13
پر هي ڇا، شادي جون رسمون شروع ٿيندي ئي، اهي ٻئي هن حويلي ۾ گهٽ اچڻ لڳيون ۽ جيڪڏهن آيون به ته صرف رڌڻي تائين ئي محدود هيون. “هنن جي چهري تان اها خوشي اوچتي ئي الئه ڇو غائب ٿي ويئي!” صفا سوچڻ لڳي.
“جميلا، جيجي زينب ۽ شهلا چاچي هيڏانهن ڇو نه پيون اچن؟” صفا ماهه نور سان گڏ ويٺي هئي، جميلا پڇيو.
“جيجي ڪنوار جي ڀرسان بيواهـه ۽ بي اولاد عورت کي نه ڇڏيو ويندو آهي، انڪري هو ٻئي پاڻ ئي هيڏانهن نه اينديون هونديون.” جميلا هن جي سوال جو جواب ڏنو.
“پر اهي ماهه نور سان پري کان ئي ته ملي ٿيون سگهن نه.” صفا پڇيو.
“جيجي چيو ويندو آهي ته انهن عورتن جو سايو به ڪنوار يا گهوٽ تي نه پوي ته سٺو آهي. انڪري اهي ٻئي خيال ڪنديون هونديون.” جميلا وڌيڪ ٻڌايو.
جميلا جي وڃڻ کان پوءِ ماهه نور، صفا کي اصل ڪارڻ ٻڌايو. صفا اهو ٻڌي اُداس ٿي ويئي ۽ هيٺ لهي اچي گِرل وٽ بيهي رهي.
سامهون اڱڻ ۾ هن عالي کي ڏٺو.
“شايد هي به ميربل جو خيال رکندي شاديءَ جي رسمن کان اڳ هلي آيو آهي.” صفا هن کي ڏسي سوچيو.
“آپا ماهه نور ڀاڀي تيار ٿي ويئي آهي، ان کي ڏسڻ هلون مٿي.” صفا پنهنجن خيالن ۾ بيٺي هئي ته مروه ۽ سيرت هن ڏانهن آيون ۽ هن کي مٿي هلڻ لاءِ چيو.
عالي به مروه جو آواز ٻڌي گِرل ڏانهن جهاتي پاتي، جتي کيس گهري سائي رنگ جي خوبصورت لباس ۾ صفا نظر آئي. عالي کي اڄ هوءَ معمول کان وڌيڪ وڻي هئي، دل چاهيو هو ته هو سڄي رات کيس ڏسندو رهي پر هوءَ سندس دل جو آواز ٻڌڻ کان قاصر هئي.
“ها اچو هلون.” صفا آخري نظر عالي تي وڌي ته هن ڏٺو ته هو به هنن ڏانهن ئي ڏسي رهيو هو. صفا جي ته ڄڻ چوري پڪڙجي پئي هئي هوءَ جلدي هنن ٻنهـي سان گڏجي مٿي ماهه نور جي ڪمري ۾ ويئي. ڳاڙهي وڳي ۽ زيورن ۾ ماهه نور بلڪل بدليل لڳي رهي هئي.
“تون ته صفا چنڊ جو ٽڪرو پئي لڳين.” صفا ماهه نور جي ڀرسان ايندي ئي شرارتي انداز ۾ چيو.
ماهه نور پنهنجي جهڪيل ڪنڌ کي وڌيڪ جهڪائي ڇڏيو.
سڀئي عورتون ماهه نور جي تعريف ڪري ان کي دعائون ڏيئي رهيون هيون.
لائُن جي رسم فجر جي آذان مهل ٿيڻي هئي تيستائين مردن لاءِ ٻاهر ڳائڻ وڄائڻ جو انتظام ٿيل هو، جنهن کان پوءِ ميربل کي گهوڙي تي ويهاري پوري ڳوٺ ۾ سرگس ڪرائڻ کان پوءِ لائن لاءِ گهر اچڻو هو. صفا ننڊ ڪرڻ لاءِ پنهنجي ڪمري ڏانهن هلي ويئي.
.................
“عالي جڏهن اسڪول مان پنـهنجو سرٽيفڪيٽ وٺين تـه ماستر صاحب کي چئي صفا جو سرٽيفڪيٽ بـه وٺي اچجان”.عالي ڳوٺ ۾ اٺَ درجا پاس ڪري هاڻي شهر واري اسڪول ۾ داخلا وٺڻ جي تياري ڪري رهيو هو انڪري زينب کيس چيو.
“پر جيجي مان ڪهڙو اڳتي پڙهندم جو سرٽيفڪيٽ وٺان”. صفا زينب کي چيو.
“تون ايڏي محنت ۽ شوق سان پڙهي رهي آهين ان لاءِ تو وٽ ڪو ثبوت تـه هجي نـه”. زينب هن کي چيو.
“جيجي اسان جي اسڪول وارو سائين چوندو آ تـه هتان پڙهڻ کان پوءِ سرٽيفڪيٽ ضرور وٺجو اهو توهان کي زندگي ۾ ڪٿي بـه ڪم اچي سگهي ٿو”. زينب جي ڀرسان ويٺل حاجرا کيس چيو.
“ها، صفوران گهر ۾ جڏهن پنج درجا پورا ڪيا تـه ادا مؤمن سان ضد ڪيائين تـه هن کي سرٽيفڪيٽ وٺي ڏي تـه جيئن هوءَ پنهنجي ننڍن کي اهو سرٽيفڪيٽ ڏيکاري سگهي ۽ انهن کي ٻڌائي تـه هوءَ بـه پڙهيل آ”. زينب هنن کي ٻڌايو.
“عالي مون کي بـه اٺ درجا پورا ڪرڻ کان پوءِ سرٽيفڪيٽ وٺي ڏجان” . مروا زينب جي ڳالهـ ٻڌندي ئي عالي کي چيو.
“پهرين صفا جو تـه وٺي اچان نـه”. عالي چيو ۽ صفا ڏانهن ڏٺو جنهن جي چهري تي خوشيءَ جا تاثر اچي ويا پر هن کين لڪائڻ جي ڪوشش ڪئي.
“هيءَ ڇوڪري پنهنجي خوشي ظاهر ڪرڻ کان بـه ڊڄي ٿي!” عالي دل ۾ چيو.
................