35
“جيجي آخرڪار ڪيستائين ائين جانيون ضايع ڪيون وينديون؟” ڪجھه ڏينهن کان پوءِ صفا جيئن ئي ننڊ مان اٿي ته هن زينب جو هٿ پڪڙي ان کان سوال ڪيو.
“ٻنهي طرفن کان انا جو مسئلو بڻجي ويو آهي، هاڻي هڪڙي ڌر به گهٽ ٿيڻ لاءِ تيار ناهي. تون پنهنجو پاڻ کي صحيح ڪر، صفا گهر ۾ اڳي ئي سڀ ڪيترا پريشان آهن.” زينب پيار مان صفا جا وار ٺاهيا.
“جيجي مان ڇا ڪيان مان روئڻ چاهيان ٿي پر خبر ناهي منهنجا لڙڪ الائي ڪيڏانهن هليا ويا آهن.” صفا معصوميت مان زينب کي چيو.
صفا کي ڏسي اڄ زينب کي ننڍپڻ واري صفا ياد اچي ويئي جيڪا ڳالهين ڳالهين ۾ زينب کي پنهنجي تڪليف ته ٻڌائيندي هئي پر ان وقت به زينب هن جي اکين ۾ ڪڏهن لڙڪ نه ڏٺا هئا.
“جيجي، حاجره جي ڪا خبر پئي؟” صفا پڇيو.
“نه، اڃا ان جي به ڪا خبر نه پئي آهي.” زينب جواب ڏنو.
صفا کي ٺيڪ ٿيندي ڏسي گهر ڀاتين جي منهن تان ڪجهه پريشاني گهٽ ٿِي.
گهر جون سڀ عورتون هن سان اچي ويٺيون ۽ هن جي دل وندرائڻ لڳيون.
ڪجهه هفتا گذري ويا ته عالي واپس هاسٽل تي آيو. هن جي پڙهائي جو نقصان ٿي رهيو هو، ان ڪري شهلا ۽ زينب کيس هاسٽل تي وڃڻ لاءِ چيو.
ڊاڪٽر الطاف به واپس اچي ويو هو. هن ڪراچي پهچندي ئي عالي ڏي فون ڪئي. عالي ان سان ملي ڏاڍو خوش ٿيو. عالي جي ڪاليج ۾ سٺي پرفارمنس جو ٻڌي هو به خوش ٿيو.
عالي معز ۽ عرفات کي به ڊاڪٽر صاحب سان ملرايو. گهڻي دير تائين هو ڊاڪٽر الطاف سان گڏ هوٽل ۾ ويهي ڪچهري ڪندا رهيا پوءِ هو عرفات کي ڇڏڻ لاءِ گهر آيا.
“تون گهر سڀني سان ملي اچ، مان ٿورو ڪم سان ٿو وڃان.” معز عالي کي چيو.
“ٺيڪ آهي.” عالي به عرفات سان گڏ گهر آيو هنن کي مروه، سيرت ۽ زينب سان گڏ ٻاهر لان ۾ ويٺل نظر آيون ته هي ٻئي به اوڏانهن اچي ويا.
“عالي شڪر آ تون اچي وئين، مان توکي فون ڪئي ته تون رسيو ڇو نه ڪئي؟” زينب عالي کان پڇيو.
“ڇو خيريت ته آهي؟ منهنجي فون شايد سائلينٽ تي هئي.” عالي پڇيو.
“صفا کي بخار آهي ڏاڍو.” زينب ٻڌايو.
“ڪهڙي مهل کان اٿس؟ توهان عرفات ڏي ئي ڪال ڪري وٺو هان.” عالي پريشانيءَ مان پڇيو.
“شام کان ٿيو اٿس. تون هل ۽ ڪا دوا وغيره ڏيس.” زينب اندر ويندي عالي کي چيو، عالي به هن سان گڏ وڃڻ لڳو.
جڏهن کان هي سڀ ڳوٺان آيا هئا تڏهن کان عالي صفا کي نه ڏٺو هو ۽ شهزور جي اچانڪ موت کان پوءِ ته عالي خبر ناهي ڇو صفا جي سامهون وڃڻ کان ئي ڊڄي رهيو هو.
“ياالله جڏهن هن جي هڪ جهلڪ ڏسڻ لاءِ دعائون ڪيون هيون، ته هوءَ سامهون نه آئي هئي. هاڻي ان کي اهڙي حالت ۾ منهنجي سامهون نه آڻ پليز.” عالي دل ۾ دعا ڪئي.
“صفا عالي اچي ويو آهي.” صفا جي ڀرسان ماهه نور ويٺي هئي، ان عالي کي ڏسي صفا کي ٻڌايو.
صفا اکيون کولي سامهون ڏٺو ۽ عالي کي ڏسي هوءَ اٿي ويٺي.
صفا بلڪل ڪمزور لڳي رهي هئي. هن جو چهرو ڦڪو ٿي ويو هو. عالي هن کي ڏسندي ئي پريشان ٿي ويو.
“پُڦو مان ڊاڪٽر الطاف کي گهرائي ٿو وٺان. هيءَ اسان کي ٻڌائي نٿي پر هن جي طبيعت ٺيڪ ناهي. ڊاڪٽر صاحب سان مشورو ڪري هن جون ڪجھه ٽيسٽون ڪرائڻيون آهن. هن اڳيان وڌي صفا جو بخار چيڪ ڪيو. هن کي تيز بخار هو ان ڪري عالي زينب کي چيو.
عالي ٻاهر نڪري ڊاڪٽر الطاف کي فون ڪئي ۽ عرفات کي ان کي وٺي اچڻ لاءِ موڪليو.
هو ٿوري دير ۾ ئي گهر اچي ويو. صفا جو معائنو ڪري هن ڪجهه دوائون لکي ڏنيون ۽ عالي کي سڀاڻي ئي هن جون ڪجهه ٽيسٽون ڪرائڻ جو چيو.
عالي اتي ئي رهي پيو ۽ ٻي ڏينهن ئي صفا کي اسپتال وٺي ويو. اتي هن جون ٽيسٽون ڪرائڻ کان پوءِ هو صفا کي گهر وٺي آيو. صفا جون رپورٽون ته سڀ صحيح آيون پر ڊاڪٽر کين چيو ته کيس اڪيلو نه ڇڏيو وڃي ڇو ته هوءَ ڊپريشن جو شڪار ٿي رهي هئي. مروه ۽ سيرت، صفا جو تمام گهڻو خيال رکڻ لڳيون هيون.
عالي، مروه، سيرت ۽ شاهمير کي صفا جي لاءِ خاص هدايتون ڏيئي هاسٽل واپس ويو.