26
ڪاليج جي عمارت جهڙي ٻاهران شاندار هئي تهـڙي اندران. ڪلاس شروع ٿيڻ ۾ باقي ٿورو ٽائيم هو، سو هو مختلف ڪلاسن کان گذرندا پنهنجي ڪلاس تائين پهتا. ڪلاس ۾ ڪل 150 شاگرد هئا جن ۾ اڪثريت ٻاهرين ملڪن ۾ رهندڙ پاڪستانين جي هئي. پهريون ڪلاس ڊين جو هو هُن پنهـنجو تعارف ڪرائڻ کان پوءِ شاگردن کي تعارف ڪرائڻ لاءِ چيو. تعارف ٻڌڻ کان پوءِ هن سبجيڪٽ جو تعارف ڪرائي پڙهائڻ شروع ڪيو.
ليڪچر ختم ٿيڻ کان پوءِ ٻي ليڪچر ۾ اڃا ٽائيم هو، انڪري ڪامران، عالي کي ٻاهر وٺي آيو. ٻاهر ڪاريڊور ۾ شاگرد ۽ شاگردياڻيون گهمي رهيا هئا. پهرئين ڏينهـن شاگرد شاگردياڻيون هڪ ٻئي سان ملي پنهنجو تعارف ڪرائي رهيا هئا. هي ماحول عالي لاءِ بلڪل نئون هو. سڀني جي وچ ۾ ايڏي بي تڪلفي ڏسي عالي پاڻ کي اتي Uncomfortable محسوس ڪيو. انڪري هو واپس ڪلاس ۾ اچي ويو.
ٻيو ليڪچر به شروع ٿيو ته پروفيسر پنهـنجو تعارف ڪرائي پڙهائڻ شروع ڪيو. ليڪچر ختم ٿيندي ئي اڳيان سيٽ تي ويٺل هڪ ڇوڪريءَ پروفيسر کان ڪجهه سوال پڇيا جن جا جواب ڏيئي هو هليو ويو. ڪلاس ختم ٿيڻ کان پوءِ شاگرد ان ڇوڪريءَ ڏانهن ستائشي نظرن سان ڏسڻ لڳا.
ان کان پوءِ به ٻه ليڪچر ٿيا، جن ۾ ان ڇوڪريءَ ائين ئي پروفيسر کان سوال ڪيا. هن جا سوال ٻڌي عالي کي مروه ياد اچي ويئي. جيڪا ڪڏهن ڪڏهن عالي کي پاڻ ڏانهن متوجه رکڻ لاءِ ائين سوال ڪندي رهندي هئي. شايد هيءَ ڇوڪري به تڏهن ئي اهڙا سولا سوال پڇي رهي آهي. اهو سوچي، عاليءَ جي چپن تي هلڪي مرڪ اچي ويئي.
"یار یہ تو بلا لگ رہی ہے۔" ڪامران، عالي جي ڪن ۾ چيو.
عالي، ڪامران ڏانهن نظر وڌي، پوءِ ڪتاب ڏانهن ڏسڻ لڳو.
ٻي ڏينهن عالي ليڪچر شروع ٿيڻ کان پهرين ڪلاس ۾ پهتو، هن جي ڀرسان واري سيٽ خالي هئي، انڪري اها ئي ڪلهه واري ڇوڪري عالي جي ڀرسان اچي ويٺي.
“ايڪس ڪيوز مي توهان اٿي هن سيٽ تي ويهو، هتي منهنجي فرينڊ ويهندي.” ان ڇوڪريءَ عاليءَ کي چيو.
عالي هن ڏانهن ۽ هن جي دوست ڏانهن ڏٺو ۽ خاموشيءَ سان اُٿي ٻي ڪرسيءَ تي ويٺو. اها ڇوڪري عالي جي سيٽ تي ويٺي ۽ ان جي پريان ان جي دوست ويٺي. ٻئي ڄڻيون ٽهڪ ڏيئي کلڻ لڳيون.
ايتري ۾ ڊين ڪلاس ۾ اچي ويو ۽ هن ليڪچر ڏيڻ شروع ڪيو.
“زارا اڄ به هي پوڙهو اسان جو دماغ کائيندو صبح سوير ئي.” ان ڇوڪريءَ جي دوست ان کي انگريزيءَ ۾ چيو. جنهن تي وري ٻئي کلڻ لڳيون. زارا جا هٿ تڪڙا تڪڙا رجسٽر تي هلڻ لڳا، هُن جون اکيون پروفيسر ڏانهن هيون پر هن جا هٿ ان جا چيل لفظ پنن تي اتاري رهيا هئا.
