9
موت جنم ڏي ٿو زندگيءَ کي، ۽ رات جنم ڏي ٿي صبح کي. ايڪٽيهين ڊسمبر پڄاڻي آهي سال جي پر ان گھڙيءَ شروعات ٿئي ٿي پهرين جنوريءَ جي، نئين سال جي. اهو ايڪٽيهين ۽ پهرين جي وچ وارو عرصو ولوڙ، تڪليف ۽ پيڙا ئي تخليقي عمل جي گھڙي آهي. جيئن ماءُ جي لاءِ ٻار جا سور ۽ مکڻ لاءِ چاڏيءَ ۾ ولوڙ.
جڏهن شام ٿيندي ۽ سج لهڻ لڳندو آهي ته منهنجي منَ تي مونجھه ڇانئجي ويندي آهي، ڏک ٿيندو آهي ڏينهن جي موت تي. جڏهن سال جي پوئين ڏينهن تي سمورو جڳ نئين سال جي خوشي ملهائڻ ۾ مشغول هوندو آهي، ان وقت به مان ڏکايل هوندو آهيان، سال جي موت تي.
31 ڊسمبر تي مان ڏکايل هيس ته تون يونيورسٽيءَ ۾ ملي هئينءَ ۽ چيو هيئي ته “اڄ رات جو جڏهن گھڙيال جون ٻئي سُيون هڪٻئي سان ڀاڪر پائي موڪلائينديون ته مان توکي ٽيليفون ڪنديس ۽ سڀاڻي توسان ملڻ اينديس....”
ان ئي ڏينهن منهنجا پراڻا دوست ۽ دوستن جھڙو وڏو ڀاءُ پهتو. اسان ٻئي ڀائر پاڻ ۾ فري آهيون.
رات جو اسان سڀني خوب ڊرنڪ ڪئي ۽ رات جو 12 وڳي بند پيل بتين کي آن ڪري رڙيون، ٽهڪ ۽ ڊانس ڪندي نئين سال کي ويلڪم ڪيوهيوسين. اسان کل مذاق ۾ هياسين ته تنهنجي ٽيليفون آئي، چوڪيدار ٻڌائڻ آيو پر دوستن نه ڇڏيو.
پهرين جنوري جمعو هيو، جنهن ڪري يونيورسٽي بند هئي، پر تون پوءِ به يونيورسٽي اچڻ لاءِ چيو هو، مون توکي چيو هو ته “اچڻ ۾ ڪو اعتراض ڪونهي، پر پهرين جنوريءَ تي مان آدمخور بڻجي ويندو آهيان ۽ تازي رت پيئندو آهيان”
تون کلي چيو هو ته “ٺيڪ آهي پيئجانءِ”
صبح جو تون ڳاڙهن ڪپڙن ۾، وار کولي هٿن ۾ گلدستو کڻي آئي هئينءَ، ۽ تون مون کان اڳم پهچڻ ڪري ”فنڪاراسٽيٽ“ جي ڪرسيءَ تي انتظار ڪري رهي هئينءَ. مون تنهجي همت کي دل ئي دل ۾ داد ڏنو ۽ تو وٽ پهچڻ سان، هٿ ملائي ڪِس ڪرڻ لاءِ اڳتي وڌيس ته تو اعتراض ڪيو ۽ مان چپ چاپ ويهي رهيس. مان پنهنجو پاڻ کي ڪريل محسوس ڪيو ته هروڀرو هڪ ماڻهوءَ جي دل ڏکائي اٿم. هوئنن به مان ڪو ڪم، ڪا به ڳالهه، ڪنهن جي رضامنديءَ کان بغير نه ڪندو آهيان. پڇتاءَ جي احساس هجڻ ڪري خاموش رهيس. آخرڪار، گھڻي وقت کانپوءِ توکي چيم ته ”مان ڏاڍو شرمندو آهيان، مونکي ايئن نه ڪرڻ کپندوهو“
تون ڪنڌ هيٺ ڪري چيو هو
”اسان ڇوڪرين جي سموري ملڪيت اِهي رنگ ئي ته هوندا آهن جيڪڏهن اِهي به گم ٿي وڃن ته پوءِ اسان وٽ باقي بچي ڇا ٿو، ڪجھه به نه !“
”رنگ ڪڏهن به ختم نه ٿيندا آهن.“
”اسان جي حيثيت پوپٽ جيان آهي. جنهن جا رنگ، جيڪڏهن ڪنهن جي هٿن تي رهجي وڃن ٿا ته پوءِ هنُ جي حيثيت صرف هڪ ڪينئين جھڙي آهي“
”هروڀرو پوپٽ جا رنگ ئي ڇو؟ منڊيءَ جي ٻُڙي جا به ته رنگ آهن. جنهن کي، جيترو ڇهبو ۽ مهٽبو ته ايترو وڌيڪ چمڪندو“
تون ۽ مان وري خاموش ٿي ويا هياسين. مونکي ٿورو ٽيمپريچر محسوس ٿيڻ لڳو ۽ نڙيءَ ۾ ڪا شيءِ اٽڪڻ لڳي. تون منهنجي طبيعت کي چڱي نموني سمجھي ورتو هو ۽ چيو هيئه
”تون هرو ڀرو ايڏو اثر ڇو ورتو آهي.“
”مان پاڻ کي ڪِريل ٿو محسوس ڪيان.“
”نه ايئن ناهي، تون پنهنجي جڳهه تي صحي آهين. اها منهنجي مجبوري سمجھه يا ڏوهه“
”چڱو ٺيڪ آهي. پر هاڻي منهنجي هڪ ڳالهه مڃ“
”چئه” منهن سورج مکي بڻجي ويو هيئه.
