14
“ڪپڙا ته سٺا پائي آئي آهين؟”
“سٺن ماڻهن سان رهي، ٽيسٽ سٺي ٿي وئي آهي.” مرڪندي چئيه
“مان هن دفعي ڏاڍي تجسس ۾ هيس ته هن بسنت ۾ ڇو ڀلا، ڪوئي بسنتي رنگ نه پائي آيو آهي؟ هڪ ٻن سان اهڙو ذڪر به ڪيم”
”هون! تڏهن اڄ گھڻيون ڇوڪريون بسنتي رنگ پائي آيون آهن“
”منهنجي ڪري ٿوڙئي پائي آيون هونديون“
”نه خدا جو قسم تنهنجي ڪري پائي آيون آهن“
”تون ماڻهن کي بيوقوف سٺو بڻائيندي آهين“
”يقين ڪر“
”ڀلا ڳالهه ٻڌ، ذهن ۾ هڪڙي ڳالهه آئي آهي“
”ڪهڙي؟“
”بهار هلي ٿو، ڏس ته اسان جي سامهون بيٺل وڻ ڪيئن ساوا ٿي ويا آهن، ان موقعي تي ٽيبل ٽينس چئمپنشپ ڪرايون“
”سٺي ڳالهه آهي.“
”جيڪو ڇوڪرو کٽي، اهو بسنت بواءِ، “ڇوڪري” “بسنت گرل” ۽ مڪس ڊبل به ڪرايون، ان جو اعزاز هجي “بسنت پيئر.“
”بسنت ڪپل ڇو نه؟“
”ماڻهو چڙي پوندا“
اکين جون ڀرون تاڻيندي شرارت مان چيئه.
”نه ڪپل“
”نه، ماڻهو چڙي پوندا“
”ڇوڪريءَ کي بسنت گرل بجاءِ بسنتي ڇو نه سڏيون“
مون کان ٽهڪ نڪري ويو ۽ ان وقت ئي انچارج ٽيچر سان ملياسين، جنهن به خوشيءَ سان اجازت ڏني ۽ پوءِ سرڪيولر ڪڍي سڀني نوٽيس بورڊن تي هنيوسين.
چئمپينشپ ڏاڍي ڪامياب رهي. ان ۾ ڪافي ڇوڪرين ۽ ڇوڪرن حصو ورتو. “بسنت گرل” جو اعزاز تو حاصل ڪيو. مان آرگنائيزر هجڻ ڪري ٽورنامينٽ ۾ حصو نه پئي ورتو. تو ضد ڪيو ته مڪسڊ ڊبل ۾ تنهنجو پارٽنر ٿيان. تنهنجي گھڻي زور رکڻ جي ڪري ها ڪئي هيم. چئمپينشپ ۾ تمام سخت مقابلا ٿيا. آخرڪار ”بسنت پيئر“ جو اعزاز تون ۽ مان حاصل ڪيو. تنهنجي چهري تي خوشين جي آتش بازي ٿي رهي هئي. تون پنهنجي ڪاميابيءَ تي ڏاڍي خوش هئينءَ.
انعامن ورهائڻ جي تقريب ۾ بهار جي حوالي سان ”ڪپ“ ڏيڻ کان پهريان گلدستو ڏنو پئي ويو. تون جڏهن بسنت گرل جو اعزاز وٺڻ آئي هئينءَ ته ڇوڪرا توتي ”هوٽنگ“ ڪندي سڏڻ لڳا ”بسنتي“، ٻي ڪنڊ مان سنهڙي آواز ۾ سڏ ٿيو ”بسنتي“ ته ڪنهن ڳوري آواز ۾ لانڍ سان سڏ ڪيو ”اري بسنتي، اري او، بسنتي“
سڄي هال ۾ کل جو ٽاڪوڙو مچي ويو، تون گھٻراهٽ يا چڙ جو اظهار نه ڪيو ۽ انعام وٺي کلندي ڪپ کي مٿي ڪيو ته تاڙيون وڄي ويون.
