اسرار لغاري (تاج پور)
ماڻهو سڀ نه سهڻا پکي سڀ نه هنج،
ڪنهن ڪنهن ماڻهو منجهه اچي بوءِ بهار جي.
(شاهه)
[هتي هن حال ۾ ويٺل سڀني معزز مهمانن کي منهنجي طرفان السلام عليڪم:]
سائين منهنجا سائين لائق جهڙو سائين جو نالو هو تهڙي سائين جي شخصيت شايد هتي ويٺل ڪافي دوستن کي اها خبر نه هوندي ته سائين وارن سان اسان جا ڪهڙا واسطا هئا يا آهن. مون جيئن ئي هوش سنڀاليو هو ته سائين لائق کي مون پنهنجي ڳوٺ ۾ ڏٺو، منهنجي والد صاحب سائين حيدر علي خان لغاري سان گڏ. سائين لائق سان منهنجي والد جو هڪڙو اٽوٽ رشتو هو، شاگرد ۽ استاد کان وڌيڪ جيڪو هنن جو قرب محبت ۽ عقيدت وارو رشتو هو، سائين لائق جڏهن ڳوٺ ايندو هو ته سائين پاڻ چوندو هو ته پنهنجي مرشد جي در تي آيو آهيان، ان حد تائين سائين جو تعلق هو، منهنجي والد صاحب سان، تمام گهڻيون ڳالهيون آهن، سائين جي حوالي سان هتي ويٺل سائين فيض نظاماڻي آهي، اهي توهان کي وڌيڪ ٻڌائيندا ۽ جڏهن آئون ٽنڊو ڄام هاءِ اسڪول ۾ پڙهندو هئس ته اتي منهنجو والد سائين حيدر علي لغاري هيڊ ماستر هئا ۽ سائين لائق اتي ٽيچر هو.
سائين تمام پيارو انسان هو، سائين ۾ جيڪا خوبي مون ڏٺي اها هي هئي ته سائين تمام خرو ماڻهو ۽ طبيعت جو سادو ماڻهو هو. مون کي ياد ناهي ته سائين ڪڏهن ڪا فرمائش ڪئي هجي، پر هڪڙي فرمائش ضرور ڪندو هو، ته جڏهن به اسان وٽ ايندو هو ته چوندو هو ته ”ڳاڙهو ٻوڙ کائبو“ اهو مشهور هوندو هو سائين جو ”ڳاڙهو ٻوڙ“ پوءِ گهر ۾ خبر پئجي ويندي هئي ته سائين لائق آيو آهي. پوءِ سائين لاءِ ڳاڙهي ٻوڙ جو بندوبست ٿيندو هو.
بهرحال هتي اچي مون پنهنجو فرض پورو ڪيو آهي، آئون سمجهان ٿو ته منهنجي والد کي جيترو ويجهو سائين لائق هو، شايد ڪا شخصيت ايتري ويجهي رهي هجي. انهيءَ ڪري هي جيڪو ڪاڄ آهي يا جيڪا ورسي آهي، اها منهنجي آهي ۽ اها رڳو ادا اسماعيل وارن جي ناهي ۽ آئون توهان سڀني جو تمام گهڻو ٿورائتو آهيان. مهرباني خوش هجو آباد هجو!
[سائين لائق جي پهرين ورسي جي موقعي تي
پريس ڪلب حيدرآباد ۾ ڪيل تقرير 16 جنوري 2015ع]