سائين لائق منهنجي لاءِ ڇپر ڇانَو هو...
صوفي ڊاڪٽر ڪرشن سوٽهڙ
سائين لائق سنڌي نه رڳو اسماعيل لاءِ پر منهنجي لاءِ به ڇپر ڇانَو هو، سائين وارن جو ۽ اسان جو هڪ گهر آهي، سائين اسان جو ڀاتي ٿي رهيو، ننڍي هوندي سائين لائق منهنجي والد صوفي نيڀراج جو تمام گهڻو پيارو ۽ دادلو رهيو.
پڙهڻ سان گڏ گهمڻ ڦرڻ، مشاعرن وغيره ۾ به بابا سان گڏ سائين لائق ضرور هوندو هو، بابا سائين سان پيار جو هڪ واقعو ٻڌايو ته هڪ دفعي سائين مخدوم طالب الموليٰ ٽنڊو حيدر مريد وٽ آيو ۽ بابا کي سائين ملاقات لاءِ گهرايو ته بابا حسبي معمول سائين لائق کي وٺي ويو، اتي خليفي چيو ته سائين صرف توهان سان ملندو جنهن تي بابا اسرار ڪيو ته لائق منهنجو ٻچو اولاد آهي، ان کي به ملاقات جو شرف ملي جنهن تي سائين طالب الموليٰ اجازت ڏني ۽ سائين لائق بابا سان گڏ مخدوم صاحب سان ملاقات ڪئي.
سائين لائق تمام گهڻو پيار ڪندڙ، سچو ۽ کرو انسان هو ۽ ڪڏهن به وڏائي نه ڪندو هو، ڪڏهن به ڪنهن محفل ۾ سائين لائق سان گڏ وڃڻ ٿيندو هو ته سائين اڳين سيٽن تي ويهڻ بدران پويان ويهڻ کي ترجيح ڏيندو هو.
ڪنهن بلڪل صحيح لکيو آهي ته سائين لائق، سنڌي جو گوگل هو، سائين لائق کي وڏيون يادگيريون ۽ حافظو هوندو هو، ڪٿي جي به ڳالهه ڪبي هئي ته سائين ان علائقي جي مڪمل ڄاڻ ۽ تاريخ مهيا ڪندو هو.
سائين لائق بلڪل لازوال صلاحيتن جو مالڪ ۽ سنڌي تي عُبور حاصل هئس، ملڻ جهلڻ ۾ اهڙو ته ماڻهو کي موهي وجهندو جو هر ماڻهو سائين جو معتقد ٿي ويندو هو.
سائين لائق تمام سخي دل جو مالڪ هو. ٻارن سان گهڻي محنت هوندي هئس، سائين گولڊ ليف جو چين سموڪر هو ان مهانگي سگريٽ کي محفل ۾ ويٺلن کي خوشي سان پياريندو هو، سندس کي ٻارن سان ايتري محبت هوندي هئس جو جڏهن به ڳوٺ ايندو هو ته سڀني ٻارن کي خرچي ضرور ڏيندو هو، منهنجي ننڍي پٽ ورون نيڀراج سان تمام گهڻي دل هئس، اهو سائين کي ڏاڏا چئي پيرين پوندو هو ۽ سائين جڏهن بستري تي ڳالهائڻ کان لاچار هو، تڏهن به ان لاءِ خرچي ضرور ڏيندو هو، سائين هميشه اخبارون پنهنجي پيسن سان وٺندو هو ۽ هڪ ٿيلهي ۾ اخبارن کان علاوه گهڻا پنا به رکندو هو.
ڳوٺ ۾ ادا احمدخان شيخ کان علاوه منهنجي ڪلينڪ به سندس ويهڻ جو ٺڪاڻو هوندي هئي، جيستائين مونکي نه ڏسي سک نه هوندو هئس، مون سان اسماعيل کان به وڌيڪ پيار هوندو هئس، سائين کي ياد ڪندي هميشه اکيون آليون ٿيو وڃن، سڄي سنڌ کي لطيف وانگر گهمي مشاهدو ڪندڙ شخص هو، منهنجي نوڪري دروان سائين جون بي تهاشا مددون رهيون آهن.
بيماري دوران سائين کي کلائڻ به منهنجي فرض ۾ شامل هو، سائين ان عرصي ۾ صرف اسماعيل ۽ منهنجي ڳالهه مڃيندو هو، سائين لائق ڇا لکان هوته اسان لاءِ آسمان مثل هو، ان جي ڇپر ڇانو ۽ شفقت ۾ پاڻ کي ڀاڳن وارو محسوس ڪندو هئس، بابا کان پوءِ هي به بابا هو جيڪو هن فاني دنيا ۾ هڪ دفعو ٻيهر يتيم ڪري ويو.
لڙڪ نه لکڻ ڏين، ڪريو پون قلم تي....