42
“مهرباني توهان جي.” حاجره جواب ڏنو.
“اتان جي سردارن توسان ڪا بدتميزي ته نه ڪئي نه، حاجره.” عرفات هن جي ڀرسان ٿي ويٺو.
“نه.” حاجره جواب ڏنو. هوءَ معز جي واپس اچڻ جون دعائون ڪرڻ لڳي.
“ايڏا اشراف ته اهي به ناهن جو تو جهڙي حسين ڇوڪري کي ائين ڇڏنِ.” عرفات چيو.
“تون هاڻي حد پار ڪري رهيو آهين عرفات.” حاجره صوفي تان اٿي.
“منهنجي لاءِ ته اها خوشي جي ڳالهه آهي ته هنن توسان اهڙي ڪا ڳالهه نه ڪئي آهي.” عرفات به هن جي پويان آيو.
“تون سڌري وڃ، نه ته تو لاءِ سٺو نه ٿيندو.” حاجره کي ڪاوڙ اچڻ لڳي.
“سٺو ته منهنجي لاءِ ٿي چڪو آهي، ۽ تون مون کي غلط نه سمجهه، مان ته الائي ڪڏهن کان توکي پسند ڪندو آهيان پر جڏهن کان تون پري هلي وئينءَ ته ان ڳالهه جو شدت سان احساس ٿيو.” عرفات، حاجره جي ويجهو اچي هن جو هٿ پڪڙيو.
حاجره ڪرنٽ کائي پوئتي ٿي ويئي، پر عرفات وري هن ڏانهن وڌي هن کي ڪلهن کان جهلڻ جي ڪوشش ڪئي.
“بي غيرت انسان مان تنهنجي ڀيڻ آهيان.” حاجره ٻنهي هٿن سان عرفات کي زور سان ڌڪو ڏنو.
“مون کي صرف ٻه ئي ڀينر آهن.” عرفات مسڪرائيندي وري ٻيهر هن ڏانهن اچڻ جي ڪوشش ڪئي.
“وڃي ٿورو پنهنجي پيءُ کان پڇي ڏس، اهو توکي صحيح طرح سان تنهنجي ڀينرن جو تعداد ٻڌائيندو. مان تنهنجي پيءُ جي ناجائز اولاد آهيان. هاڻي تون مون ڏانهن ٿورو به وڌين ته مان توکي هي ڇري هڻندس.” حاجره جلديءَ ۾ رڌڻي مان ڇري کڻي ورتي.
“ڪمزاد ڇوڪري، تون منهنجي پيءُ تي غلط الزام پئي هڻين. خبر پاڻ کي به نه هوندئي ته تنهـنجو اصل پيءُ ڪهڙو آهي وري چئين ٿي ته تون سردار بهرام خان جي ڌيءُ آهين.” عرفات کي حاجره جي ڳالهه تي يقين نه آيو ۽ وري ڪاوڙ ۾ هن ڏانهن وڌڻ جي ڪوشش ڪيائين.
“ناجائز ضرور آهيان پر پنهنجي پيءُ جي خبر آهي. ڇا تون پنهنجي پيءُ جي نيڪ نمازي ۽ اشراف هجڻ جو قسم کڻي سگهين ٿو ته هن ڪڏهن اهڙو ڪم نه ڪيو هوندو!؟ وڃي ان کان پڇي اچ ته ان جون ڪيتريون ناجائز ڌيئر آهن ته جيئن تون پنهنجي قيامت ڪاري ٿيڻ کان بچائي وجهين.” حاجره جي دل ۾ ڄڻ ته باهه لڳي ويئي هئي.
هن ٻنهي کي خبر نه پئي ته عالي ۽ معز ڪهڙي وقت اندر داخل ٿي چڪا هئا، ۽ اُنهن ٻنهي حاجره جون چيل سڀ ڳالهيون ٻڌي ورتيون هيون.
“هي تون ڇا پيو ڪرين عرفات.” عالي عرفات جو ويجهو آيو.
“عالي، هي ڏس ڇا پئي چوي.” عرفات کي حاجره جي ڳالهه سچ لڳڻ لڳي پر هو يقين ڪرڻ کان عاري هو.
“حاجره توهان اندر وڃو.” عالي، حاجره کي چيو.
“ادا اهو سڀ سچ آهي، جيڪو ڪجهه مون هن کي چيو جيجي زينب کي به خبر آهي. ۽ توهان اها ڳالهه هن کي سمجهائي ڇڏجو.” حاجره ائين چئي اندر هلي ويئي.
عالي ۽ عرفات ٻئي هڪ ساعت لاءِ ماٺ ٿي ويا. عرفات ته شرم کان ڪنڌ مٿي نه پئي کڻي سگهيو. پنهنجي پيءُ جي لاءِ هن ڪڏهن به ائين نه سوچيو هو. ۽ حاجره کي ته هي شروع کان ئي پسند ڪندو هو.
“عالي ڇا اهو سچ ٿي سگهي ٿو!؟ “ عرفات بي يقيني ۾ عاليءَ کان سوال ڪيو.
“پُڦو ڪڏهن به ڪوڙ نه ڳالهائيندي عرفات.” عالي وراڻيو.
عرفات بي يقينيءَ واري حالت ۾ اتان هليو ويو.
“عالي تون پريشان نه ٿي، سڀ ٺيڪ ٿي ويندو.” معز، عاليءَ کي فڪرمند ڏسي چيو.
ڪجهه وقت عالي کي ان ڳالهه جو يقين ڏيارڻ ۾ لڳو. هن کي پنهنجي چاچي جي ڪڌن ڪرتوتن جي خبر ته هئي پر حاجره جي لاءِ زينب جو ايترو پيار ڏسي هن کي ڪڏهن خيال به نه آيو ته ائين ٿي سگهي ٿو.
ايتري ۾ ڊاڪٽر الطاف به اچي ويو. ان سان ڪنهن به ان حوالي سان ڪا ڳالهه نه ڪئي.
هو حاجره کي ڪمري مان ٻاهر وٺي آيو ۽ ان سان ڳالهيون ڪرڻ لڳو. ڊاڪٽر هئڻ جي ڪري هو سمجهي سگهي پيو ته حاجره لاءِ اڪيلو رهڻ صحيح ناهي سو هن کيس ٻڌايو ته جلد ئي هو هن جي ماءُ کي هتي وٺي ايندو.