43
“سيرت تون پڪ سان فلاسافي ۾ ئي گريجوئيشن ڪرڻ چاهين ٿي نه؟” عالي سيرت کان آخري دفعو پڇڻ پيو چاهي.
“جي لالا.” سيرت جواب ڏنو.
“ٺيڪ آهي پوءِ امتحانن کان پوءِ توکي يونيورسٽي ۾ ٽيسٽ جي تياريءَ لاءِ ڪتاب آڻي ڏيندس ته جيئن توکي مشڪل نه ٿئي.” عالي چيو.
شاهمير ڳوٺ کان اچي ويو ته عالي سوچيو هو، هن سان مروه جي وڌيڪ پڙهائيءَ لاءِ ڳالهائيندو.
عرفات کي جنهن ڏينهن حقيقت جي خبر پئي، هن ان ڏينهن گهر اچي زينب کان به اها ڳالهه پڇي ۽ پنهـنجو سامان کڻي ڳوٺ هليو ويو.
خبر ناهي اتي هن سردار صاحب سان ڇا ڳالهايو پوءِ اتان الائي ڪيڏانهن هليو ويو.
عالي شاهمير کي حاجره جي ملي وڃڻ جي باري ۾ ٻڌايو ۽ ان کي ان سان ملرائي به آيو.
“شاهمير توسان هڪ ڳالهه ڪرڻي آهي يار.” عالي هڪ دفعو ٻيهر ان ڳالهه لاءِ پريشان هو ته شاهمير جيڪڏهن انڪار ڪندو ته پوءِ ٻيهر ڪڏهن به هو شاهمير سان هاڻي وانگر نه ڳالهائي سگهندو.
“ها چئه نه، ايترو فارمل ڇو پيو ٿئين.” شاهمير چيو.
“مروه انٽر کان پوءِ وڌيڪ پڙهڻ ٿي چاهي.” عالي چيو.
“هوءَ ڇا ٿي پڙهڻ چاهي؟” شاهمير پڇيو.
“MBBS ڪرڻ ٿي چاهي.” عالي جواب ڏنو.
“مون کي ته ڪو اعتراض ناهي پر اهو سڀ ڪيئن ٿيندو، اِن لاءِ ته مروه کي روز ڪاليج وڃڻو پوندو، اها ڳالهه ته نٿي لڪائي سگهجي نه.” شاهمير ڪجهه سوچڻ کان پوءِ جواب ڏنو.
“مون به ان ڳالهه تي گهڻو ويچار ڪيو آهي. شاهمير مون کي بس هڪ ئي رستو نظر ٿو اچي.” عالي چيو.
“ڪهڙو؟” شاهمير پڇيو.
“تون مروه سان نڪاح ڪري ڇڏ. ان کان پوءِ توکي ان جي باري ۾ ڪو به فيصلو ڪرڻ جو پورو حق هوندو.” عالي چيو.
“ها تون چوين ته صحيح ٿو، پر مان هڪ دفعو مروه سان ان حوالي سان ڳالهائڻ کان پوءِ ئي فيصلو وٺندس.” شاهمير سوچيندي چيو.
“ٺيڪ آهي.” عالي سڪون جو ساهـ کنيو.
عالي، مروه کي شاهمير جي ورندي ٻڌائي ته هوءَ ان وقت ئي شاهمير وٽ هلي آئي.
“تون مون سان ڳالهائڻ پيو چاهين؟” مروه، شاهمير جي ڪمري ۾ گهڙي.
“ها.” شاهمير ڪجهه مسڪرائيندي جواب ڏنو.
“ٺيڪ آهي، ڳالهائي وٺ مون وٽ ايترو وقت ناهي.” مروه پنهنجي شاهاڻي انداز ۾ چيو.
“مون کي خبر آهي ته توکي ميڊيڪل ۾ وڃڻ جو شوق آهي ۽ مان به ان لاءِ راضي آهيان. پر منهنجي به هڪ خواهش آهي.” شاهمير چيو.
“ڪهڙي؟” مروه حيرانگيءَ مان پڇيو.
“مان چاهيان ٿو ته پڙهائي پوري ڪرڻ کان پوءِ تون پنهنجي ڳوٺ ۾ رهي اتان جي ماڻهن جي ڪم اچين.” شاهمير هن جي اڳيان پنهنجي خواهش ظاهر ڪئي.
