20
ڪوئي پرابلم حل ڪندي جيڪڏهن جواب پئي آيو.
Rs 2000 ته مان ان تي لکان پيو Ks2000. جنهن تي تو ڏاڍو کليو پئي. تون ڪجھه دير لاءِ اٿي وئين ته مان تنهجيءَ ڪاپيءَ تي شعر لکيو:
تون پري آن ته
لڳي ٿو ايئن،
جيئن،
سج هجي اکين کان پري.
وڻن جا پن،
ساوا آهن،
ان لاءِ ته سج سان بڻجي ٿو
ڪلوروفل،
جيڪا آهي زندگي انهن جي.
تون پري آن
ته لڳي ٿو، اکين کان پري سج آهي ڄڻ،
۽ مان به
ختم، ۽ پيلو
ٿيندو ٿو وڃان،
ڪلوروفل نه ٿو بڻجي.
تون پري آن ته
لڳي ٿو ڄڻ
اکين کان پري سج آهي.
تون واپس اچي اهي شعر پڙهيو ته توکي ڏاڍو وڻيو ۽ تون به چيو ته مان به لکنديس.
“اکين کان پري سج”
تون پري آن ته
لڳي ٿو،
ڄڻ اکين کان پري سج آهي،
خبر آهي توکي؟
جڏهن سج،
هن ڌرتيءَ کان دور
ٻڏي ويندو آهي
ته
شام آهون ڀريندي آهي ته
ڪرب ۽ اداسيءَ کان
۽ چوندي آهي ته،
اکين کان پري سج آهي
بالڪل اهڙيءَ ريت
تون پري آن،
ته ڄڻ
اکين کان پري سج آهي.
مون توکان پڇيو “شماريات سکڻ سان گڏ، ان سبجيڪٽ جي هر ماڻهوءَ سان پيار ڪرڻ لڳي آهين ڇا؟”
تون حيرانيءَ مان مونکي ڏٺو.
مون ڪجھه ڏينهن کان محسوس ڪيو هو ته تون سر رزاق سان وڌيڪ گھري ٿي رهي هئينءَ هن جي آفيس ۾ گھڻو وقت ويهڻ لڳي هئينءَ ۽ ڳالهه ڳالهه ۾ ان جو حوالو ڏيندي هئينءَ.
سر رزاق، جيڪو بالڪل جوان لڳندو هو، سٺو اسپورٽسمين، رائيٽر ۽ ايڪٽو هوندو هو، سندس آفيس به ڪنهن اسٽوڊيو کان گھٽ نه لڳندي هئي. ننڍڙي، پر خوبصورت آفيس، جنهن ۾ هڪ ٻه اسڪلپچر به رکيل هيو. ڀت جي ڪنڊ تي ماکيءَ جو مانارو لڳل هوندو هو ۽ ٻي ڪنڊ ۾ڦوسڙي پکيءَ جو آکيرو ٽنگيل هوندو هو، ڀتين تي به خوبصورت پينٽنگز ٽنگيل هونديون هيون. سندس آفيس ۾ هر وقت رش هوندي هئي. آفيس ۾ ٻن سالن جي ٻار کان وٺي، ٻياسي سال جي پوڙهي جي به اچ وڃ هوندي هئي. اڪثر ڪري ڇوڪرين جي ٽهڪن سان آفيس جا در دريون گونجندا هئا. شاگرد ۽ شاگردياڻيون ڪنهن نه ڪنهن ڇوڪريءَ جو سر رزاق سان اسڪينڊل ٺاهينديون رهنديون هيون.
هن سان تنهنجي گھرائپ تي توکان پڇيم “ڇا چڪر آهي، اڄڪلهه رزاق صاحب جي آفيس ۾ اچ وڃ وڌي وئي آهي، ڪو چڪر آهي ڇا؟”
مون اک ڀڃندي توکان پڇيو هو.
تو مذاق ۾ چيو ته: “ڇو جيلسي ٿي ٿئي؟”
“نه نه”
“جل گيا، برنال لگائيه”
مونکان به ٽهڪ نڪري ويو. تون سنجيده ٿيندي پڇيو: “تنهنجو ڇا خيال آهي؟”
“سر سٺو ماڻهو آهي، ڪو شڪ ناهي ته هو ڇوڪرين سان وڌيڪ ڪمپني ڪري ٿو، اها قدرتي ڳالهه آهي. باقي هنجو ڇوڪرين سان رويو ڪافي سٺو آهي. ڪنهنکي پُٽ سڏيندو آهي، ڪنهنکي بابا ته ڪنهن کي ڌيءُ. پر، گھڻين ڇوڪرين سان هن جي ٽريٽمينٽ Treatment دوستن واري هوندي آهي.
