48
مروه جهاز مان لهڻ کان پوءِ پهريون موبائيل تي عاليءَ جو ميسيج پڙهيو ۽ ايئرپورٽ کان ٻاهر اچي شاهمير کي ڳولڻ لڳي. کيس ڳاڙهي رنگ جو اسڪارف ۽ ڊگهو ڪارو ڪوٽ پاتل هو، جنهن ۾ هوءَ تمام گهڻي خوبصورت لڳي رهي هئي. صبح جي ٿڌڙي هير هن جي منهن تي آيل وارن جي چڱُن سان کيڏي هن کي وڌيڪ پرڪشش بڻائي رهي هئي.
“خوش آمديد ڊاڪٽر مروه شاهمير.” شاهمير مروه جي پويان ئي بيٺو هو.
مروه پوئتي مڙي هن ڏانهن ڏٺو، بليڪ پينٽ تي نيوي بلو شرٽ ۽ بليڪ سويٽر پاتل پنهنجي شريڪِ حيات ڏانهن ڏٺو ته ڪجهه دير هن ڏانهن ڏسندي ئي رهي. هو هميشه کان ئي ايترو پيارو هو الائي جي پرتي رهي، هن لاءِ جنهن محبت کي مروه محسوس ڪيو هو ان جي ڪري هو هِن کي دنيا جو خوبصورت شخص لڳي رهيو هو مروه اهو سمجهي نه سگهي.
“ڏسين ڇا پيو سامان کڻ منهنجو، مون کي سڀني جي سڪ لڳي آهي ڏاڍي.” مروه، شاهمير کي به ائين ئي پاڻ ڏانهن گهوريندي ڏٺو، ته هن کي ٽوڪيو .
“پنجن سالن کان نه ڏٺو آهي ٿوري دير ته ڏسڻ ڏي نه پاڻ کي.” شاهمير پيار مان وراڻيو.
“۽ روز اسڪائيپ تي ڪير ڏسندو هو باقي! MPA ٿي ويو آهين، پوءِ به نه سڌريو آن!” مروه شاهمير کي ڇيڙيو.
“تون به ته ڊاڪٽر ٿي ويئي آهين پوءِ به نه سڌرينءَ.” شاهمير هن جو سامان گاڏي ۾ رکيو جنهن کان پوءِ هي ٻئي ايئرپورٽ کان سڌو ڳوٺ لاءِ روانا ٿيا.
“واهه واهه تون ته اڳي کان به وڌيڪ هينڊسم ۽ سوبر پيولڳين.” نئين ٺهيل هاسپيٽل جي دروازي وٽ بيٺل هلڪي شيوِ سان گِري شرٽ ۽ بليڪ پينٽ پاتل وجيهه شخصيت سان ڀرپور عالي کي ڏسندي ئي مروه کيس چئي ڏنو.
عالي شاهمير کي چئي ڇڏيو هو ته ڳوٺ پهچندي ئي هو مروه کي پهريون هاسپيٽل وٺي اچي.
“تون به بلڪل چائنا جي گُڏي پئي لڳين.” عالي به هن ڏانهن ڏسي چيو.
“ها پر تون سچ پچ ڏاڍو سٺو پيو لڳين، مان به چوان منهنجي ايترو چوڻ جي باوجود تون پنهنجي تصوير مون ڏانهن ڇو نه موڪلي رهيو هئين.” مروه هن سان گڏ هاسپيٽل اندر وڃڻ لڳي.
“بس بس تنهنجو هسبينڊ صاحب ٻڌي وٺندو ته ناراض ٿي ويندو.” عالي، مروه کي چيو
“هو توکان ڪڏهن به جيلس ناهي ٿيندو.” مروه هال ۾ داخل ٿي ته ايڏي شاندار اسپتال ڏسي دنگ رهجي ويئي.
“عالي Iam realy very surprised to see this چيٽر (cheater) تون فون تي ڪڏهن مونسان هاسپيٽل جو ذڪر ڇو نه ڪيو!” مروه اسپتال جي اندرين دروازي کان اندر آئي ته حيرت ۽ خوشي جي ڳڏيل تاثر وچان هن عالي کان پڇيو.
