17
اندر داخل ٿي ته عالي سامهون ئي بيٺو هو. هو شايد هاڻي ئي ننڊ مان اٿيو هو ۽ الماري مان ڪپڙا ڪڍي رهيو هو. عالي کي ڏسي هن کي سمجهه ۾ نه پئي آيو ته هوءَ ڇا چوي.
“ڇا ٿيو اڄ ڪا خاص خبر آهي ڇا اخبار ۾؟” عالي هن جي هٿ ۾ جهليل اخبار ڏسندي پڇيو.
“ها.” صفا عالي جي نالي تي آڱر سان هن کي سندس نالو ڏيکاريو.
عالي ڪجهه نه سمجهندي هن کان اخبار ورتي ۽ پڙهڻ لڳو.
صفا هن کي اخبار ڏيئي ٻاهر هلي ويئي.
اخبار پڙهندي ئي هن جي اکين ۾ بي اختيار پاڻي اچي ويو. هو سمجهي نه سگهيو ته هي ڳوڙها رزلٽ ڏسي خوشي ۾ ڪِريا يا رزلٽ ڏسڻ کان پوءِ پنهنجي پيءُ جو خيال اچڻ تي ڪِريا.
شهلا ۽ زينب به واري واري سان ڪمري ۾ داخل ٿيون ۽ عالي کي مبارڪ ڏيڻ لڳيون. سڄو ڏينهن گهر ۾ ان خوشيءَ کي ملهايو ويو. شهلا ۽ زينب گهر ۾ ئي هن لاءِ مٺائي ٺاهي، صفا حويلي وڃي پسند جون شيون ٺاهيون.
عالي جي ڪاميابي تي ڊاڪٽر الطاف به ڏاڍو خوش هو. هن عالي کي ٻي ڪنهن شهر جي سٺي ڪاليج ۾ داخلا وٺڻ جو مشورو ڏنو پر عالي هن کي ٻڌايو ته هو ٻي ڪنهن شهر ۾ داخلا نٿو وٺي سگهي. اهو ٻڌي ڊاڪٽر الطاف هن کي هتي ئي رهي پڙهڻ لاءِ همٿايو.
ڊاڪٽر صاحب به هاڻي ان شهر ۾ ئي رهندو هو سو روز ڪاليج کان پوءِ عالي هن وٽ اچي پڙهندو هو ۽ هن جي ڪلينڪ تي ڪم ڪندو هو. گهر واپس اچي هو سيرت ۽ مروه کي پڙهائيندو هو. هي ٻئي تمام گهڻي محنت ڪري رهيون هيون. عالي دل ئي دل ۾ سوچي ڇڏيو ته هو سيرت کي ضرور پڙهائيندو، چاهي ان لاءِ هن کي ڪجهه به ڪرڻو پوي.
“سيرت تون پڙهائي پوري ڪري پوءِ ڇا ٿيڻ جو سوچيو آهي.” هڪ دفعي عالي پڙهائي جي دوران ئي هن کان ئي سوال ڪيو.
“مان بابا سائين جن وانگر ليڪچرر ٿيندس.” سيرت به اڳي ئي اهو سوچي ڇڏيو هو انڪري ايڏو جلدي جواب ڏنائين.
“مروه تون ڇا سوچيو آهي؟” سيرت وري مروه کان ساڳيو سوال ڪيو.
“مان ته عالي وانگر ڊاڪٽر ٿيندس.” مروه به تڪڙو جواب ڏنو.
“مان ڊاڪٽر ڪٿي ٿيو آهيان؟” عالي هن کان پڇيو.
“توهان سوچيو ته اهو ئي آهي نه.” مروه چيو.
“پوءِ ضروري آ ته جيڪو مان سوچيان تون به اهو سوچين پنهنجي لاءِ؟” عالي هن کان پڇيو.
“ها مون کي ضروري لڳندو آهي.” مروه جواب ڏنو.