“هاڻي مون سان نه ملندي ڪر، مان ڪِنو شخص آهيان، مان ڏاڍو خراب آهيان، تو جھڙي ڇوڪريءَ کي مون سان ملڻ نه کپي.“
”نه ايئن نه ٿيندو.“ تون حيرت ۽ ڪاوڙ مان چيو.
”منهنجي خواهش آهي“
”ايئن بلڪل نه ٿيندو، تون پڇتاءِ نه، تنهنجو ان ۾ ڪو به ڏوهه ناهي. مان ڏوهي آهيان، تون جيڪڏهن ايئن ڪيو ته مان به يونيورسٽي ڇڏي وينديس.“
ان سوچ ۾ گم هيس ته ان وقت نه ڄاڻ ڪٿان، منهنجو پارٽنر به اچي پهتو ۽ مان ان سان ڪچهري ڪرڻ لڳس.
”اڄ منهنجي برٿ ڊي آهي، ضروراچجانءِ“ تون نهٺائيءَ مان چيو ۽ پنهنجين اکين ۾ پيار اوتي، مون ڏانهن نهارڻ لڳينءَ .
”نه اچي سگھندس.“ مون رکائيءَ مان چيو.
”ضرور اچجانءِ مان انتظار ڪنديس“
”ڏکيو آهي، منهنجي طبيعت صحيح ناهي“
”ٺيڪ ٿي ويندي، توکي ضرور اچڻ کپي“
پارٽنر جي ڪري تون ۽ مان کُلي نه پيا ڳالهائي سگھون.
ان وقت تنهنجو ڊرائيور توکي وٺڻ آيو، گيٽ تائين توکي ڇڏڻ آيس.
اکين ۾ التجا آڻي تو چيو هو ”شام ضرور اچجانءِ.“
مون ڪو به جواب نه ڏنو هو.
جهڙالي موسم جي ڪري، سڀ دوست شادي شهيد جي ٽڪرين تي ”پڪنڪ“ ڪرڻ هليا وياسي. موٽيم ته توڏي اچڻ جو ٽائيم ٿي ويو هو. نه چاهيندي به قدم توڏي وٺي آيا. تون خوشيءَ مان ٻهڪي پئينءَ. پر سمورو وقت منهنجو موڊ آف رهيو هو. ڇو جو هڪ احساس اندر کي کائي رهيو هو. تون کلائڻ لاءِ گهڻائي وس ڪيا، پر مان اهڙي جو اهڙو رهيس ۽ جلد ئي تو وٽان اٿي آيس .
صبح جو تون آئين ته پاڻ سان گڏ هڪ ڪارڊ به آندئي، جنهن کي تون پينٽ ڪيو هو”سج لهڻ جو منظر“
فنڪار اسٽيٽ ۾ تون ۽ مان ويٺا رهياسين پر خاموشي اسان مٿان ڇانيل هئي.
تنهنجي چهري مان محسوس ٿئي پيو ته اها خاموشي توکي کائي رهي آهي.
جڏهن وڃڻ لڳينءَ ته منهنجي هٿ کي چميندي چيئه.
”هاڻي مان رضا خوشيءَ سان پنهنجا رنگ توکي ڏئي ٿي وڃان، تون هاڻي ته خوش ٿيءُ.“
”مان، تو کي هاڻي ڪڏهن به رنگن ڏيڻ لاءِ نه چوندس!“
”مان خوشيءَ سان پنهنجا رنگ تنهنجي حوالي ڪيا آهن، تون پنهنجي ان خاموشيءَ کي ٽوڙ، مون کي لڳي ٿو ڄڻ سموري ڪائنات رڪجي وئي آهي.“
”مان تو کي ڏکايل ڏسڻ نه ٿي چاهيان. هي ته رنگ آهن، پر مان تو کي خوش رکڻ لاءِ پنهنجي جان به ڏئي سگھان ٿي.“
اکين ۾ موتي اچي ويا هئيه ۽ فنڪار اسٽيٽ مان نڪري وئي هئينءَ .