40
عالي ۽ شاهمير به هنن وٽ هڪ نه ٻئي ڏينهن ايندا رهندا هئا.
“عالي، معز توهان جي ڇُٽين ۾ باقي ٿورا ڏينهن بچيا آهن، ڇو نه معز کي هتان جون ڪجهه مشهور جڳهون گهمايون.” ڊاڪٽر صاحب عالي ۽ شاهمير کي صلاح ڏني.
“ها ڊاڪٽر صاحب، عالي کي ضرور وٺي وڃجو، هي مونسان ته اوڏانهن ڪڏهن به نه هلندو هو.” شاهمير، ڊاڪٽر الطاف کي چيو.
“حيرت جي ڳالهه آهي تون اڄ تائين اهي جڳهون نه گهميون آهن!” معز حيرت مان عالي ڏي ڏٺو.
“هاڻي هلنداسين نه گڏ.” عالي چيو.
“يار معز، اڄ توسان الائي ڪيئن هن پهرين دفعي ۾ ئي ها ڪئي باقي، مون ته هن کي جيترا دفعا به گهمڻ جو چيو آهي هي انڪار ڪندو هو.” شاهمير معز کي عالي جي باري ۾ ٻڌايو.
“ڊاڪٽر صاحب توهان به ته ڪجهه ڏينهن فارغ آهيو نه توهان به هلجو.” عالي، ڊاڪٽر الطاف کي چيو.
“مان ته شايد نه هلي سگهندم، پوءِ به ڪوشش ڪندم.” ڊاڪٽر صاحب سوچيندي چيو.
“ڪوشش ووشش اِتي اٿوَ، توهان کي هلڻو آهي بس.” معز زور ڀريو.
“ٺيڪ آهي پهرين توهان ته تيار ٿيو ڪو ڏينهن ۽ جڳهون مقرر ڪيو.” ڊاڪٽر صاحب ورندي ڏني.
“بس سڀاڻي ئي هلون ٿا، سڀاڻي خميس آهي ۽ سومر کان اسان جا ڪلاسز شروع ٿيندا، ان لاءِ ڇنڇر ۽ آچر تي اسان کي ڪراچي وڃڻ گهرجي ۽ جڳهون ته توهان کي خبر هوندي ته ڪهڙيون جڳهون گهمڻ جهڙيون آهن.” معز پلاننگ ڪري ورتي.
ڳوٺ اچي شاهمير هيبت خان سان وڃڻ جي ڳالهه ڪئي، ان شاهمير کي وڌيڪ ڪجهه ڏينهن ڳوٺ ۾ رهڻ جو چيو.
شاهمير جي دل ته بلڪل هتي رهڻ لاءِ نه پئي چوي پر هو پيءُ کي جواب نه ڏيئي سگهيو.
“بس پوءِ مان به ڊاڪٽر صاحب وارن سان گهمڻ نٿو وڃان اهي به ڪجهه ڏينهن توسان گڏ هوندس.” عالي، شاهمير کي هتي اڪيلو نه پيو ڇڏڻ چاهي.
“نه نه هاڻي هنن سان پروگرام ٺاهي ڇڏيو آهي، مناسب نٿو لڳي ته انهن کي تون به انڪار ڪرين.” شاهمير، عالي کي چيو.
“خير آ هو ٻئي ڳالهه سمجهي ويندا، مان هنن کي منع ٿو ڪيان.” عالي چيو.
“اڙي يار هونئن به ته تون آچر تي هليو ويندين نه پوءِ به ته مان هتي اڪيلو هوندس نه، تون هنن سان گڏ وڃين پيو ۽ مان انڪار نه ٻڌندم. هل هاڻي تنهنجي پيڪنگ ڪيون.” شاهمير، عاليءَ کي حويليءَ ڏانهن وٺي آيو.
ٻي ڏينهن صبح جو ئي معز، ڊاڪٽر صاحب ۽ عالي، شاهمير کان موڪلائي ڪجهه جڳهون گهمڻ لاءِ روانا ٿي ويا.
سڀ کان پهرين هو موئن جي دڙي آيا اهو گهمڻ کان پوءِ ڊاڪٽر صاحب هنن کي سکر وٺي ويو، اتي جون ڪجهه مشهور جڳهون گهمي هو ڊاڪٽر صاحب جي ڪنهن دوست جي گهر آيا. ڊاڪٽر صاحب هنن کي ٻڌايو ته هتي رات رهي سڀاڻي خيرپور گهمي پوءِ هالا کان ٿيندا حيدرآباد هلنداسين، اتي هڪ ڏينهن رهي پوءِ ڪراچي هلنداسين.
ڊاڪٽر صاحب جو دوست ڏاڍو مهمان نواز هو. رات جي ماني کان پوءِ هو هنن کي لبِ مهراڻ تي وٺي ويو جتان جي چاڪليٽ ٽي پي معز کي ڏاڍي وڻي.
“يار بابا ته هنن خوبصورت جڳهن جو ڪڏهن ذڪر به نه ڪيو اسان سان.” معز، عاليءَ کي چيو.
“ٿي سگهي ٿو انهن پاڻ به نه ڏٺيون هجن هي جڳهون.” عالي چيو.
“ها ائين به ٿي سگهي ٿو.” معز جواب ڏنو.
رات دير تائين ٻاهر رهيا، پوءِ گهر اچي هو سمهيا ته ٿڪاوٽ جي ڪري جلد ئي کين ننڊ اچي ويئي.
ٻي ڏينهن تقريباً 11 بجي هو خيرپور پهتا جتي شاهه عبدالطيف يونيورسٽي، فيض محل ۽ ڪجهه ٻيون خاص جڳهون گهمي، آخر ۾ سچل سرمست تي پهتا.