خدا حافظ
هڪ چري ڇوڪري.
خط پڙهي. مون ڏڪندڙ هٿن سان خيرپور جو نمبر ڊائل ڪيو. جتان خبر پئي ته ڪراچي ويل آهين. آڱريون وري ڪراچيءَ جو ڪوڊ ملائڻ لڳيون، منهنجو من انديشن جي آنڌاريءَ ۾ وڪوڙيل رهيو ــــ ڪنهن ٻي ٽيليفون کنئي، ٻڌايائون ته تون مڙس سان گڏ، ڪنهن پاسي نڪري وئي آهين.
منهنجي اندر ۾ هزارين هيرو شيما بڻجي ويا، ڪنڊن جي ڊگھي قطار نڙيءَ کان هيٺ لهي وئي. کل جي پورن ۾ هزارن جي حساب سان سلفيورڪ ائسڊ ڀرجي ويو. منهنجي ذهن ۾ تنهنجو آخري خط، ڀيڻيوئي کان نفرت ۽ تنهنجي مجبوري ڦرڻ لڳي. مون سوچيو ته، تون الائي ڪيئن هوندينءَ؟ ان سان گڏ ڪاوڙ به هئي ته، مون کي ٻڌائڻ کان بغير، مون کي سڏڻ کان بغير، تون اهو سڀ ڪجھه ڪيئن ڪيو؟ ڇا، ماضيءَ ۾ ٿيل سڀ ڳالهيون رڳو ڳالهيون هيون؟ الائي ڪيئن شام ٿي. شام جو توکي ٽيليفون ڪيم.
“مبارڪ هجئي”
آواز ڄڻ منهنجو ئي نه هيو.
“سڀ دوستيون اجايو آهن.”
تون به پيڙا مان چيو.
“پنهنجو پاڻ کي بچائڻ لاءِ ٻئي تي حملو ڪرڻ، بچاءَ جو سٺو طريقوآهي”
“نه، مان ان ڏينهن ايترو رنيس، تڙپيس، مگر منهنجين دانهن تي تون به نه پهتين”
“تون اطلاع ته ڪرين ها. پوءِ نه پهچان ها ته ڏوهي ٿيان ها”
“مان اسلام آباد مان به ٽيليفون ڪئي، پر تون نه ملين. خط به لکيم”
تنهنجي آواز ۾ محرم جو ڏک شامل ٿي ويو هو.
“مون کي، اڄ خط مليو آهي”
“ان ڏينهن تي گل ئي کڻي اچين ها. قربانيءَ جي ٻڪريءَ کي پارائڻ لاءِ.” روئڻ لڳينءَ.
“تون ايڏي خواريءَ کان پوءِ اهو رشتو قبول ڇو ڪيو؟”
“مان، واپس ئي نه پئي آيس، اتي ئي رهڻ جو فيصلو ڪيو هيم. پر بابا اسلام آباد اچي پهتو ۽ پنهنجا ۽ امڙ جا قسم وجھي، واپس وٺي آيو. چوڻ لڳو ته، مان برادريءَ وارن سان ڳالهه پڪي ڪري ڇڏي آهي. مان انڪار ڪندي رهيس، روئيندي رهيس. مان چيو ته اهڙي شخص سان شادي ڪري نه ٿي سگھان. رافعه جي شادي ڪرائي ڇڏيو .
بابا، آخر ۾ ڌمڪي ڏني. ٺيڪ آهي، اسان تنهنجي ننڍي ڀيڻ جي شادي ڪرايون ٿا، پر پوءِ تون ڪڏهن به گھر نه اچجانءِ ۽ تنهنجي ماءُ ۽ مان ٻئي ڄڻا آپگهات ڪنداسين
ان کان پوءِ، مان مجبور ٿي پيس ۽ روئيندي رڙندي شادي ٿي وئي.
ساقي، بينچ هاڻي هميشه خالي ئي رهندي ـــ ان تي ڪو به پريمي نه ويهندو، بينچ خالي ئي رهندي.”
تنهنجو آواز گھگهو ٿي ويو ۽ روئڻ جي آواز سان رسيور، ڪريڊل تي ڦهڪو ڪيو.
مان، اکين ۾ آيل آبشار سان تنهنجن خطن جو فائيل ڪڍيو.
سفاري پارڪ جي خالي بينچ جي فوٽوءَ تي تو لکي موڪليو هو:
“خالي بينچ،
جنهن تي ڪڏهن،
ويٺا هياسي تون ۽ مان،
ڪنهن خواب جيان،
ڪنهن خيال جيان،
هڪ حسين شام جو
ان بينچ تي ويهي
مان
توکي پنهنجي من ۾
اکين وسيلي اوتيو هو،
۽ توکي ياد آهي،
ان سمي منهنجيون اکيون،
ڪيتريون چمڪيون هيون،
۽ اڄ !!!؟
ڪيتري ويران آهي،
هيءَ بينچ
۽ ڪيتريون
انڌيون آهن،
منهنجون اکيون.
ڪيتري اداس آهي،
هيءَ خالي بينچ.