“جيڪڏهن اڳ ۾ ئي توکي ٻڌائي ڇڏيان هان ته پوءِ تنهنجا هي عجيب و غريب تاثر ڏسڻ لاءِ ڪٿان ملن هان؟” عالي مرڪندي چيو. اڄ هن جي چهري تي مڪمل سڪون هو.
“اڄ سيرت ۽ آپا به هجن هان ته ڪيڏو مزو اچي هان!” مروه داخلي دروازي کان ايندي رسيپشن جي جڳهه جو معائنو ڪيو۽ هميشه گڏ رهڻ وارين پنهنجن سهيلين کي ياد ڪيو.
“اهي سڀ اسپتال گهمي ويون آهن.” عالي جواب ڏنو.
“مطلب مان ئي آخر ۾ آئي آهيان!؟” مروه ناراضگي ۾ منهن ٺاهيو.
“اهو ان ڪري جو هي سڀ ڪجهه تنهنجي لاءِ خاص آهي، هي سڀ هاڻي توکي سنڀالڻو آهي.” عالي مروه ڏانهن ڏٺو.
“مون کي؟!” مروه کي حيرانگي ٿي.
“جي ها ڊاڪٽر صاحبه ، ۽ هي آهي اوهانجي آفيس.” عالي هڪ ڪمري جو دروازو کوليندي چيو.
Wow! انتهائي نفيس طريقي سان سجايل آفيس کي ڏسي مروه جي وات مان ازخد نڪري ويو.
“۽ تنهنجي آفيس؟” مروه يڪدم پڇيو
“مون چيو نه هي اسپتال توکي سنڀالڻي آهي.” عالي ياد ڏياريو.
“ڇو، تون ڪيڏانهن وڃين پيو؟” مروه بي صبري ٿيڻ لڳي.
“ها تنهنجو هي پيارو سؤٽ لنڊن پيو وڃي.” شاهمير آفيس ۾ داخل ٿيندي چيو
مروه عالي ڏانهن سواليه نظرن سان ڏٺو.
“اسپيشلائيزيشن ڪرڻ.” عالي مروه جون نطرون ڏسي جواب ڏنو:
“ڪڏهن ويندين؟” مروه بي دليءَ مان پڇيو
“فڪر نه ڪر اڃا گهڻو وقت آهي، تنهنجي ۽ سيرت جي رخصتي ڪرائي پوءِ ئي ويندس.” عالي هن کي چيڙائڻ چاهيو.
سيرت کان ته گهر پهچي ان ڳالهه جو حساب وٺان ٿي مان. هُن منهنجي غير موجودگيءَ ۾ مڱڻي ڪري ڇڏي.” ڪجهه ڏينهن اڳ ئي عالي سڀني جي رضامندي سان پنهنجي هڪ دوست سان سيرت جو رشتو طئه ڪري سادگي سان منڱڻي جي رسم ادا ڪئي هئي ۽ اها خبر به مروه کي هتي اچي پيئي هئي.
“۽ تون پنهنجي لاءِ ڇا سوچيو آهي” مروه ڪرسي ريڙهي ان تي ويٺي.
“في الحال ڪو ارادو ناهي، هاڻي گهر هلو سڀ انتظار ڪندا هوندا.” عالي مختصر جواب ڏ ئي ڳالهه مٽائي.
“ٺيڪ آهي.” مروه ڪجهه سوچيندي عالي ڏانهن نهاريو ۽ ڪرسي تان اٿي.
عالي جي صفا سان شادي جي ارادي جي ڳالهه شاهمير رستي ۾ ئي مروه سان ڪري ڇڏي هئي ۽ مروه به دل ئي دل ۾ سڀني کي ان ڳالهه لاءِ راضي ڪرڻ جو پڪو پهـه ڪري ڇڏيو هو.
حويلي اچي مروه سڀني سان ملي ڏاڍو خوشي ٿي پر هن پنهنجي پيءُ ۽ ماءُ کي اهڙي حالت ۾ ڏٺو ته ڏاڍي رني. هوءَ رات دير تائين سردار صاحب جي ڀرسان ئي ويٺي رهي. بار بار پنهنجي پيءُ کان معافي وٺندي رهي.
دربي بي ته هاڻي ڳالهائڻ جهڙي به نه رهي هئي ۽ اڄ ته هن جي طبيعت وڌيڪ خراب ٿيڻ لڳي هئي.
