42
لاڙڪاڻي مان توسان ٽيليفون تي ڳالهائڻ جي ڪوشش ڪيم، پر نه ملي سگھينءَ.
مان پنهنجا خط به توکي پوسٽ ڪيا هيا. ڇو جو، عيد ۾ هڪ ڏينهن باقي هيو ۽ مان سوچيو ته عيد کانپوءِ پوسٽ ڪندس. عيد تي توڏي ٽيليگرام وسيلي عيد مبارڪ موڪليم. عيد کانپوءِ، تنهنجو خط ۽ ڪارڊ مليو ڪارڊ جي پهرين پني تي ڀتين جون سرون ٺهيل هيون ۽ دروازي جيان ڪارڊ جو ٽڪر کلي پيو ۽ اندر لکيل هو.
“اڄ صبح، مان پنهنجيون هميشه جاڳندڙ اکيون بند ڪري ڇڏيون آهن ۽ شور مچائيندڙ هوا کي نظر انداز ڪري ڇڏيو آهي،
جھنگن جا گيت خاموش ٿي ويا آهن.
جھرڪين جا آواز ختم ٿي ويا آهن.
تنهنجي انتظار ۾....؟
اي منهنجا دوست،
منهنجا سڀ کان سٺا عڪس،
منهنجي گھر جا دروازا کليل آهن،
هڪ سپني وانگر
اتان لنگھي وڃ نه.....!
مون کي لڳي ٿو ته گوادر کان سڌو سنئون مٿي هليو ويو آهي. تڏهن ته هي دنيا ڪجھه سُڃي لڳي رهي آهي. خير اتي به توکي حورون ملي ويون هونديون.
ليڪن تون هن دنيا ۾ به حورن جي معاملي ۾ خود ڪفيل هئين ته پوءِ، پنهنجي جان وڃائڻ جي ڪهڙي ضرورت هئي. اگر سمنڊ م ترڻ جو شوق هو ته ڪڏهن ڪنهن جي اکين جي سمنڊ ۾ تري ڏسين ها ته اتي گوادر کان وڌيڪ خوبصورت منظر نظر اچن ها.
خير، ڪنهن جي اکين ۾ ايتري غور سان به نه ڏسجاءِ. متان، ان کي به اکين ۾ وائرس لڳي وڃين ۽ تون هليو وڃين ۽ پوءِ هوءَ ڌنڌلين اکين سان تو جھڙي بيوفا دوست جو انتظار ڪندي رهي.
ها! مان بالڪل ٺيڪ آهيان. مگر منهنجو ميخانو اڄ ڪلهه ويران آهي. ڇو جو منهنجي ميخاني جو ساقي، اڄ ڪلهه پنهنجي اڃ اجھائڻ سمنڊ طرف ويو آهي، ان ڪري مان ڏاڍي اداس آهيان. خدا ڪري هو به اداس هجي، حالانڪه هو نمونو ڏاڍو ڪندو آهي، ليڪن مان چاهيان ٿي ته ان جي يادن جيترو مون کي تنگ ڪيو آهي خدا ڪري هو به ايترو تنگ ٿيو هجي.
سڀاڻي کان مان ڪراچيءَ وڃان ٿي ۽ پوءِ اتان اسلام آباد ۽ مريءَ جو پروگرام آهي. هاڻي ته تون به آسمان تي پهچي ويو آهين، منهنجي لاءِ به دعا گھرجانءِ ته، ڪنهن خوبصورت جڳهه تي تنهنجي تصور ۾ گم ٿي، هڪڙو قدم غلط رکي تنهنجي تقليد ۾ مٿي پهچان. مان توکان بغير ڏاڍي اداس آهيان، ايتري اداس جو شامِ غريبان ياد ٿي اچي.”
ڪراچيءَ کان تنهنجو ٻيو خط مليو-
“مان ٺيڪ آهيان ۽ زنده آهيان، اميد آهي ته تو جھڙو شخص لاڙڪاڻي ۾ آيل ٻوڏ کان به بچي ويو هوندو. هن وقت مان اسلام آباد جي سفر تي آهيان. ٽي ڏينهن اسان ڪراچيءَ ۾ گذاريا. هڪ ڏينهن پيراڊائيز پوائنٽ تي وياسي. اتي وڃي سچ ۾ به محسوس ٿيو ڄڻ اسان جنت ۾ اچي ويا آهيون. ان ڏينهن موسم به تمام خوبصورت هئي. هلڪي هلڪي ڦڙ ڦڙ پئجي رهي هئي، آسمان تي ڪارا ڪارا ڪڪر ڇانيل هيا، سمنڊ جون لهرون جڏهن پر جوش انداز ۾ پنهنجو پاڻ کي پهاڙين سان ٽڪرائي رهيون ته منظر تمام گھڻو خوبصورت بڻجي پئي ويو، ايترو خوبصورت جيترو تنهنجو ساٿ.
