41
مون محسوس ڪيو هو ته، جڏهن به تون ۽ مان گڏجي گھمندا هياسين ته تنهنجي چال ۾ فرق اچي ويندو هو. گھمڻ ۾ لاپرواهي ۽ فخر هوندو هو. ٻئي ڄڻا، سفاري پارڪ گھمندا اولهه طرف مٿي ٽڪرينءَ تي ٺهيل بينچ تي ويٺاسين. اتي ويهندي توکي چيو هيم ته هيءَ بينچ ويچاري اڪيلي اڪيلي آهي، ان تي ٿا ويهون. هونئن به هتان سفاري پارڪ جو گھڻو حصو نظر اچي ٿو. اولهه طرف سج جو لهڻ ۽ شهر جون عمارتون.
تون شرارت مان مشڪندي چيو:
“ٻيو ته هتان ويهي، تون هر ڇوڪريءَ کي ڏسي سگھندين.”
“۽ تون هر ڇوڪري کي”
ٽهڪ نڪري ويا. تنهنجن هٿن تي، منهنجا هٿ حڪمراني ڪرڻ لڳا. سج ان وقت لهڻ لڳو هو. تنهنجين اکين کي سج جي روشني بادامي بڻائي رهي هئي. مان تنهنجين اکين جي تعريف ڪئي ته تو چيو:
“اهي اکيون مونکي نه وڻنديون هيون، نه ئي خوبصورت هيون پر جڏهن کان توسان دوستي ٿي آهي، اهي خوبصورت بڻجي ويون آهن.”
“رڳو اکيون”
“نه منهنجو چهرو به، مون کي ڪزنز چونديون آهن ته، مان اڳي کان وڌيڪ خوبصورت ٿي وئي آهيان”
“تون ته اڳ ۾ به خوبصورت هئينءَ.”
“ڪٿي، پر هاڻي ڪنهن جي خيالن خوبصورت ڪيو آهي”
تنهنجين اکين ۾ نهارڻ کان پوءِ سج انهن ۾ لهندي نظر آيو ۽ منهنجو عڪس پڻ. تون کاڏيءَ تي هٿ رکي مون کي پيار مان نهاري رهي هئينءَ.
“ڪيڏو نه خوبصورت لينڊ اسڪيپ آهي. سمنڊ تي، ويراني ۾، جبلن ۾ سج جو لهڻ ڏٺم، پر ڪنهن جي اکين ۾ سج لهڻ جو منظر اڄ ڏٺو اٿم”
تنهنجي مسڪراهٽ قائم رهي.
“مان پاڻ اڄ خوبصورت لينڊ اسڪيپ ڏسي رهي آهيان”
“ڪيڏي عجيب ڳالهه آهي. مان ڪڏهن سوچيو به نه هيو ته ڪنهن ڇوڪريءَ سان ايتري دوستي وڌي ويندي”
“مان به سوچندي هيس ته، منهنجي ڪنهن سان انڊراسٽينڊنگ ٿيڻ مشڪل آهي.ڇوڪرو ته ٺهيو، پر ڇوڪريءَ سان به منهنجي انڊراسٽينڊنگ مشڪل ٿيندي هئي”
“متان اهو سمجھين ته، انڊراسٽينڊنگ ٿي وئي آهي ته مان توسان شادي ڪندس” مان کلندي چيو:
“مان ڪٿي ٿي چوان ــ باقي منهنجي هڪڙي ڳالهه مڃ، شادي ڪنهن ٻهراڙي واري ڇوڪريءَ سان ڪجانءِ”
“ڇو؟!”
“اهي ويچاريون معصوم آهن. انهن جون ضرورتون به گھٽ آهن، اسان جھڙين پڙهيل ڇوڪرين جون گُھرجون به تمام گھڻيون آهن. تو جھڙي سٺي ماڻهو لاءِ اها صحيح رهندي”
“هونئن به پڙهيل ڇوڪرين جو گھڻو تعداد، آئيڊيل ذهن ۾ رکندو آهي ۽ گھڻا مرد هنن سان لهه وچڙ ۾ اچن ٿا. جنهن ڪري، هو ڀيٽ ڪن ٿيون. جڏهن ته، ٻهراڙي واري، صرف ان مرد کي پنهنجو سڀ ڪجهه سمجھندي آهي”
“ڀلا تنهنجو ڪنهن سان واسطو هيو ـــ دوستي.” مون سوال ڪيو .
“ها، هڪڙو ڪلاس فيلو گھڻو تنگ ڪندو هو. منهنجي ڪڍ ايندو هو، پر هن کي مان لفٽ نه ڏني. باقي هڪڙو ڏک اڃا تائين آهي، اسان جي ڳوٺ ۾ هڪڙو منهنجو سوٽ هوندو هو. هو مون کي گھڻو چاهيندو هو. جيئن ڳوٺن ۾ ٿيندو آهي، رڳو نظرن مان محسوس ڪندي هيس ته هو مون کي چاهي ٿو. هن جي ٻئي هنڌ شادي ٿي، مينديءَ مهل، مان به هنجي ڀينرن سان گڏ هن کي ميندي هڻڻ لڳيس ته هن مون کي ڏٺو، هن جي نهار ۾ الائي ڇا ڇا هيو، ڏک، اڃ، حسرت، ڪاوڙ ۽ وڃائڻ جو احساس. مان هن جي اکين کي ڏسي نه سگھيس، اتان اٿي ويس ۽ اڃا تائين محسوس ڪندي آهيان ته جسم مان ڌرڙي نڪري ويندي آهي”
“هاڻي، منهنجي شاديءَ تي مون کي ميندي لائجانءِ” چيڙائيندي چيم.
