20
“متان پنهنجي حويلي ويو هجي.” زينب چيو.
“نه اتي به نه آيو آهي. هاڻي ئي اتان سيرت آئي ته ان ٻڌايو.” شهلا پريشاني ۾ چيو.
“مان فون ڪري پڇانس ٿي.” زينب هال ۾ رکيل فون ڏانهن آئي.
عالي جي نمبر تي ڪال ويئي پر اها ڪنهن به رسيوِ نه ڪئي. هن ٻيهر نمبر ملايو ته نمبر بند هو. زينب پريشان ٿي ويئي ۽ شهلا کي ٻڌايائين ته ٻنهي ڇوڪرن جا نمبر بند آهن.
“عالي مون کي پنهنجي هڪ دوست ۽ ڊاڪٽر الطاف جو نمبر ڏنو هو. مان حويلي مان کڻي ٿي اچان.” سيرت مروه سان گڏ وڃي نمبر کڻي آئي.
زينب ٻنهـي نمبرن تي ڪال ڪري پڇيو، پر ٻنهي کي عالي جي خبر نه هئي.
“ڇا ٿيو آهي خيريت ته آهي؟” ڪجهه دير کان پوءِ سردار صاحب به حويلي آيو ته سڀني کي پريشانيءَ ۾ ڏسي پڇيائين.
“شاهمير ۽ عالي شام کان نڪتل آهن اڃا گهر نه پهتا آهن. ٻنهـي جا نمبر به بند آهن.” زينب هن کي ٻڌايو.
“شاهمير جو موبائيل ته اوطاق ۾ وسري ويو هو، مون بند ڪري پاڻ وٽ رکيو آهي. ٿي سگهي ٿو عالي جي فون ۾ چارج نه هجي. اچي ويندا ڪنهن دوست ڏانهن ويا هوندا.” سردار صاحب ائين چئي اندر ويو ۽ ملازمه کي ماني کڻي اچڻ لاءِ چيائين.
سردار صاحب جي ڳالهه ٻڌي سڀ اتي ئي انتظار ڪرڻ لڳيون. ڪافي دير گذرڻ بعد به جڏهن هو واپس نه آيا، ته سردار صاحب ڪمري مان نڪري آيو. هن کي به پريشاني ٿيڻ لڳي.
“گاڏيون ته سڀ اوطاق ۾ بيٺيون آهن، هي ٻئي ڇا تي ويا آهن.” سردار صاحب کي خيال آيو ته هن زينب کان پڇيو.
“خبر ناهي ادا.” زينب جواب ڏنو.
سردار صاحب ٻاهر ويو، هن ڪمدار کان پڇيو ته اُن هن کي ٻڌايو ته شاهمير هن کان اسڪوٽر جي چاٻي ورتي هئي.
سردار صاحب سمجهي ويو ته اسڪوٽر تي هئڻ جي ڪري هنن سان شايد ڪو حادثو ٿيو آهي.
سردار صاحب گهر اچي حويلي جي عورتن کي ٻڌايو ته پريشان ٿيڻ جي ڳالهه ناهي، صبح تائين خبر پئجي ويندي ته هو ڪٿي آهن؟ سردار صاحب اوطاق ڏانهن هليو ويو ۽ اتي وڃي انهن جو پتو لڳائڻ لاءِ ماڻهن سان فون تي ڳالهائڻ لڳو.
گهر ۾ سڀئي عورتون قرآن پاڪ ڪڍي پڙهڻ لڳيون. شهلا ۽ درناز ته مصلي تي ئي ويٺيون هيون ۽ روئي روئي الله کان پنهنجي پٽن جي سلامتيءَ جي دعا ڪرڻ لڳيون.
صبح ٿي ويئي پر هنن جي ڪا خبر چار نه پئي. سڀني کي ذهن ۾ الائي ڪهڙا ڪهڙا وهم ۽ وسوسا اچڻ لڳا هئا.
ڪجهه ئي دير ۾ سردار صاحب اوطاق مان ماڻهو موڪلي چورايو ته ڇوڪرن جي خبر ملي ويئي آهي خيريت سان آهن ۽ شام تائين گهر پهچي ويندا. شهلا ۽ زينب پراڻي حويلي ۾ اچي شام ٿيڻ جو انتظار ڪرڻ لڳيون.
هوڏانهن سردار صاحب رات کان ڪوشش ڪري رهيو هو پر اڃا تائين سندس ڇوڪرن جي خبر نه پئي هئي. گهر جي عورتن جي پريشاني گهٽائڻ لاءِ هن کين اهڙي تسلي ڏياري ته ڇوڪرن جي خبر پئجي ويئي آهي، پر هن لاءِ اها شرمندگي جي ڳالهه هئي ته گهر جا ڇوڪرا سندس ئي علائقي مان لاپتا ٿيا هئا.
هيبت خان به خضدار مان پهچي ويو هو، هو به پٽ لاءِ ڏاڍو پريشان هو. هن به پنهنجي هر سڃاڻ واري ڏي فون ڪري، هنن کي ڳولهڻ جو چئي ڇڏيو.
ڪافي دير کان پوءِ سردار صاحب ڏي فون آئي، کيس خبر پئي ته ڇوڪرا ڪنهن وٽ يرغمال آهن.