فرخنده رنر هئي، هن کي اڇي ڊريس، اڇو راند وارو بوٽ پاتل هو ۽ پنهنجي اڇي رئي کي ڪلهن تان هٽائي، ڇاتيءَ وٽان ڪراس ڪري ڳنڍ ڏئي ڇڏي هئائين. هوءَ جيئن انعام وٺڻ لاءِ مٿي آئي ته هڪڙي ڇوڪري رڙ ڪئي
“کهاڻا هئي بهئي کهاڻا، ڊائنگ ڪار کا کهاڻا.”
سڀني کان بي اختيار ٽهڪ نڪري ويا ڇو جو واقعي به فرخنده ڊائننگ ڪار جي بيري وانگر لڳي رهي هئي. هن ويچاريءَ به مائينڊ نه ڪيو ۽ انعام وٺڻ لاءِ جڏهن مٿي آئي ته ڪجھه دير رڪجي وئي ڇو جو مهمان خاص به کلڻ ۾ مصروف هيو.
جڏهن ”بسنت پيئر“ جي انعام وٺڻ لاءِ ٻئي ڄڻا مٿي اسٽيج تي وڃڻ لڳاسين ته ڪن ۾ چيئه ”پيئر نه، ڪپل“
مان چيو ”نه“
”ڪپل نه، پيئر“ ان تڪرار ۾ مٿي پهتاسين، ڇوڪرين سهرو ڳائڻ شروع ڪيو.
۽ ڪنهن رڙ ڪئي.
” هم چلي، دشمن جلي. شالا جوڙي ڪون نظر نه لاگي“
ان گوڙ ۾ ٻنهي انعام ورتو، تو گلدستو ورتو ۽ مان ڪپ. فليش چمڪاٽ ڪرڻ لڳي، تون ڏاڍي خوش هئينءَ ڪن ۾ سرٻاٽ ڪيئه ”ڪپل“
”نه نه “ ۽ مون کان ٽهڪ نڪري ويو.
ٻاهر لان تي ريفريشمنٽ جو بندوبست ڪيو ويو هو. تون منهنجي لاءِ به پليٽ ٺاهي کڻي آئي هئينءَ. ٻئي ڄڻا لان جي ڪنڊ ۾ بيٺاسين.
تو چيو:
”اڄ ڏاڍي خوش آهيان.“
”مان اڄ ٽي اعزاز کٽيا آهن. بسنت گرل، بسنت پيئر ۽...“
مان تنهنجي ڳالهه کي لنوائيندي پڇيو.
”تو محبت ڪئي آهي؟“
”نه“
”ڇو؟“
”مون کي منهنجي ناني چيو هو ته، ڪڏهن محبت يا عشق نه ڪجانءِ، جي ڪرين ته هن زمين تي رهندڙ هر ماڻهوءَ سان عشق ڪجانء.“
”محبت ڪرڻ جا ٻه طريقا آهن انڊڪٽو ۽ ڊڊڪٽو” Inductive & Deductive يعني انفراديت کان اجتماعيت ڏانهن يا اجتماعيت کان انفراديت ڏانهن، باقي محبت کان انڪار بيوقوفي آهي!“
”ڏس نه! تون جنهن کي محبت چئين ٿو. ڪڏهن محبت جي لفظ ۽ انهن چئن اکرن تي غور ڪيو آٿي. محبت سراسر خود غرضي، مطلب پرستي ۽ وقتي جذبي جو نالو آهي. محبت هڪ طرح جو سودو آهي خوشين ۽ ڏکن جو. جنهن ۾ وقت گذارڻ سان گڏوگڏ خوشيون به، ڏکن ۾ تبديل ٿي وينديون آهن. ۽ ان جو اختتام نفرت تي ٿئي ٿو. منهنجو مطلب آهي ته، محبت اهڙي خواهش يا جذبو آهي، جيڪو بدلجي سگھي ٿو، ان ڪري مان خودغرضي، خيالن ۽ جذبن جو سودو ڪڏهن به نه ڪري سگھيم. ڇو جو مون کي بدلجڻ وارا چهرا ۽ چاهتون ڪڏهن به سٺيون نه لڳيون“
”تون محبت تي نه، دوکي تي ڳالهائي رهي آهين“
”تنهنجو پنهنجو خيال آهي، هونئن به مان باشعور ڇوڪري آهيان. ڳوٺ جي سادي سودي نينگري ته ناهيان، جيڪا محبت ته گھر جي سامهون واري دوڪاندار جي پٽ سان ڪندي آهي ۽ شادي ٿي ويندي اٿس سوٽ سان ته، روئي رڙي سمجھوتو ڪري ڇڏيندي آهي ۽ پوءِ ٻارن جي فوج سان گڏ ڏاڍي خوش ۽ مطمئن رهندي آهي. اها آهي نه محبت؟“
تون ڪڙي لهجي ۾ محبت جي باري ۾ ڳالهائي رهي هئينءَ.
