پيش لفظ
اڄ کان صديون پهرين الله جي حڪم جي پيروي ڪندي حضرت ابراهيم عليه سلام پنهنجي گهر واري حضرت بيبي حاجرا کي معصوم ٻارڙي (حضرت اسماعيلعليه) سميت عرفات جي تپيل رڻ پٽ ۾ ڇڏي ويو هو. ان خشڪ ميدان ۾ پاڻيءَ جو ڪو نانءُنشان نـ هو ۽ ٻارڙو اڃ ۾ تڙپي رهيو هو، پاڻي جي ڳولها ۾ بيبي سڳوري صفا ۽ مروا جبلن جي وچ ۾ ڊوڙندي رهي، کيس ايتري جدوجهد ڪرڻ کان پوءِ پاڻي ته نه مليو پر الله پاڪ کي سندس ڪيل ڪوشش ايتري وڻي جو کيس تحفي ۾ آبِ زم زم جي چشمي جو معجزو عطا ڪيو.
ڪڏهن ڪڏهن زندگي انسان کي ان موڙ تي آڻي ڇڏيندي آهي جتي هو ڪجهـ حاصل ڪرڻ لاءِ ساڳي جڳھ تي ڪوششون ڪندو رهندو آهي، ۽ ناڪامي جي صورت ۾ نااميد ٿي ويندو آهي. هو سمجهندو آهي ته سندس محنت رائگان ٿي وئي آهي پر سندس ڪوشش الله تعاليٰ کي پسند اچي وڃي ته هو ان ڪوشش جي بدلي انسان کي انعام ضرور عطا ڪندو آهي. مان ان ڳالهـ تي يقين رکان ٿي ته انسان جيڪڏهن ثابت قدم ٿي ڪجهـ سٺو ڪرڻ جي ڪوشش ڪري ته کيس ڪڏهن بـه خالي نٿو موٽايو وڃي.
اميد ٿي ڪريان ته منهنجي ڪيل هي ننڍڙي سعي پڙهندڙن کي ضرور پسند ايندي.
آخر ۾ بابا سائين، چاچا دين محمد ڪلهوڙي ، چاچا رياضت ٻرڙي، چاچا در محمد ٻرڙي، ڀيڻ منور، امبر، عزيز ترين دوست خديجه ۽ ڀاءُ زوهيب، ابرار ۽ فيض جن جي بي حد شڪرگذار آهيان جن ناول کي ڪتاب جي صورت ۾ آڻڻ لاءِ هر موڙ تي منهنجي رهنمائي ڪئي ۽ حقيقي معنيٰ ۾ منهنجو ساٿ ڏنو.
مهراڻِ ايوب
17_ڊسمبر 2015
قنبر
mehran_35@hotmail.com