عالي ۽ مروه سڄي رات ان سان گڏ رهيا.
ٻي ڏينهن تي اسپتال جو افتتاح ٿيو. عالي، سردار دلاور جي نالي سان ٺهيل اسپتال جو افتتاح سردار بهرام خان کان ڪرايو.
آسپاس جي ڳوٺن جا ماڻهو ان تقريب ۾ شامل ٿيڻ لاءِ آيل هئا. هيبت خان ڳوٺ جي ماڻهن جي سامهون تقرير ڪئي ۽ ان هر سال ان اسپتال لاءِ فنڊ ڏيڻ جو به واعدو ڪيو. هن هاڻي کان ئي ماڻهن کي ٻڌائڻ شروع ڪيو هو ته هن کان پوءِ شاهمير ئي هن جي گدي سنڀاليندو جيڪا ڳالهه شاهمير کي نه وڻي.
پر اڄ شاهمير به ڪجهه سوچي آيو هو. هن ماڻهن سان ڳالهائڻ جي خواهش ظاهر ڪئي ۽ اسٽيج تي اچي بيٺو.
مون کي خبر آهي ته سردار جي پڳ ان جي پٽ کي ئي ٻڌي ويندي آهي پر مان نٿو سمجهان ته مان اها ذميداري کڻي سگهندس. مون کي ووٽ ڏيئي توهان سڀني جنهن جاءِ تي پهچايو آهي منهنجي لاءِ اها ئي ڪافي آهي. شاهمير ڳالهائڻ شروع ڪيو.
“مان ان پڳ کي پنهنجي نانا سردار بهادر خان جي امانت سمجهان ٿو، جيڪا انهن منهنجي مامي سردار مؤمن کي پارائڻ چاهي هئي. بدنصيبيءَ سان انهن کي ته اها نصيب نه ٿي سگهي پر منهنجي نظر ۾ انهن جو پٽ عبدالعالي ئي ان جو اصل حقدار آهي. جيڪڏهن توهان سڀني کي مناسب لڳي ته ان کي اهو حق واپس ڪجو.” شاهمير پنهنجي پيءُ ۽ مامي ڏانهن ڏسي آخري جملو چيو.
اتي ويٺل سڀني ماڻهن جي دل خوشيءَ سان ڀرپور ٿي ويئي ۽ سڄو هال تاڙين سان گونجڻ لڳو.
عالي قطعي طور ان ڳالهه لاءِ تيار نه هو. هو شاهمير کي بي يقينيءَ مان ڏسندو رهيو.
تقريب کان پوءِ سردار بهرام خان، عالي جو نرڙ چمي هن کي سيني سان لڳايو ۽ پڳ ٻڌرائڻ جي خواهش ظاهر ڪئي.
“چاچا سائين اڃا توهان سڀ سلامت آهيو ان ڪري مان اها ذميداري نٿو کڻڻ چاهيان. الله، توهان کي وڏي ڄمار ڏي، توهان اسان ننڍن کي ان پڳداري واري رسم کان پري ئي رکو. جڏهن وقت آيو ته اسان سڀ ذميداري سان هر ڪم گڏجي ڪرڻ جي ڪوشش ڪنداسين.” عالي چيو.
تقريب ختم ٿيڻ کان پوءِ سڀ گهر آيا، ته خبر پئي ته دُربيبي جي طبيعت گهڻي خراب ٿي ويئي آهي. جيستائين ڊرائيور گاڏي ڪڍي تيستائين دُربيبي جو روح هن دنيا مان پرواز ڪري ويو.
شايد هن جي ساهـه جو سڳو مروه سان آخري دفعو ملڻ لاءِ ئي اٽڪيل هو.
...........................
“آزمائش ڪيتري به وڏي هجي پر اها الله جي رحمت کان وڏي نٿي ٿي سگهي. مون کي اڳ اها خبر هجي ها ته آزمائشن تي صبر ڪرڻ سان مون کي ايترو سٺو انعام ملندو، ته مون ننڍي لاءِ الله کان جيڪي شڪايتون ڪيون هيون اهي به نه ڪيان ها.” عالي، صفا جي ڀرسان اچي بيڊ تي ويٺو ۽ هُن ڏانهن ڏٺائين.