“توهان جون ٻيون عادتون ته مان پاڻ ۾ نٿي وجهي سگهان پر جيڪو توهان ٿيڻ چاهيو ٿا اهو ته ڪري سگهان ٿي نه؟” مروه عالي کي خاموش ڏسي وضاحت ڏني.
“ٺيڪ آهي، الله توکي ڪامياب ڪندو.” عالي پنهنجي جان ڇڏائڻ لاءِ چيو. هن کي خبر هئي ته مروه ويچاري جي خواهش دل ئي دل ۾ رهجي ويندي، پر هن دل سان تمنا ڪئي ته ڪاش هُن جي خواهش پوري ٿيئي.
..............................
رات جو عالي اسٽڊي روم مان نڪري پنهنجي ڪمري ڏانهن وڃي رهيو هو ته ڪنهن زور زور سان هال جو دروازو کڙڪايو هن گهڙيال ڏي ڏٺو رات جا ٻه ٿيا هئا. هن وقت ڪير هوندو، عالي اهو سوچيندو دروازو کولڻ ويو.
“توهان هن وقت! سڀ خيريت آهي نه؟” عالي دروازي تي جميلا کي ڏسي پڇيو. ايتري ۾ زينب ۽ شهلا به آواز ٻڌي پنهنجن ڪمرن مان نڪري آيون.
“جيجي ماهه نور کي ڏاڍي تڪليف ٿي ويئي آهي، حويلي جي دائي به اِتي ڪونهي ڪا. مان سوچيو توهان کي اطلاع ڪيان.” جميلا زينب ڏانهن اچي هن کي ٻڌايو.
“پوءِ اڃا تائين ڊاڪٽرياڻي کي نه گهرايو اٿوَ؟” زينب هن کان پڇيو.
“جيجي هاڻي سائين ميربل کيس شهر مان وٺڻ ويو آهي.” جميلا وراڻيو.
“ڊاڪٽرياڻي کي وٺي اچڻ ۾ ٽائيم لڳي ويندو ان کان بهتر نه هو ته ماهه نور کي به وٺي وڃن هان؟” شهلا چيو.
“هن گهر جي عورتن کي اسپتال نه وٺي ويندا آهن، انهن لاءِ ڊاڪٽر کي گهر وٺي ايندا آهن.” زينب چيو.
“توهان سڀ اوڏانهن ته هلو، ٿي سگهي ٿو ڊاڪٽرياڻي اچي ويئي هجي.” عالي چيو.
زينب ۽ شهلا نئين حويلي ۾ آيون، عالي به گهر جو دروازو صحيح طرح بند ڪري اوڏانهن ويو.
سردار صاحب هيٺ هال ۾ ويٺو هو، هن جي ڀرسان ئي دُربيبي به ويٺي هئي. ماهه نور مٿي پنهنجي ماءُ وٽ هئي ڇو ته هن جو پهريون ٻار هو. هتان جي رواج موجب پهريون ٻار ڇوڪري پنهنجي ماءُ جي گهر ڄڻيندي آهي. هي سڀ مٿي آيا. ماهه نور تڪليف ۾ تڙپي رهي هئي. شهلا ماهه نور جي حالت ڏسي ڪجهه سوچيندي ڪمري کان ٻاهر آئي.
عالي ۽ عرفات ڀرسان واري ڪمري ۾ ئي ويٺا هئا.
“ڳوٺ مان ڪجهه دوائون ملي سگهنديون؟” شهلا عالي ۽ عرفات ڏانهن ڏسندي پڇيو.
“ها ڳوٺ ۾ هڪ دڪاندار آهي، جيڪو پنهنجي دڪان تي دوائون به رکندو آهي.” عرفات ٻڌايو.
“مان دوائون ٻڌايان ٿي، سِگهو وڃي آڻي ڏيو.”
“پر امي توهان.” عالي ڪجهه چوڻ چاهيو.
“هي وقت سوال جواب ڪرڻ جو ناهي، توهان جلدي وڃو.” شهلا عالي جي ڳالهه ڪٽيندي چيو.