”مان اڳ ۾ به توکي چيو ته تون محبت جي توهين ڪري رهي آهين. هن وقت تائين، تون صرف دوکي ۽ دولاب واري محبت جو رخ ڏٺو آهي. محبت ته هر طرف روشني پکيڙي ٿي، ماڻهوءَ جي من کي جرڪائي ٿي، هن کي زندهه رهڻ جو ڏانءُ سيکاري ٿي، محبت تخليق جو محرڪ آهي، ڪنهن به تخليق لاءِ ضروري آهي ته تخليقڪار جي، مخلوق سان محبت هجي، نه ته ارتقا ۽ پيدائش جو عمل رڪجي ويندو ”محبت ۽ عشق“ ٻئي هن دنيا کي قائم رکڻ جا محرڪ آهن.“
تون جذباتي ٿي وئينءَ.
”مون کي عشق کان نفرت آهي. مان عشق ڇو نه ڪيو؟ ان جو سبب اهو آهي ته عشق، جنون آهي، جنهن ۾ انسان هر شيءِ جي برائيءَ ۽ سٺائيءَ کان بيگانو ٿي ديوانو ٿي ويندو آهي، هن جو مقصد صرف حصول هوندو آهي، چاهي اهو حصول ناڪام حسرتن ۽ ٽٽل دل تي ٻڌل ڇو نه هجي، هر جنون جي پڄاڻي خود ڪشي هوندي آهي. مان مرڻ نه ٿي چاهيان، مان اڃان خوبصورت نظارن ۽ قدرت جي حسين منظرن کي پنهنجي اکين ۾ سمائڻ چاهيان ٿي، مان اڃان اڃايل آهيان.
ناني جي چوڻ مطابق، مان عشق فرد واحد سان نه، پر مان پنهنجي عشق ۽ محبت کي خدا جي حسين نظارن سان لاڳاپي ڇڏيوآهي. ان عشق مون کي سڪون بخشيو آهي.
بس ان جذبن کي ڇڏي، مان پيار جي جذبي کي پنهنجو ڪيو آهي. مان ان جذبي کي قيد نه ڪيو آهي، مان هن زمين تي رهڻ واري هر انسان سان پيار ڪيو آهي، سواءِ ڪنهن موٽ جي ته، موٽ ۾ مون کي پيار ملي ٿو، يانفرت، پيار جي غرض، بي لوث ۽ امر هوندي آهي.“
”تون پيار، محبت ۽ عشق کي الڳ الڳ ڪيو آهي، جڏهن ته، اهي ٽئي پيار جا مختلف ڏاڪا آهن. پيار محبت ۾ تبديل ٿئي ٿو. باقي تنهنجي اها ڳالهه ته محبت غرض آهي، جيئن توکي اڳ ۾ چيم ته، تون محبت جو اونداهو طرف ڏسي رهي آهين، عشق جو اختتام، ناڪامي، مايوسي، نامرادي ناهي. عشق جو حصول ڇا آهي؟ اهو هر عشق ڪرڻ واري ماڻهوءَ تي منحصر آهي، جيڪو عشق ڪري ٿو. باقي، منهنجي نظر ۾، ته اهو عشق جو حصول آهي، ته جيڪڏهن ٻه وجود ٻي هنڌ رهندي به، چاهت ۾ تبديلي نه آڻين ۽ هڪٻئي کي شدت سان چاهين ته اهو عشق جو حصول آهي، باقي، اهو قطعي به عشق جو حصول ناهي ته عشق ڪرڻ وارن جي پاڻ ۾ لازما شادي ٿئي. بهرحال مان تنهنجين انهن ڳالهين کي عملي طرح غلط ثابت ڪندس. تون، مون سان ڇا ٿي ڪرين؟“
”پيار!“ تون امالڪ چيو.
”ٺيڪ آهي.“ مون مرڪندي توکي چيو.