“ها، لائينديس، پر تنهنجي لاءِ ڪنوار به مان هٿ ڪنديس، جڏهن صبح جو مون سان ملندي ته، مان هن کي چمي ڏينديم، ڇو جو تون هن کي چميو هوندو”
“اها شرط نه لڳاءِ، تون شادي ڪندينءَ ته پوءِ وري تنهنجي مڙس کي مون کي به چمي ڏيڻي پوندي” تون کلي ويٺينءَ.
“ياد ٿي اسان جي دوستيءَ جي شروعات” مون ماضي کي موٽايو.
“ها تون ڪيڏا نخرا ڪندو هئين”
“صحيح به ته هو. مان سوچيندو هيس ته، مان توکي لفٽ ڏيان ته تون آئوٽ آف ڪنٽرول ٿي ڳچيءَ ۾ نه پئجي وڃين”
“هاڻي”
“هاڻي به آهين، پر شاديءَ وارو ڀوءَ ته ڪونهي. ساحره! ياد ٿي اڳي تون سهارن، محبت، پيار ۽ عشق کان نفرت ڪندي هئين”
“ها، پر هاڻي خيال مٽجي ويا آهن، سهارا به ضروري آهن”
“تون پيار، محبت ۽ عشق کي الڳ الڳ ڪري، انهن جذبن کي خود غرضي سڏيندي هئين. پر هاڻي ته تون چوندي آهين ته تنهنجو مون سان عشق آهي”
“ها بلڪل آهي، مان توسان عشق ڪيو آهي، تنهنجين ڳالهين سان چاهتن سان، عملن سان”
“چئبو ته اڳي تون غلط هئينءَ”
“تجربو جو نه هيو” تو کِلي وراڻيو هو.
“مان توکي چيو هو نه ته پيار، محبت ۽ عشق، ڏاڪا آهن هڪ ئي جذبي جا. ڏس، تون به پهريون مون سان پيار ڪيو، ۽ پوءِ محبت ۽ هاڻي عشق”
“چوڻ ڇا ٿو چاهين ـــ شرط ٿورئي رکيل هئي” شرارت مان چيو هيئه
“رکيل هئي، ڏي” مان توڏانهن وڌيس.
“هتي ڪيئنءَ؟” تون پريشان ٿي چوڦير ماڻهن کي ڏٺو.
کِلي پرتي ٿي ويس.
اسان جي ڀرسان ٻه ٽي مزدور اچي بيٺا هيا. تون انهن کان لنوائي رهي هئينءَ. هنن جون ايڪسري نظرون تنهنجي طرف هيون. مان مزو وٺندي چيو: “ڀلي ڏسن، ويچارا سڄو ڏينهن هڻ هڻان ٿا ڪن، تنهنجو ڇا ٿو وڃي، ڪهڙو نقصان آهي توکي”
تون چڙي پئينءَ، اتان اٿي آياسي. ڪولڊ ڪارنر ڏي وڌياسين ته تو چيو: “شرط ان تي ته پيمينٽ مان ڪنديس”
“O.K تنهنجي مرضي”
سافٽ ڊرنڪ پي، سفاري پارڪ کي ڇڏيو هو ۽ پوءِ نيپا چورنگيءَ اسان جو رستو جدا ڪري ڇڏيو.
جمعي جي ڏينهن مليا هياسين. ان ڏينهن، منجھند جو منهنجي گوادر وڃڻ لاءِ فلائيٽ هئي. منور جي فليٽ تي ٿوري دير ڪچهري ٿي. توکي اکين جي بيماري (شهر ۾ وائرس ڦهليل هو) ٿي پئي هئي. تو ان جو سبب مذاق مان اهو ٻڌايو ته مان تنهنجين اکين ۾ غور سان ڏٺو هو، تنهن ڪري ٿي پئي آهي. چشمي سان وڌيڪ خوبصورت لڳي رهي هئينءَ، پر ان ڊسٽرب به اسان ٻنهي کي ڏاڍو ڪيو. تو لاهين به نه پئي ته متان مون کي به اها بيماري ٿي، فلائيٽ جو ٽائيم ٿيو، وڃڻ لڳاسين ته تون نادرکي چيو ته خدا ڪري اسان جي فلائيٽ نڪري وڃي ۽ اسان نه وڃئون. تون مون کي چيو ته ايترو جلدي وڃڻ زيادتي آهي.
اسانجي فلائيٽ مسِ نه ٿي.