شخصيتون ۽ خاڪا

مُون سي ڏٺا ماءِ

سائين لائق سنڌي سنڌ جي اهڙن ماڻهن مان هڪ هو، جنهن تي جيترو فخر ڪجي اوترو گهٽ آهي. ڏٺو وڃي ته هو گهڻ پاسائين شخصيت جو مالڪ هو. تعليم کاتي سان به واڳيل رهيو ته صحافت جهڙي گورک ڌنڌي سان به توڙ تائين نڀايائين. انهن سڀني وابسطگين جي پٺيان جيڪو سندس مقصد هو، سو هو ”سنڌي ٻوليءَ جو درست استعمال“ ماءُ ٻوليءَ سان کيس عشق هو، ڇاڪاڻ جو هُن اسڪولن ۾ ٻارن جي ٻوليءَ تي به ڌيان ڏيڻ ضرري ٿي سمجهيو ته صحافتي دنيا ۾ به سنڌي ٻوليءَ جي بگاڙ کي روڪڻ سندس مقصد هو.
Title Cover of book مُون سي ڏٺا ماءِ

جئه پرڪاش موراڻي

جئه پرڪاش موراڻي
’ (سينيئر صحافي)
سائين جو جڏهن ذڪر ڪريون ٿا ته سنڌ ۾ ٻه اهڙيون شخصيتون هيون جيڪي سائين جي نالي سان مشهور هيون جيڪڏهن اسين سياست ۾ نالو کڻون ٿا ته سائين جي ايم سيد جو ذڪر اچي ٿو ۽ جي صحافت ۾ نالو کڻون ٿا ته سائين لائق سنڌي جو ذڪر ايندو آهي. ٻنهي جي نالي وٺڻ جي ضرورت محسوس ڪانه ٿيندي آهي هڪڙي جي اڄ ورسي آهي ٻئي جي سڀاڻي سالگره آهي.
ٻوليءَ جي باري ۾ ڄاڻ جي باري ۾ ڪجهه پڇڻو هجي يا ڪا معلومات وٺڻي هجي جيستائين سائين هو اسان کي ٻيو در ڀيٽڻ جي ضرورت محسوس ڪانه ٿيندي هئي. صحافت ۾ اچي ڪڏهن به منجهندا هئاسين ته سائين کي ياد ڪندا هئاسين ۽ سائين کان پڇندا هئاسين ۽ جيڪو تُز جواب سائين کان ملندو هو يا جيڪا معلومات سائين کان ملندي هئي اهو در بند ٿي ويو نه صرف ٻوليءَ جي حساب سان ڀر سنڌجي شخصيتن، سنڌ جي واهڙن، سنڌ جي وسندين، سنڌ جي ڳوٺن، سنڌ جي ريتن رسمن، جي باري ۾ اخباري دنيا ۾ مختلف خبرون اچن ٿيون، مختلف شخصيتن جي باري ۾ ذڪر ٿين ٿا. ۽ سائين سان جڏهن ويهبو هو ته ائين لڳندو هو ته سائين انسائيڪلوپيڊيا آهي ۽ هڪڙي هڪڙي گهراڻي جي باري ۾ مختلف شخصيتن جي باري ۾ انهن جي لڳ لاڳاپن جي باري ۾ جيڪا سائين کان اسان کي ڄاڻ ملندي هئي. ان جو اندازو نٿو لڳائي سگهجي.
مون پاڻ ڪيترائي ڀيرا سائين کي چيو هو ته مهرباني ڪري يادون لکو يا ته اسان کي ويهي ٻڌايو ته اسان لکو پر جيئن ته سائين چوندو هو ته هي ڳالهيون لکيون ته ڪجهه ٻيو پوندو انهيءَ ڪري چوندو هو ته شادي پلي ڍڪي ڀلي. ته سائين ڪڏهن به لکڻ جي اجازت نه ڏني ۽ نه ئي ڪڏهن پاڻ لکيائين، مون ۽ وفا رضا سائين کي چيو ته توهان اسان سان ڪچهري ڪريو ۽ اسين پنهنجي نالي سان ڇاپيون ٿا پر سائين چيو نه پر جيڪي ڳالهيون سائين اسان کي ٻڌايو اهي اڄ اسان کي محسوس ٿين ٿيون، ته اهي اهم هيون
پندرهن سورنهن سال سائين سان نياز مندي رهي عمر جو ته فرق محسوس نه ٿيندو هو ۽ تجربي جو به فرق محسوس ڪونه ٿيندو هو ڪا دوري محسوس ڪانه ٿيندي هئي هو هر وقت پنهنجو لڳندو هو پنهنجي والد وانگر لڳندو هو، پنهنجائپ جو احساس ٿيندو هو. اڄ جڏهن اسان سندس يادون ساريون ٿا ته لڳي ٿو ماڻهو جو قدر زندگي ۾ ڪرڻ گهرجي وئي کان پوءِ صرف يادون رهجي وينديون آهن.