8
“هي تنهنجي بزدل چاچي جي زال ۽ ان جا ٻار آهن.” ماءُ کيس سخت لهجي ۾ ٻڌايو.
“هاڻي جيجي زينب انهن سان ئي رهندي؟” صفا هڪ دفعو ٻيهر ماءُ کان سوال ڪيو.
“ها، ۽ توکي اوڏانهن وڃڻ جي يا انهن سان ڳالهائڻ جي ڪا ضرورت ناهي. ائين سمجهه ته هي به ڪنهن نوڪرياڻيءَ جا ٻار آهن.” هُن ڌيءُ کي سختيءَ سان منع ڪيو.
صفا اهي لفظ ٻڌي خاموشيءَ سان پنهنجي ڪمري ڏانهن هلي ويئي.
پر هوءَ هرروز شام جو ان گِرل وٽ بيهي پراڻي حويلي کي ڏسندي هئي. ڪڏهن ڪڏهن جيجي زينب سان گڏ پنهنجي شهر مان آيل چاچيءَ کي اڱڻ ۾ ويٺل ڏسندي هئي، ته ڪڏهن وري جيجي زينب کي ان جي ٻارن سان پيار ڪندي ڏسندي هئي.
شروع ۾ ته هن کي انهن ٻارن سان ساڙ ٿيڻ لڳو پر هڪ دفعو جڏهن جيجي زينب هن کي انهن ٻارن سان ملرايو تڏهن پنهنجي ڀائرن جو انهن ٻارن سان خراب رويو ڏسي اهو ساڙ ختم ٿي ويو ۽ کيس انهن سان همدردي ٿيڻ لڳي.
هتي بيهي انهن کي ڏسڻ هن جو روز جو معمول بڻجي ويو هو. هن کي پنهنجي چاچي ڏاڍي پسند هئي، هوءَ پنهنجي ٻارن سان ڏاڍو پيار ڪندي هئي ۽ شام جو هنن کي پڙهائيندي به هئي. جيئن هوءَ ڏسڻ ۾ حويلي جي عورتن کان مختلف هئي تيئن ئي ڳالهائڻ ٻولائڻ ۾ به بلڪل مختلف هئي. سندس ٻارن جي ٻولي ۽ لهجو به هتان وارن کان مختلف هو.
اتي بيٺي بيٺي هوءَ شهلا کي ٻين عورتن سان ڀيٽندي رهندي هئي.
شهلا ۽ زينب نئين حويلي پهتيون، ته اتي، ٻاهرين دروازي وٽ ئي، صفا ويٺي هئي.