لائق سنڌي: چنڊ لهي ويو
مير اعظم ٽالپر
هن هفتي مون پنهنجي مضمون جو عنوان ”پرين جي پچار“ رکيو هو، پر طبيعت خراب (گردي ۾ تڪليف) سبب لکڻ ۾ دير ٿي وئي ۽ ان وچ ۾ سنڌي ٻولي جو ماهر علم ادب ۽ تعليم وارو سائين لائق سنڌي اسان سڀني کي ڇڏي ملڪ عدم هليو ويو جتان ڪو به واپس نه موٽيو آهي، مون هن سنڌي زبان جي پارکوءَ کي ان وقت ڏٺو هو، جڏهن هو ٽنڊو ڄام جي اسڪول ۾ استاد بڻجي آيو. منهنجو اخبار سان واسطو پراڻو هو ۽ آئون ڪرڪيٽ ليکڪ طور سڃاڻپ رکندو هئس. هن مون کي هڪ ڏينهن آفتاب اخبار وٺي هلي، سائين شيخ علي محمد کي چئي آفتاب اخبار لاءِ هفتيوار اسپورٽس جو صفحو ”راندين جي دنيا“ ڪڍرايو ۽ ائين آئون آفتاب اخبار ۾ اسپورٽس انچارج بڻجي ويس، جتي اڳ واري سنگت امتياز علي اوستو، مشتاق مسرور باريجو، زاهد سمون سائين احمد خان شيخ ۽ محترم محمد بخش جور موجود هئا.
آئون جنهن به وقت پريس ۾ ويندو هوس ته سائين پنهنجي مخصوص ۽ مسڪراهٽ واري انداز سان سگريٽ مٺ تي رکي چوندو هو ته اچي ويو”مير ڪرڪيٽ“ پر آفتاب اخبار بند ٿيڻ بعد هو مختلف ادارن ۾ رهيو، هو عبرت ۾ هو ته کل ڀوڳ ۾ چوندو هو ته اخبار ۾ ٻهاري سهاري پيو ڏيان، ڌڻي در دعا آهي ته سائين لائق کي الله جنت ۾ جاءِ عطا ڪندو، سائين جي جنازي نماز (آخري سفر) ۾ عبرت جي وڏي سٿ ۽ سائين جئه پرڪاش، امداد سومرو، حميد ابڙو ۽ ٻيا ڪيترائي سندس دوست مٺل جسڪاڻي، ناز سهتو، سهيل سانگي، اسحاق مڱريو، تعلقه حيدرآباد ٻهراڙي جو پيپلز پارٽي جو صدر مير شير محمد خان ٽالپر ۽ راقم سميت هزارين آلين اکين سان سوڳوار شريڪ هئا.
آفتاب اخبار کانپوءِ تازو عبرت ۾ ڪم ڪندڙ صحافي عبدالستار شيخ به دل جي دوري سبب گذاري ويو، جيڪو پڻ سائين لائق واري ساڳي قبرستان يوسف شاهه (موري منگر) ۾ مٽي ماءُ حوالي آهي هت هڪ دلچسپ ڳالهه ياد اچي ٿي ته عبدالستار شيخ آفتاب اخبار ۾ گلزار ڀائي جو اسسٽنٽ هو ۽ هي اخبار ۾ اڪائونٽ سنڀاليندو، سو هڪ دفعي اتفاق سان (شايد شهر ۾ ڪرفيو هو) مون کائنس ڏهه روپيه کليا گهريا، جيڪي هن وٽ نه هئا پوءِ ته جڏهن به ملندو هو ته ڏهن روپين جو ذڪر ٿيندو هو ۽ آخري ملاقات عبرت ۾ ڪجهه مهينا اڳ ٿي ته هن کي ڏنو، مون کيس چتائي ڏٺو ته سائين شايد سمجهي ويا هوندا؟ ان تي ڪافي ڳالهين ۾ هن اهو به اظهار ڪيو ته ڪاش شيخ صاحب کيس ڪو سرڪاري روزگار ڏياري ها، جيئن هن ٻين تي مهربانيون ڪيون هيون، هت اهو ڌيان ۾ رهي ته منهنجي سائني لائق سان آخري ملاقات سينيئر صحافي احمد خان شيخ جي پٽ جي تعزيت وقت ٿي هئي، ان کانسواءِ رسمي ۽ دنياوي طرح سان سڀ ڪو آيو ۽ ڪلهي ڪانڌي ٿي منهن ڏسي آخري ديدار ڪري هليو ويو.
بقول هڪ عقلمند شخص جي ته ”جيڪا ڳالهه اڄ آهي سا سڀاڻي نه هوندي ۽ سڀاڻي واري ڳالهه ۾ پرينءَ اها تيزي نه هوند“ مطلب ته وقت جي وهڪري ۽ ماضي جي اونداهي ۾ سڀ ڪجهه ڌند ۾ غائب ٿي وڃي ٿو ۽ رهن ٿيون وڃي رڳو ان جون يادون جيڪي پوءِ آهستي آهستي هي يادگيريون ماضي جو حصو بنجي وڃن ٿيون، ليڪن جيستائين لائق سنڌي منهنجي زندگي ۾ ماضيءَ جو حصو بڻجي مون سڀ کان پهرين سندس هٿن تي ٿيل ڪتابت ۽ پينٽنگ واريون سڀ اهي اخبارون ڪڍيون جن ۾ هن منهنجن مضمونن کي ڪتابت ڪيو هو يا مضمونن کي پيسٽ ڪيو هو ۽ ان کان سواءِ منهنجا راندين جا اهي هفتيوار صفحا تلاش ڪيا، جيڪي لائق سنڌي جي فرمائش ته ”راندين جي دنيا“ نالي باقاعده هفتيوار اسپورٽس جي شڪل ۾ پهريون دفعو هڪ سنڌي اخبار ۾ شايع ٿيڻ لڳو هو.
ان کان اڳ مضمون ضرور شايع ٿيندا هئا، هتي هڪ دلچسپ واقعو ياد آيو آهي، هڪ دفعي لائق صاحب جي غير موجودگيءَ ۾ مون پنهنجي ليکي خود پيسٽ ڪندي سندس رکيل سامان مان مضمون کي زبردست باڊر ڪڍي ٺاهي خوبصورت نموني پيسٽ ڪيو ۽ جڏهن سائين لائق اچي ڏٺو ته هڪدم مذاق ۾ چيائين ته مير صاحب هي باڊر هڪ پرائيوٽ ڪمپني جا آهن ۽ ان لاءِ مخصوص آهن، ڪنهن به ليک ۾ نه لڳندا. بهرحال سائين جي هٿ سان پيسٽ ڪيل پراڻيون اخبارون ڪڍي اکيون پوري هڪ لمحي لاءِ اهو خيال ڪيم ته سائين مڻين مٽي هيٺيان آهي، پر ائين ٿو لڳي ڄڻ منهنجي پاسي ۾ شيشي واري ٽيبل تي پيسٽنگ پيو ڪري ۽ آئون سندس ڀر ۾ بيٺو آهيان“.
’روزاني سڪار، حيدرآباد‘ 20 جنوري 2014ع