27
“ٻه چار ڏينهن الڳ هونداسين. تنهن ڪري وڃڻ مهل مون وٽان ٿيندو وڃجانءِ.”
تنهنجي گھر آيس، پاڻ سان گڏ، ڪجھه عيد ڪارڊ به آندا هيم. جيڪي تنهنجي پاڙي ۾ رهندڙ دوستن ۾ ورهائڻا هيا. تو سان ڪچهري ڪندي ۽ مڌ پيئندي گھڻو وقت ٿي ويو. جنهن ڪري تو کي ئي عيد ڪارڊ ورهائڻ لاءِ ڏئي آيس. ويگن ۾ ويهڻ مهل ڏوري ۾ ايذاءُ آيو جتي تنهنجن ڏندن جي ڇُر، ڇپيل هئي. تون چڪ پائيندي چيو هو
“مان هي يادگار ڇڏيان ٿي ته جيستائين وري ملون، تيستائين ته ڪجھه نه ڪجھه هڪ ٻئي وٽ هجي“
ضد ڪيو هيئي ته مان به تنهنجي ٻانهن تي چڪ پايان ۽ پاتو هيم. سوچون تو طرف هلي آيون، اوچتو مون کي غلطيءَ جو احساس ٿيو ته مان توکي عيد ڪارڊ ورهائڻ لاءِ ته ڏئي آيو هيس پر توکي عيد ڪارڊ نه ڏنو هيم. جو سمجھه ۾ نه پيو اچي ته، توکي عيد ڪارڊ ڏيڻ کپي يا نه. ڀيڻ جي وفات کان پوءِ توهان جي هيءَ پهرين عيد هئي، ۽ هونئن به ان واقعي کي ويهه پنجويهه ڏينهن مس گذريا هيا.
لاڙڪاڻي پهتس ته عيد جي ٽئين ڏينهن تي تنهنجو ارجنٽ ميل ذريعي موڪليل خط مليو.
تو خط، لفافي کي اکيڙي، ان تي لکيو هو:
عيد جو ڏينهن :
ساقي! هي خط مان ٽرين مان لکي رهي آهيان. اڄ، عيد جو ڏينهن آهي. رات ٽرين نڪري وئي، تنهن ڪري ڏينهن جي خواري کڻڻي پئي. عيد جي ڪري سڄي ريل خالي آهي. ظاهر آهي اسان جھڙا بيوقوف، جن جي عيد نه هوندي آهي، اهي ئي اڄوڪي ڏينهن تي ٽرين کي آباد ڪندا آهن. هن وقت، ڪوئي به پنو نه پيو ملي تنهن ڪري هن لفافي کي اکيڙي خط لکي رهي آهيان.
هونئنءَ، هيءُ ڪيڏو عجيب وقت آهي. اسان، جيڪي عيد وڏي اهتمام سان ملهائيندا هياسين، اڄ ويران اکين سان، ٽرين ۾ بور ٿي رهيا آهيون. ٽرين کان ٻاهر نظر وجھان ٿي ته، رنگبرنگي ڪپڙا پهريل چهري تي خوشين جي انڊلٺ کڙيل ماڻهو نظر اچن ٿا انهن سڀني کي ڏسي مون کي محسوس ٿئي ٿو ته، دل جي ويرانيءَ ۾ پن ڇڻ جي موسم آهي. ڳوڙهن ڪرڻ سان، دل جي ويرانيءَ ۾ گوڙ پئدا ٿي وڃي ٿو ۽ ان گوڙ ۾ پنهنجو وجود بي معنيٰ لڳي ٿو. اڄ عيد جو ڏينهن آهي پر، مون کي هر شيءِ سوڳوار لڳي ٿي. شايد ان لاءِ جو، ان هڪ خوشيءَ کان اڳ ۾ ئي هوا آئي ۽ اسان جي خوشين کي اڏائي وئي.
تون ته خوش آهين نه؟ خدا تو کي هميشه خوش رکي. الائي ڇو، اهڙي وقت ته دوست به دشمنن جھڙو سلوڪ ڪندا آهن. جيئن تون ڪيو. تو سڀني کي عيد ڪارڊ ڏنا ۽ مون کي نه ڏئي اهو احساس ڏياريو ته واقعي به اسان جي لاءِ عيد ناهي.
ڪهڙي آهي زماني جي اِها ريت جو ماڻهو اسان جي غمن تي مرهم به رکن ٿا ۽ لوڻ به ٻرڪن ٿا. خير، مان تون ڏي ڪارڊ موڪليان ٿي”
خط سان گڏ تنهنجو ڪارڊ به مليو، جنهن تي خشڪ وڻ جي بيڪ گرائونڊ ۾ لهندڙ سج جي تصوير ٺهيل هئي.
اهو ئي ٿيو جنهن جو مون کي ڀئو هو، تو ڪارڊ نه ڏيڻ جي ڏک جو اثر ورتو. مان اڳ ۾ پاڻ کي ڏوهي سمجھي رهيو هيس. تنهنجي خط ته مون کي پيشمانيءَ جي پاتال ۾ ڌڪي ڇڏيو.
تو ٻڌايو هو ته، تون ۽ تنهنجي ڀيڻيوئي گڏجي، عيد لاءِ پنهنجي ڀيڻ لاءِ نون ڪپڙن جي خريداري ڪئي هئي ۽ اسپتال ۾ کيس ڏيکاري چيو هيو
“تون خوش ٿي گھر هلندينءَ ته هي عيد ڏاڍي ڌام ڌوم سان ملهائينداسين. تنهنجي صحت جي خوشي ۽ عيد جي خوشيءَ جو گڏيل مزو ماڻينداسين”
پر، ايئن نه ٿيو، تون ڪراچيءَ ان لاءِ وئي هئينءَ ته جيئن ٻار اڪيلائي محسوس نه ڪن. تون جڏهن ڪراچيءَ ٻارن سان ڳالهايو هو ته، هنن ٻڌايو هيئه
“اسان هاڻي روئيندا ناهيون. پاپا کي به تنگ نه ڪندا آهيون، پاڻ اسڪول لاءِ تيار ٿيندا آهيون. توهان فڪر نه ڪيو”
تون مون وٽ اچي رني هيئنءَ ۽ تو چيو هو
“واقعي به ماءُ کان سواءِ گھر قبرستان آهي.”