34
“مان محسوس ڪري رهي آهيان ته تون اڃان تائين ڌاريائپ محسوس ڪري رهيو آهين”
“اهو سڀ ڪجھه تنهنجي ڀلي لاءِ ڪري رهيو آهيان، اسان جو معاشرو اڃان تائين ايترو پروگريسو نه ٿيو آهي ته مڙس توکي، دوست رکڻ جي اجازت ڏئي ۽ ٻيو تو کي ٻڌايان، اسان مرد ڪڏهن به نه چاهيندا آهيون ته اسانجي عورتن کي اهو حق هجي ته هو دوستيون رکن”
“ايئن ڇو آهي جڏهن پنهنجي مڙس سان وفادار هونديس ته پوءِ هو اجازت ڇو نه ڏيندو؟”
“معاشري جي اصولن مطابق اها سنسيئرٽي ناهي ته تون غير مرد سان به ڀاڪر پائي ملين”
“مڙس جا جيڪي حق آهي. انهن کي ته ڌچڪو نه ٿي پهچايان. باقي، توسان منهنجو رشتو جيڪي اڳ ۾ هيو، اهوئي رهڻ کپي. مان رشتن جي مفهوم کي بدلائڻ نه چاهينديس. هير، ليلا، سهڻي، اُهي سڀ شادي شده هيون. انهن جو محبوب سان ملڻ وفا جي علامت آهي، باقي مان بي وفا آهيان.”
“مان تنهنجن جذبن جو احترام ڪيان ٿو. پر، هن سماج ۾ توکي اهو حق حاصل ناهي. منهنجي توکي التجا آهي ته، تون هاڻي مون سان ملڻ ڇڏي ڏي”
“توکي ان ڳالهه چوندي، ڪو احساس نه ٿو ٿئي؟”
تنهنجي گھور اندر ۾ گِھڙي ويئي.
“تون محسوس ڪري سگھين ٿي ته مان ڪيترو جبر ڪندي، توکي اهي لفظ چيا آهن. پر حقيقت جي گھرج اها آهي”
“تون اهو ڪيئن ٿو چئين؟”
توکي کپي ته مون کي وساري ڇڏ”
منهنجيون اکيون آليون ٿي ويون.
“مان ڪيئن وساري سگھان ٿي توکي! منهنجن رڳن ۾تنهنجو پيار رت بڻجي گردش ڪري رهيو آهي ۽ جڏهن جسم ۾ خون رڪجي وڃي ته پوءِ سڀ ڪجھه ختم ٿي ويندو آهي. مان توکي وساري منهنجو پاڻ کي مارڻ نه ٿي چاهيان”
“هر پريمڪا پنهنجي پريمي کي ايئن چوندي آهي. پر شاديءَ کان پوءِ سڀ ڪجھه وسري ويندو اٿس”
“تون چئين ٿو ته، مان ڪنهنجي همسفر بڻجي، توکي وساري ويهنديس مگر تون ڪڏهن، انهن گلن جي وفاداري نه ڏٺي آهي، جنهن شاخ تي ٽڙندا آهن اتي ئي مرجھائي ويندا آهن”
“ڪڏهن ڪڏهن ان شاخ تان گل پٽي ڊرائنگ روم جي گلدستي ۾ سجائبو آهي ۽ اُها شاخ اڪيلي مرجھايل رهجي ويندي آهي”
تون خاموش ٿي وئينءَ. مون توکي چيو ته،
“هاڻي، جيڪي تون خواب ڏٺا جيڪي لمحا گڏ گذارياسين. اهي سڀ وساري ڇڏ”
تون ڏکويل لهجي ۾ ڳالهايو.
“اهي خواب جيڪي منهنجو سرمايو آهن. اهي اکيون جن سان منهنجين اکين ۾ نور آهي، اهي چميون، جن سان منهنجن چپن کي رنگ مليا، اهي سڀ مون کان نه گھر، انهن سڀني کان بغير منهنجي زندگي جي شام ايندي، منهنجو حسن مون کان ايئن نه گھر، ڇاڪاڻ جو مان ان حسن کان بغير ڪجھه به ناهيان ،ڪجھه به ناهيان.”
ايئن چوندي روئي ويٺينءَ. مون تنهنجن ڳوڙهن کي هٿن سان اگھيو. وري تنهنجين اکين ۾ سڏ اڀريا. مان سڏن جو جواب ڏيڻ شروع ڪيو، منهنجي چهري تنهنجي چهري تي ڇانوَ ڪري ڇڏي هئي. موڪلائڻ مهل تون چيو اٽيسٽ Attest ڪندينءَ. منهنجي ڏوري تي چڪ پائڻ لڳينءَ پر ورزش ڪرڻ جي ڪري ڦونڊيل ڏوري ۾ تنهنجا ڏند پنهنجا نشان نه ڇڏي رهيا هيا. تو چيو ته:
“ڇو ڀلا نشان نه ٿو ٺهي؟”
مون توکي تنگ ڪرڻ لاءِ چيو ته:
“تون سچائي سان اٽيسٽ نه ٿي ڪرين. توکي ايئن ڪندي جرم جو احساس ٿي رهيو آهي”
تون چڙي چيو ته ايئن ناهي ۽ منهنجي ڏوري ۾ تنهنجا ڏند کپي ويا.