عالي، عرفات سان گڏجي هليو ويو.
ڪمري ۾ درناز ماهه نور جي ڀرسان ويهي قرآن جي تلاوت ڪري رهي هئي.
عرفات ۽ عالي به سِگهو واپس اچي ويا. هنن کي هڪ ڊرپ ۽ هڪ انجيڪشن ئي ملي، باقي ٻيون دوائون نه مليون. عالي توهان کي انجيڪشن ته لڳائڻ ايندي آهي، انڪري توهان ماهه نور کي ڊرپ لڳايو.
عالي جلدي ۾ ماهه نور کي ڊرپ لڳائي. شهلا انجيڪشن به ڊرپ ۾ وڌي ۽ عالي کي ٻاهر موڪليو.
اڃا ڪجهه دير ٿي ته دُربيبي به ٻاهر اچي ويئي.
“هن وقت ڪيڏانهن ويا هيئو؟” دُربيبي عرفات کان پڇيو.
“ڀاڄائي ميربل سان رابطو ٿيو توهان جو؟” زينب دُربيبي جو آواز ٻڌي جلدي ڪمري مان ٻاهر آئي ته جيئن هوءَ هن کي ڪمري ۾ وڃڻ کان روڪي سگهي.
“ها هو شهر مان نڪتا آهن.” دُربيبي جواب ڏنو.
ايتري ۾ اندران نئين ڄاول ٻار جي روئڻ جو آواز آيو.
زينب جلدي ۾ ڪمري ڏانهن ڊوڙ پاتي. دُربيبي به حيران ٿيندي هن جي پويان ويئي.
“مبارڪ هجئي ڀاڄائي پوٽو ڄائو اٿئي.” درناز ننڍڙي کي دُربيبي ڏانهن کڻي ايندي چيو.
دُربيبي ماهه نور کي لڳل ڊرپ ۽ ان جي ڀرسان بيٺل شهلا کي ڏسي سڀ ڪجهه سمجهي ويئي.
هن اڳتي وڌي درناز کان ٻارڙو ورتو ۽ ان کي به مبارڪ ڏنائين.
عرفات جلدي هيٺ وڃي سردار صاحب کي به ٻڌايو. پوٽي جي خوشخبري ٻڌي هن ان وقت ئي اتي بيٺل نوڪرياڻين ۾ پئسا ورهايا.
ايتري ۾ ميربل ڊاڪٽرياڻي کي وٺي حويلي پهتو. هوءَ مٿي آئي ته زينب هن سان ٻار ڄمڻ جي ڳالهه ڪئي.
ڊاڪٽرياڻي شهلا جي همت کي ساراهيو.
“جهڙي حالت ماهه نور جي هئي، ان ۾ جيڪڏهن شهلا نه هجي هان ته ماءُ ۽ ٻار ٻنهـي کي خطرو هو.” ڊاڪٽرياڻي ماهه نور ۽ ٻار جو معائنو ڪرڻ کان پوءِ هنن کي ٻڌايو.
شهلا، زينب ۽ عالي سان گڏ پراڻي حويلي آئي.
“امي توهان کي نٿو لڳي ته توهان اڄ خطرناڪ رسڪ کنيو هو.” حويلي ۾ داخل ٿيندي عالي ماءُ کي چيو.
“مون کان ماهه نور جي حالت ڏٺي نه پئي ٿي. ان وقت مون کي اهو ئي صحيح لڳو.” شهلا کيس جواب ڏنو.
“مون کي اڄ خبر پئي آهي ته منهـنجي ماءُ ڪيتري بهادر آهي.” عالي ماءُ کي ساراهڻ کان بنا رهي نه سگهيو.
“مهرباني.” هاڻي وڃي آرام ڪريو. شهلا هن کي ائين چئي ڪمري ۾ هلي ويئي.
زينب ۽ عالي به پنهـنجن پنهـنجن ڪمرن ڏانهن ويا.