“ڪهڙو مان ڊاڪٽر بڻجي ويئي آهيان جو تون هاڻي کان ئي خواهشون به رکڻ شروع ڪيون.” مروه منهن ٺاهيندي چيو.
“اها خواهش هاڻي جي ناهي مروه، اها ته ڪجهه سال اڳ جي خواهش آهي، جڏهن هڪ ماءُ کي ان جي ٻار جي اڳيان تڙپندي مرندي ڏٺو هيم. انهن ئي ڏينهن ۾ تنهنجي ان شوق جي به خبر پئي هئي. تڏهن کان ئي دل ۾ اها ڳالهه سوچي هئم.” شاهمير سنجيدگي سان چيو.
هن سان هر وقت وڙهندڙ هي شخص جنهن کي نه ڪڏهن مروه سنجيدگيءَ سان ڏٺو هو ۽ نه ان کي ئي سنجيده ٿيندي ڏٺو هو. اهو اندر کان ايترو رحم دل ۽ نرم مزاج آهي، مروه اڄ محسوس ڪيو ۽ طمانيت سان ڀريل هڪ مسڪراهٽ سان شاهمير ڏانهن ڏٺو.
“شاهمير مان چاهيان ٿي ته اسان ٻئي نڪاح کان پهرين پنهنجي بلڊ ٽيسٽ وغيره ڪرائي ڇڏيون. خدانخواسته سڀاڻي کان پوءِ اسان جي اولاد به بالاچ وانگر الله نه ڪري ته پوءِ ان لاءِ هو اسان کي ڪڏهن معاف نه ڪندا.” مروه پهريون دفعو شاهمير سان ڪا ڳالهه ڪندي ڊڄي رهي هئي.
“ان ۾ ڪو مسئلو ناهي ڪرائي وٺنداسين” شاهمير به هُن جو ڊپ محسوس ڪيو. پر هن کي هيءَ ڊنل مروه بلڪل نه پئي وڻي ان ڪري هن کيس جلد ئي ڳالهه مڃي ورتي.
مروه جي منهن تي وري ساڳيو confidence اچي ويو.
“پوءِ مان بابا سائين جن سان نڪاح جي ڳالهه ڪيان؟” هو هڪ منٽ ۾ وري ساڳيو شاهمير ٿي ويو.
“ها پر پوءِ به ته هو ان ڳالهه ۾ مداخلت ڪندا نه؟” مروه کي اڃا تائين به انهن جي اعتراضات جي ڳڻتي هئي.
“پوءِ مان پاڻ ئي منهن ڏيئي وٺندس.” شاهمير پرسڪون هو ۽ مروه ڏانهن پيار ڀري نگاه وڌائين.
“مهرباني ته مان توکي چوندس ڪانه، ڇو ته اهو منهنجو حق آهي.” مروه به هميشه وانگر حق جتايو.
“مان تو مان اها اميد رکان به نٿو.” شاهمير هن ڏانهن پيار مان ڏٺو.
مروه به مسڪرائيندي ٻاهر نڪري ويئي.
شاهمير کي هميشه اهو ڊپ رهندو هو ته ڪڏهن مروه هن کي ائين نه چئي ڏي ته هوءَ هن کي ناپسند ٿي ڪري پر اڄ ان جي نظرن ۾پنهنجي لاءِ هن پسنديدگي ڏسي ڇڏي.
ايترن سالن کان پوءِ نيٺ اڄ وڃي هن جي دل ان خوف کان آزاد ٿي هئي ۽ خوف کان آزاد دل ڪيتري آزاد هوندي آهي اهو شاهمير کي اڄ اندازو ٿيو. شاهمير اڄ محسوس ڪيو ته مروه لاءِ هن جي دل ۾ پيار اڃا وڌي ويو آهي.
عالي ڪجهه ئي ڏينهن ۾ حسينه کي ڪراچي گهرائي ورتو. ڊاڪٽر الطاف جي مهرباني سان هو ٻئي ڄڻيون هن جي گهر ۾ رهيون پئي. عالي به پنهنجي پڙهائيءَ ۾ مصروف ٿي ويو پر عالي، معز ۽ شاهمير مان ڪوئي هڪڙو هنن ڏانهن روز چڪر هڻندو رهندو هو.
عالي وارن جي پڙهائي مڪمل ٿي ويئي هئي ۽ هاڻي هو هائوس جاب ڪري رهيا هئا.
سيرت ۽ مروه امتحان ڏيڻ کان پوءِ ٽيسٽن جي تياري ڪري رهيون هيون.