19
“تنهنجو خط ڏاڍو سٺو هو، پر تون ايترن سٺين سٺين جڳهن تي ويندو آهين ته مان جيليس ٿيندي آهيان. ته مان اهڙيون خوبصورت جڳهن تي نه وڃي سگھي آهيان. تنهنجي خط ۾ منظر ڪشي ايتري سٺي ٿيل هئي، جو پڙهي ايئن محسوس ٿئي پيو ڄڻ مان به توسان گڏ هيم. هونئن به تون جڏهن به اڪيلو ويٺو هجين ته، سوچجانءِ ته ڄڻ مان به اتي آهيان. منهنجو پاڇو به اتي هوندو، ڪڏهن تون تخيل جو به ڪمال ڏس، آهي ته بيوقوفي واري ڳالهه پر اهو سچ آهي ته ڪجھه ماڻهو ڏور هوندي به ويجھا هوندا آهن، ۽ اسان کي پنهنجي وجود جو حصو محسوس ٿيندا آهن، تون به انهن جي باري ۾ سوچ ته توکي مايوسي نه ٿيندي آسمان جو سونو فرش جيڪڏهن مون کي هجي، ڪاري ۽ نيراڻ واري رات جي سنهري ۽ چانديءَ جھڙي روشني ۽ ٽمڪندڙ کير ڌارا جھڙو فرش هجي ته مان ان کي تنهنجي قدمن ۾ ضرور وڇايان ها، تنهجي خلوص جي نذر، مگر مون وٽ ته صرف خواب آهن ۽ مان اهي پنهنجا خواب تنهنجي رستي ۾ وڇائي ڇڏيا آهن. ڏس، ٿورڙو آهستي قدم رک جو تون منهنجي خوابن تي هلي رهيو آهين”
مون مرڪي تو ڏانهن ڏٺو ۽ پڇيو:
“خط ۾ اهو ڇا لکيو اٿئي، ته ڪجھه ماڻهو پري هوندي به ويجھا هوندا آهن. ۽ پنهنجي وجود جو حصو لڳندا آهن. تون به انهن جي باري ۾ سوچجانءِ”
“تون ڇا ٿو سمجھين ته غلط لکيو آهي؟”
“ها، جيڪي ماڻهو وجود جو حصو لڳندا آهن،. انهن لاءِ سوچڻ ڪهڙو؟! سوچبو ۽ ياد ته انهن کي ڪبو آهي، جيڪي پري هوندا آهن.”
“اڇا!”
“ٻي ڳالهه ته نه مون کي چمڪندڙ آسمان کپي، نه ستارا ۽ نه ٻيو ڪجھه. صرف تنهجو خلوص، مون لاءِ گھڻو آهي. ۽ مان احتياط ڪري سگھان ٿو ته جئين تنهنجا خواب نه لتاڙجن. پر، پنهنجو خيال ڪجانءِ ته تنهنجن خوابن تي منهنجو پاڇولو، ايترو گھرو نه ٿي وڃي جو جند ڇڏائڻ مشڪل ٿي پوئي.”
“مان به ته اهو ٿي چاهيان” جملو تير جي تيزي سان نڪتو ۽ مان مشڪي چپ ٿي ويس.