10
”هُڙڪ هلو ڌيمان هلو....“ ڪوٽ بنگلي کان اڳ ميرواهه جي پُل تي تون به گاڏيءَ ۾ بيٺي هئينءَ. تنهنجي هٿ ۾ گلدستو هُيو ۽ منهن تي چنبيليءَ جھڙي مُرڪ. ٻئي ڄڻا گھڙي کن ميرواهه جي ڪناري، ڇٻر تي ويهي، تنهنجي آندل چانهه پيتي هئي. تون ان وقت نئين سال جي ڊائري به ڏني جنهن تي لکيل هو.
”مون کي معلوم آهي ته اهُو ڏينهن به ايندو، جڏهن هِن ڌرتيءَ کي ڏسڻ واريون منهنجين اکين جي روشني هلي ويندي. زندگي، چپ چاپ موڪلائيندي منهنجين اکين تي پردو چاڙهي ڇڏيندي، پر ستارا پوءِ به رات جو جاڳندا رهندا، صبح اڳ وانگر سجاڳ هوندو، ۽ اٺئي پهر، سمنڊ جي لهرن جيان، اڀرندا لهندا رهندا، بالڪل اهڙي ريت، منهنجي ياد به تنهجين يادن جي سمنڊ ۾ ٻڏندي ۽ ترندي رهندي، مهينا ۽ سال گذرندا ويندا ۽ پوءِ منهنجين يادن جو درد گھرو ٿي، محبت ۽ آرزوئن جو روپ وٺندو.
۽ ان وقت تون، ان سچ کي لڪائڻ به چاهين، پر اهو سچ تنهنجي اکين مان ڳالهائيندو.
تنهنجي دل جي گھراين ۾ ڪا به خوشي نه هوندي، تنهنجن قدمن سان گڏ راهه جي بانسريءَ مان خوشيءَ جا سُريلا نغما نه وڄندا.
۽
ان وقت، تون مون کي ڳولهيندين ۽ منهنجو وجود پنهنجين محبتن سان مڻين مٽيءَ هيٺيان فنا ٿي چڪو هوندو.
ليڪن،
پوءِ ان مٽيءَ مان منهنجو وجود ٻيهر جنم وٺندو
۽ ڪنهن ٻي شڪل ۾، تنهنجين اکين مان وسندڙ دوستيءَ جي نرم ۽ مٺي ڦُڙ ڦُڙ پسڻ لاء. ان لاءِ جو دوستي امر ٿيندي آهي ۽ ان ۾ محبت جي خود غرضي ۽ عشق جي ديوانگيءَ جي بجاءِ جبلن جي بلندي، جھرڻن جو ترنم، مکڙين جي معصوميت، گلن جي مرڪُ، ۽ فرشتن جو نور شامل هوندو آهي.“
ڊائري پِڙهي مون مرڪي توکي ڏٺو هيو، تنهنجي اکڙين ۾ آس جا ڪئين سنهرا سنگ جھومي رهيا هيا، مون ڪو به جواب ڏيڻ بجاءِ توکي چانهه پيئڻ لاءِ چيو ته، تو مرڪي شرارت مان چيو هو.
”مِٺي چانهه پيئندي آهيان.“
مان ٽهڪ ڏئي، پنهنجو اڌ پيتل مَگ تو ڏانهن وڌائي ڇڏيو هو. تون پنهنجن گوڏن تي کاڏي رکي چيو هو.
”نئين سال کي جيترو تون انجواءِ ڪري رهيوآهين، ٻيو ڪوئي نه ڪندو“
ڏس نه، ايڪٽيهين ڊسمبر ۽ پهرين جنوري جي پڪنڪ، وري هيءَ مارچ ۽.....“
”۽ پهرين جنوريءَ تي مليل ڏک ۽ خوشي، جن منهنجي زندگيءَ جي ڪينواس تي ڳاڙها پيلا ۽ ڪارا رنگ اڇلي بي معني آرٽ بڻائي ڇڏي آهي“ مون تڪڙ ۾ تنهنجو جملو پورو ڪيوهو.
”تصوير ۾ رنگ ئي ته سڀ ڪجھه هوندا آهن.“
”ها، پر ڪجھه تصويرون رنگين هوندي به ٻُسيون ٻُسيون لڳنديون آهن“
”بهرحال، توکي ان ڏک کي وسارڻ کپي. ان لاءِ جو اهي رنگ اسان جو حسن هوندا آهن“ جھٽ رکي وري چيو
”اِهي رنگ ئي ته اوڀر ۽ اولهه ۾ فرق پيدا ڪن ٿا ۽ اسان ويچارا، مغرب ۽ مشرق جي چڪر ۾ پيڙجندڙ ماڻهو“
”ان ۾ ڪو شڪ ناهي، ته توهان لاءِ سڀ ڪجھه اِهي رنگ آهن پر...“
”انهن رنگن جي ڪري ئي، اسان ۾ ۽ فٽ پاٿ تي پيل عورت ۾ فرق آهي. تون ان تي پاڻ سوچ پوءِ توکي منهنجا رنگ سٺا لڳندا؟“
تون پنهنجن نيڻن کي جھڪائيندي چيوته..
”منهنجو خيال آهي ته، توکي اها ڳالهه وسارڻ کپي ڇو جو مان پنهنجا رنگ، پاڻ ئي تنهنجي هٿ تي ڇڏي وئي هيم ۽ منهنجو خيال آهي ته پنهنجن رنگن کي پاڻ ئي، ٻي جي حوالي ڪرڻ ڏاڍو ڏکيو ڪم آهي. تنهنجي، پنهنجو پاڻ تي مڙهيل شڪست کي، مان رنگ ڏئي، فتح ۾ تبديل ڪري ڇڏيو، تون خوش نه ٿئين. اُها تنهنجي غلطي نه هئي، تنهنجي جرئت ۽ خلوص هيو ۽ مان بيوقوف ڇوڪري، توکي سک ڏيڻ جي ڪوشش ۾ اڻڄاڻائي ۾ ڏک ڏئي ويٺيس. بهرحال شايد، مان به ان لمحي توکي ڏنل ڏک کي ڪڏهن به وساري نه سگھنديس.“
اکين ۾ آيل آبشار کي وهائيندي، پنهنجو سامان سميٽي، گاڏيءَ ۾ هلي وئينءَ.