“صفا مان اهو فيصلو ڪنهن جي چوڻ تي نه ڪيو آهي. مان دل سان توهان سان شادي ڪرڻ جو فيصلو ڪيو آهي. مون ته ڪافي وقت کان اها ڳالهه امي وارن سان ڪرڻ پئي چاهي پر همت نه پئي ٿي.” عالي هُن کي خاموش ڏسي کيس اطمينان ڪرائڻ چاهيو.
دربي بي کي گذري ويئي ڇهـه مهينا ٿي ويا هئا. سڀني جي زندگي معمول تي اچڻ لڳي هئي پر عالي جڏهن صفا کي ڏسندو هو ته هن کي لڳندو هو ته هوءَ ان غم کان ٻاهر نه اچي سگهندي. ايترن ماڻهن جي هوندي هن پنهنجو پاڻ کي انهن کان الڳ ڪري چڏيو هو. مٿان وري سيرت ۽ مروه جي رخصتيءَ جون ڳالهيون شروع ٿيون ته عالي کي ان ڳالهه جو شدت سان احساس ٿيڻ لڳو ته هنن جي وڃڻ کان پوءِ هوءَ بلڪل اڪيلي ٿي ويندي. سڀني جي زندگين ۾ خوشيون آڻڻ جي خواهش رکندڙ هن جي دل هن کي مجبور ڪري ڇڏيو ته هو هڪ دفعو ٻيهر صفا لاءِ پنهنجي جهولي ڦهلائي ۽ پاڻ سان گڏ هُن کي هتان کان پري وٺي وڃي.
عالي، بهرام خان سان اها ڳالهه ڪرڻ لاءِ شاهمير جو سهارو ورتو. شاهمير، عالي جي خواهش جو اظهار سردار صاحب سان ڪيو ته سردار صاحب ان ڳالهه تي خوشي ته ظاهر ڪئي پر هو ماڻهن جي ڳالهين کان ڊڄي رهيو هو. شاهمير کيس هر طرح سان مطمئن ڪيو ته هو راضي ٿي ويو.
هن زينب ۽ شهلاکي عالي ٻڌايو ۽ سندن اڳيان اها به خواهش رکي ته هو صفا کي پاڻ سان گڏ لنڊن وٺي وڃڻ ٿو چاهي، ته هو به ان تي رضامند ٿي ويون.
ڪجهه ڏينهن کان پوءِ هنن جو نڪاح ۽ رخصتي شاهمير ۽ مروهه جي رخصتي سان گڏ ٿي. صفا کي لڳي پيو ته عالي هن سان مجبوراً شادي ڪئي آهي، ان ڪري هو ڳاڙهي رنگ جي ڪپڙن ۾ ملبوس پنهنجي اڳيان ڪنوار بڻجي ويٺل صفا کي پنهنجي محبت جو يقين ڏيارڻ جي ڪوشش ڪري رهيو هو.
“عالي توهان کي ڪا سٺي ڇوڪري ملي سگهي پئي.” صفا عالي ڏانهن ڏسي چيو.
“جنهن سٺي ڇوڪري جي مون خواهش ڪئي هئي اها مون کي ملي ويئي، اڃا ڇا کپي مون کي.” عالي صفا کي جواب ڏنو.
“ڇا واقعي توهان به ڪڏهن منهنجي ساٿ جي خواهش ڪئي هئي.” صفا حيرت مان هن کان پڇيو.
“ها شدت سان.” عالي، پنهنجي قميص جي کيسي مان هڪ دٻي ڪڍي ان ۾ هڪ خوبصورت ڊائمنڊ رِنگ پيل هئي، جيڪا هُن صفا جي آڱر ۾ پارائي ۽ ان جو هٿ کڻي پنهنجي هٿن ۾ مضبوطيءَ سان پڪڙيو
هوءَ گلابن جهڙي گلابي ڇوڪري ايتري انتظار کان پوءِ عالي جي واتان اظهار ٻڌي شرم ۾ وڌيڪ گلابي ٿي ويئي.
عالي هن جي چهري تي اهڙي تازگي ۽ سڪون ڏسي پوري زندگي هن جو ساٿ ڏيڻ ۽ هن کي ائين ئي خوش رکڻ جو واعدو ڪري ڇڏيو.