12
سردار بهرام خان جي وڏي پٽ جي شادي هئي انڪري هن کي ان جي شان و شوڪت مطابق پوري تياري ٿي رهي هئي. درناز، ماهـه نور جو سڄو ڏاج ٺاهرائڻ ۽ پسند ڪرڻ جي ذميداري زينب ۽ شهلا کي ڏيئي ڇڏي. شهلا هر شيءِ ۾ ماهه نور جي پسند جو خيال رکندي هئي پر ماهه نور کي شهلا جي پسند ڪيل هر شيءِ وڻندي هئي. شادي کان پوءِ پندرهن ڏينهن اڳ هن کي ونواهـه ۾ ويهارڻ جي رسم ٿي رهي هئي.
شاهمير، عالي ۽ سيرت سان گڏجي پنهنجي مٿان واري گهر کي گلن سان سينگاريو، ته صفا، عرفات ۽ مروه وري هيٺين گهر کي سينگاريو، ڄڻ ته مقابلو شروع ٿي ويو.
ماهه نور کي وارن ۾ مهندي وجهي هن جي وارن جون ڇڪي ٻـه ڳُتون ڪيون ويون. شام جو هن جو ونواهـه هو جنهن ۾ ستن سهاڳڻن کي اهي ڳُتون کولڻيون هيون.
“درناز ڪٿي آهي؟” دُربيبي ڪمري ۾ اندر اچي پڇيو. ڦڪو وڳو پائي ماهه نور بيڊ تي ويٺي ۽ شام ٿيڻ جو انتظار ڪري رهي هئي.
“جي ڀاڄائي.” درناز دُربيبي جي پويان ايندي پڇيو.
“توکي پنهـنجو عقل ته هونئن به ڪونهي پر اها ته خبر اٿئي نه ته ڪنوار جي ڀرسان رنڙ ۽ بي اولاد عورتن کي نه ويهاربو آهي. تون هاڻي کان ئي منهنجي پٽ سان نڀاڳائيءَ وارا سنوڻ پئي ڪرين.” دُربيبي ڪاوڙ ۾ چيو.
“پر ڀاڄائي ماهه نور هاڻي ئي ته ونواهـه ۾ نه ويٺي آهي نه.” درناز ڊڄندي جواب ڏنو.
“ونواهـه واري ڏينهن صبح کان ئي ونواهـه جي حد شروع ٿي ويندي آ، مان توهان ٻنهـي کي شادي گذرڻ تائين ماهه نور جي ڀرسان نٿي ڏسڻ چاهيان.” دُربيبي، زينب ۽ شهلا سان مخاطب ٿيندي چيو ۽ درناز تي قهر آلود نظر وجهي ڪمري مان هلي ويئي.
زينب ۽ شهلا، درناز ۽ ماهه نور کي ڪمري ۾ روئندي ڇڏي ٻاهر نڪري ويون.
شادي اعليٰ پيماني تي ڪئي ويئي، جنهن ۾شريڪ ٿيڻ لاءِ ويجهي ۽ پري واري علائقي جا سردار ۽ سياستدان آيل هئا. وليمي جي دعوت به شادي واري ڏينهن ئي رکي ويئي هئي. ٻاهر مهمان اچڻ شروع ٿي ويا هئا سو عالي جلديءَ ۾ تيار ٿي ٻاهر وڃڻ لڳو. هن لاءِ شهلا هلڪي ڪاري رنگ جي شيرواني جوڙائي هئي، جنهن تي سونهري ڌاڳي سان هلڪو ڪم ٿيل هو، هو اها پائي پنهنجي ڀوري ناسي وارن کي ڦڻي ڏيئي هو ڪمري کان ٻاهر نڪتو ته هال ۾ زينب ۽ شهلا کي ڏسي هن جا قدم رڪجي ويا.
“ماشاءالله، شهلا اڄ عالي جي نظر وڍي پوءِ هن کي ٻاهر موڪلجانءِ.” زينب، عالي کي ڏسندي شهلا کي چيو.
“آپا مون هن تي دعا پڙهي ڇُوڪاري ڇڏي آهي.” شهلا کي به عالي اڄ تمام گهڻو وڻيو پئي.
“مهرباني.”
“پر توهان اڃان تائين هتي ويٺا آهيو، تيار به نه ٿيا آهيو؟” عالي زينب کان پڇيو.
“ها بس ٿوري دير ۾ وڃون ٿا.” شهلا يڪدم جواب ڏنو.
عالي پهريون دفعو هتان جي ڪنهن تقريب ۾ شريڪ ٿيو هو، انڪري هن کي ايترن ماڻهن ۾ پريشاني ٿي رهي هئي. شاهمير زبردستي هن کي هر ڪم ۾ پاڻ سان گڏ رکي رهيو هو ۽ مائٽن سان هن جو تعارف ڪرائي رهيو هو.
عالي موقعو ڏسي تقريب پوري ٿيڻ کان پهريان ئي حويلي واپس اچي ويو. نئين حويلي مان سهرن ۽ عورتن جي کلڻ ڳالهائڻ جو آواز اچي رهيو هو. هو اتان ٿيندي پنهنجي گهر ڏانهن آيو.
“پُڦو، امي توهان به واپس اچي ويون؟” عالي زينب ۽ شهلا کي گهر ۾ ڏسندي پڇيو.
“ها پٽ بس ٿڪجي پيونسين، انڪري هيڏانهن هليون آيونسين.” شهلا عالي کي جواب ڏنو.
ايترن ڏينهـن ۾ عالي اهو محسوس ڪري ورتو هو ته هن جي پُڦو ۽ ماءُ ماهه نور جي ايترو ويجهو هجڻ جي باوجود، ان جي ڪمري ڏانهن نه وڃي رهيون هيون ۽ هاڻي هو مهمانن کي کارائي پيئاري شادي جون رسمون شروع ٿيڻ کان اڳ هيڏانهن هليون آيون هيون، ته عالي کي اُڻ تُڻ لڳي.
“تون ڇو جلدي واپس اچي وئين؟” زينب، عالي کان پڇيو.
“مان به ٿڪجي پيس.” عالي جواب ڏيئي ٻاهر اڱڻ ۾ نڪري آيو.
.........................