عالي هن کي ايتري تيز رفتاريءَ ۾ لکندي ڏسندي ٿڪجي آخر ان منظر تان نظر هٽائي ۽ ليڪچر ٻڌڻ لڳو. ليڪچر ختم ٿيندي ئي وري هن ڇوڪري پروفيسر کان سوال پڇڻ شروع ڪيا.
“توهان فضول سوال پڇي ڪلاس جو ٽائيم ضايع ڪري رهيا آهيو.” ڪجهه سوالن جا جواب ڏيڻ کان پوءِ پروفيسر زارا کي چيو ته زار به چپ ٿي ويئي.
....................
عالي کي اُتي پڙهندي هڪ مهينو گذري ويو ته ڊين پوري ڪلاس جي ٽيسٽ ورتي. ڪلاس جي اڌ شاگردن جي ته ٽيسٽ ڏسندي ئي بلڊپريشر گهٽ ٿي ويو. عالي جي لاءِ ٽيسٽ ايتري مشڪل نه هئي ۽ هن کي فيصل اڳ ۾ ئي ٻڌايو هو ته ڊين هميشه سرپرائز ٽيسٽ وٺندو آهي. انڪري پنهنجي طرفان تياري ڪري ڇڏي هئي.
ٻي ڏينهـن صبح جو ئي رزلٽ، نوٽيس بورڊ تي لڳل هئي. عالي جيئن ئي پهتو ته ڪلاس جي ڪجهه ڇوڪرن اچي کيس مبارڪ ڏني. عالي رزلٽ ڏٺي ته ٽيسٽ ۾ 25 مارڪن مان صرف ٻن شاگردن جو 23 مارڪون آيون هيون. عالي ۽ معز رفيق. عالي رزلٽ ڏسي ڪلاس ۾ گهڙيو ته سامهون کان ايندڙ هڪ شاگرد کيس روڪيو.
“معز رفيق.” ان شاگرد عالي ڏانهن هٿ وڌائي پنهنجو تعارف ڪرايو.
“عبدالعالي.” عالي به هن ڏانهن هٿ وڌايو.
معز، عاليءَ جي ڀرسان ئي ويهي رهيو.
ڊين جو ڪلاس شروع ٿيو ته ان عالي ۽ معز جي ڪارڪردگي جي تعريف ڪئي.
ان ڏينهـن کان پوءِ معز ۽ عالي جي دوستي ٿيڻ لڳي. معز جي فيملي دبئي ۾ رهندي هئي، هو پاڪستان پنهنجي پڙهائيءَ لاءِ آيو هو.
هر مهيني هنن جي ٽيسٽ ٿيندي رهي جنهن ۾ ٻئي ڄڻا اڳتي رهندا هئا.
“تون گهر نه ويندين ڇٽين ۾؟” سيمسٽر پورو ٿيو ته عالي ڳوٺ وڃڻ جي تياري ڪئي، انڪري هن معز کان پڇيو.
“نه ايترا ٿورا ڏينهـن آهن، نٿو وڃي سگهان.” معز جواب ڏنو.
“مون سان گڏ هل ڳوٺ؟” عالي کيس ڳوٺ هلڻ جي دعوت ڏني.
“منهـنجي پيءُ جو ڳوٺ به ان طرف ئي آهي ۽ مون کي ڏاڍو شوق آهي اهو علائقو گهمڻ جو. هن دفعي نه، پر ڪڏهن نه ڪڏهن توسان گڏ ضرور هلندس.” معز هن کي ٻڌايو.
“اڇا، ڪهڙو ڳوٺ آهي؟” عالي کانئس پڇيو.
“سکر، پر اوڏانهن ڪڏهن منهنجو پيءُ به نه ويو آهي. بابا جي پيدائش کان پوءِ منهنجو ڏاڏو هتي شفٽ ٿيو هو پوءِ بابا جيئن ئي بزنس شروع ڪئي، ته ٻاهرين ملڪن ۾ رهڻ شروع ڪيائين ته پاڪستان ڏانهن مڙي به نه ڏٺائين.” معز ٻڌايو.
“ٺيڪ آهي ڪڏهن گهڻا ڏينهـن ڇُٽيون ملنديون ته هلجانءِ. شاهمير توکي سڄو علائقو گهمائيندو. ان جو به شوق پورو ٿي ويندو.” عالي مسڪرائيندي چيو.
شاهمير جي باري ۾ عالي معز کي اڳ ۾ ئي ٻڌائي ڇڏيو هو. تياري مڪمل ڪري هو معز کان موڪلائي ڳوٺ هليو ويو.