“ڇوڪريون به هن کي دوست سمجھنديون آهن ۽ پنهنجا گھڻا مسئلا هن کي ٻڌائينديون آهن.”
“تون ته ڪو مسئلو نه ٻڌايو اٿس” مان چيڙائيندي چيومانءِ .
“نه، ان مسئلي کي، مان پاڻهي منهن ڏينديس” تون به تيزيءَ سان چيو.
“ڀلا، ايڏي وڪالت ڇو ٿي ڪرين، سر جي.” چيڙائيندي چيم .
“ان ڪري جو، هو گھڻن استادن کان سٺو آهي. اسان جا ڪافي سينئر استاد، ڇوڪرين کي ڏسي رومانٽڪ ٿي ويندا آهن. رزاق صاحب جي اها سٺي ڳالهه آهي. ته، جيڪو ڪجھه دل ۾ هوندو اٿس، چئي ڏيندو آهي. ڇو توکي، منهنجو هن وٽ وڃڻ خراب ٿو لڳي ڇا؟”
“نه، نه اهڙي ڳالهه ڪونهي، مان ته مذاق ڪئي هئي، مان سر کي سڃاڻان، تمام ڪشادي ذهن جو مالڪ آهي. مون کي انهن ڇوڪرن جي پرواهه ناهي، جيڪي هن جي لاءِ ايئن سوچين ٿا، هو پاڻ ئي چوندو آهي ته، مون کي ڇوڪرين سان ڪمپني ڪرڻ ۾ مزو اچي ٿو. باقي خرابيءَ جي لاءِ منهنجي ذهن جي ڪنهن ڪنڊ ۾ جڳهه ناهي”
“مان اهائي ته ڳالهه ڪيان ٿي ته هو ڏاڍي صاف ذهن وارو آهي.”
“اسان جي هاسٽل جو ڪجھه ڏينهن وارڊن ٿيو ته اسان کي ايئن پيو محسوس ٿئي ڄڻ اسان جو وڏو آهي، سڀني سان ايڏي شفقت سان پيش ايندو هو، ڪو ڇوڪرو بيمار ٿيندو هو ته هُو پاڻ پريشان ٿي ويندو هو، ۽ کيس ڊاڪٽر تائين پهچائي دوائون وٺي ڏيندو هو. هاسٽل اڄڪلهه ڪنهن جيل کان گھٽ ناهن. ديواريون ڏنيون پيون آهن، ان گھٽ ٻوسٽ واري ماحول ۾، سر رزاق ٽيبل ٽينس چئمپين شپ، بئڊمنٽن چئمپين شپ، نيو ييئر فنڪشن، راڳ جي محفل ۽ سياري جي راتين ۾ لانڍيءَ ۾ ويهي مچ تي، چانهه ڪوپ تي ڪچهريون ڪندو هو. هاسٽل ۾ آبشار ٺهرايائين ۽ گل ته اهڙا لڳرايائين جو وهه واهه”
“وارڊن شپ ڇو ڇڏيائين ؟”
“بس مڙئي هڪڙي ڇوڪري منهن ڪارو ڪيو، مهمانن کي رهائڻ جي اجازت ناهي. ۽ هُن ضد ڪري مهمان رهايو جنهن تي رزاق صاحب استعيفا ڏيندي چيو ته: “جڏهن منهنجا ٻچا، منهنجا ڀائر منهنجو چيو نه ٿا وٺن تنهن کان صحيح اهو آهي ته مان استيعفا ڏيان.”
“شاگردن روڪيس نه؟”
“روڪيائيون، پر نه مڙيو، ان کان علاوه ڪاپيءَ جي خلاف آهي. جنهن ڪري چنڊا ڇوڪرا هن جي مخالفت ڪندا آهن.”
“ان جي معني ته سٺو ماڻهو آهي”
“ها”
“ته پوءِ توکي اعتراض ڇو آهي، هو منهنجو سٺو دوست آهي.”
“ڪٿي آهي، مون ته مذاق ڪئي هئي.”
۽ تو کِل جا ساز ڇيڙي ڇڏيا هيا.