ان کانپوءِ سفاري پارڪ وياسين ۽ مون کي تون شدت سان ياد آئين ۽ مان ان خالي بينچ جا ڪافي فوٽو ڪڍيا، جتي اسان ويٺا هياسي ۽ مان ان بينچ کي هر هر ڏسندي رهيس ۽ مان ان يادگار بينچ کي پنهنجي ڪيمرا ۾ محفوظ ڪري ڇڏيو. منهنجو جيڪڏهن وس هلي ته مان انهن سڀني رستن ۽ جڳهن کي پنهنجين اکين ۾، پنهنجي دماغ ۾ محفوظ ڪري ڇڏيان. جتي، منهنجا ۽ تنهنجا قدم هڪ مهل پيا هيا ۽ مون کي انهن رستن تي هلندي ڏاڍو سٺو لڳو هو. بهرحال، تون مون کي تمام گھڻو ياد آئين ۽ مان اهي سڀ جڳهون تصور ۾ توسان گڏ گھميون.
ڪراچيءَ ۾ اسان تفريح به گھڻي ڪئي مگر ان سان گڏوگڏ ڏک به گھڻا مليا. اسان انجواءِ ڪرڻ ايندا آهيون پر اسان جو ڀيڻيويو صاحب جوش رقابت ۾ ايتريون ڪريل ڳالهيون ڪندو آهي جو، اسان سڀ پريشان ٿي ويندا آهيون ۽ تمام گھڻا ڳوڙها وهاياسي ۽ گھڻا پنهنجي اندر ۾ به اوتي ڇڏياسين. بلڪه، هاڻي ته محسوس ٿئي ٿو ته ڏکن، منهنجي اندر ۾ ايترا ڄار وڇايا آهن جو منهنجو وجود خوشيءَ جي معنى ئي وساري ويٺو آهي. ايتريون گھڻيون ڳالهيون آهن، ايترا گھاءَ آهن جيڪي مان سٺا آهن. اديءَ جي وفات کانپوءِ ڏکن جي مر اسان جي بدن تي ڄمي پئي آهي. مون کي لڳندو آهي ته ڏکن جي اڏوهي مون کي اندران ئي اندران کائي رهي آهي ۽ ڏسجانءِ ڪنهن ڏينهن مان کوکلي ٿي ختم ٿي وينديس. بدقسمتي اها آهي جو، اڃان اسان پنهنجن پاران ڏنل غم وساريون ئي مس ٿا ته ٻيو ڏک اسان کي بي وسيءَ جا ڳوڙها ڳاڙڻ تي مجبور ڪري ٿو.
منهنجي ذهني ڪيفيت اهڙي هئي جو مون کي پنهنجن کان پري وڃڻو هيو ڪنهن اهڙي جڳهه تي وڃڻو هو (ڪوهه مري). انلاءِ اسان هن طرف هلي آياسين.
تنهنجي پري هجڻ سان اهي ڏک به تمام وڏا محسوس ٿيا. هن وقت مان سڀ ڳالهيون تفصيل سان لکي نه ٿي سگھان. نه ته، توکي اهو احساس ٿي ها ته اهي ڏک منهنجا بڻايل ناهن. پر ماڻهن منهنجي سچائي، منهنجي خلوص ۽ منهنجي پيار جي بدلي ۾جيڪا سوغات ڏني آهي، انهن سان منهنجو وجود ٽٽي پيو آهي.
بهرحال، هاڻي دعا ڪجانءِ ته سفر ڪامياب رهي ۽ ڏکن جو ڪوهيڙو ذهن تان لهي وڃي. تون منهنجي خط جو جواب، گوادر جي سفر جي ڪهاڻي، ۽ منهنجي لاءِ سڀ تاثرات رڪارڊ ڪري رکجانءِ ته جيئن واپسيءَ وقت مون کي مايوسي نه ٿي توسان ڳالهين ڪرڻ کانپوءِ هاڻي منهنجا ڏک گھٽجي ويا آهن. هڪڙوآزاد نظم آهي. ڪيئن آهي؟
ايئن به ٿيندو آهي،
سالن جا ٻه همسفر
پنهنجن خوابن جي،
تعبير کان بي خبر،
پنهنجي عهد محبت جي نشي ۾ گم،
پنهنجي قسمت تي نازان،
مگر!!!
زندگيءَ جي ڪنهن موڙ تي گم ٿي ويا،
۽ هڪٻئي کان جدا ٿي ويا.
ايئن به ٿيندو آهي،
ٻه اجنبي هم راهه،
پنهنجين منزلن کان بي خبر،
هڪٻئي کان اڻڄاڻ،
ڪوئي پيمان الفت، نه عهد وفا،
اتفاق سان اهڙي طرح
ملي ويا،
ساز به وڄي پيا
گل به کڙي پيا.