32
شروع وارا ڪجهه ڏينهن ته شهزور جو رويوهن سان صحيع هو پر پوءِ آهستي آهستي هن پنهنجي اصليت ظاهر ڪرڻ شروع ڪيو ۽ ٿوري ٿوري ڳالهه تي ذليل ڪرڻ شروع ڪيائين. اهيو سڀ دُربيبي جي سامهون هو پر هاڻي وقت هٿن مان نڪري ويو هو. سندس ڌيءُ جي حوالي ٿي چڪي هئي.
صفا هر وقت پئي مڙس کي خوش ڪرڻ جا جتن ڪندي رهندي هئي پر هڪ ته شهزور گهر ۾ تمام گهٽ ايندو هو ٻيو جڏهن به ايندو هو ته ساڻس بدسلوڪي ڪندو هو. دُربيبي جي پڇڻ تي صفا ڪڏهن به شهزور جي ان رويي جو نه ٻڌايو. بس شايد هوءَ هاڻي ان شين جي عادي بڻجي ويئي هئي.
وقت زندگيءَ جون سمجهاڻيون سمجهائيندو گذري رهيو هو. صفا جي شادي کي هڪ سال گذري ويو. عالي ان وچ ۾ صرف هڪ دفعو ڳوٺ ويو هن هڪ دفعو به صفا کي نه ڏٺو. هن جي دل شدت سان چاهيو ته صفا هڪ دفعو هنن جي گهر اچي پر هوءَ نه آئي. مروه سان گڏ گهڻو وقت گذاريائين پر هن هڪ دفعو به صفا جو ذڪر نه ڪيو.
مروه ۽ سيرت جي فرسٽ ايئر جي ايڊميشن به عالي ڪراچي ۾ ئي ڪرائي هئي. هو ٻئي ڄڻيون پڙهائيءَ لاءِ اڳي کان گهڻيون سنجيده ٿي ويون هيون.
عالي، حسينه ڏانهن به چڪر لڳايو ته حاجره کيس ٻڌايو ته هن BSc ۾ ايڊميشن ورتي آهي. عالي ان جي ڳالهه ٻڌي ڏاڍو خوش ٿيو. سندس خبر هئي ته حاجره کي BSc ۾ ايڊميشن لاءِ ڪيتري مشڪل سان اجازت ملي هوندي. ڳوٺ وارين ماين جي ڳالهين جي ڪري هن جو ڀاءُ کيس اجازت نه پيو ڏي پر حسينه به چئي ڇڏيو ته ڪوئي ڪجهه چئي پر مان پنهنجي ڌيءُ کي پڙهائيندس.
عالي حسينه جي اها ڳالهه معز کي به ٻڌائي ته هن به حسينه جي ڳالهه کي ساراهيو.
“بس يار ماڻهو جيستائين ڪنهن جي ڳالهين ۾ ٽنگ نه اڙائين تيستائين مزو نه ايندو اٿن.” معز چيو.
“تون ڏسجان جڏهن ڪجهه ڇوڪريون ڳوٺ مان پڙهي ڪنهن سٺي مقام تي پهچنديون ته اهي ساڳيا ماڻهو انهن جي تعريف ڪندي نه ٿڪبا.” عالي چيو.
“۽ پنهنجي نياڻين کي به انهن جهڙو ٿيڻ جي نصيحت ڪندا.” معز عالي جي ڳالهه ۾ اضافو ڪيو.
“انشاءالله.” عالي چيو.
“تنهـنجون ڳالهيون ٻڌي منهنجي دل چوندي آهي ته مان به توسان گڏ ان نيڪ ڪم جو حصو بڻجان. اسان جي ڊگري مڪمل ٿيندي ته ڪجهه مهينن لاءِ مان توسان اوڏانهن هلندس.” معز چيو.
“سوچڻ آسان آهي، توهان پنهنجي زندگي لنڊن ۽ دبئي جهڙن ملڪن ۾ گذاري آهي. هتي هر وقت ڪنهن جي ڌمڪي هيٺ رهندي پنهنجي مقصد کي جاري رکي گذر نه ڪري سگهندا معز.” عالي کيس آگاهه ڪيو.
“ان سپر لگزريئس اپر ڪلاس فيملي پنهنجي لاءِ نفرت کان علاوه ڪجهه نه ڏنو آهي مون کي. ان دنيا جا ماڻهو صرف پنهنجي لاءِ سوچيندا آهن ۽ جيڪڏهن انهن کي ڪو فڪر هوندو به آهي ته صرف پنهنجي لائق فائق اولاد جو. مون جهڙن جي لاءِ اتي جڳهه ناهي.” معز جي اکين ۾ اڄ ڪجهه سوائي نفرت هئي.
“ڇا ڳالهه آهي اڄ ڪجهه گهڻو جذباتي نه پيو ٿئين؟” عالي پڇيو.
“هُن به مون کي هميشه لاءِ پاڻ کان الڳ ڪري ڇڏيو عالي.” معز پنهنجي پيرن ڏانهن ڏسندي چيو. شايد هن جي اکين ۾ لڙڪ هئا، جن کي هو لڪائي رهيو هو.
“ڇا ٿيو معز؟” عالي هن جو هٿ پنهنجي هٿ ۾ پڪڙيو.
“بابا سرمد جو مڱڻي ان ڇوڪري سان ڪرائي ڇڏي جنهن کي مان پسند ڪندو هئس.” ڪجهه لمحا چپ رهڻ کان پوءِ معز جواب ڏنو.
“تون ان جي باري ۾ ڪنهن کي ٻڌائين ها نه پهرين.” عالي چيو.
“سڀني کي خبر هئي يار، هوءَ بابا، دوست جي ڌيءُ آهي اسان ٻئي ننڍي لاءِ کان گڏ هئاسين اسان جي هڪ ٻئي لاءِ پسنديدگي سڀني جي اڳيان هئي.” معز ڪڏهن به پهريون ايڏو ڏکايل نظر نه آيو، هو جيترو اڄ هو.
“پوءِ ان ڇوڪري به ڪجهه نه چيو ڪنهن کي؟” عالي هن کان پڇيو.
“نه. هن جي اڳيان اسان ٻنهـي جو آپشن رکيو ويو هُن پاڻ ئي سرمد کي چوز ڪيو آهي.” معز ٻڌايو.
“ٿي سگهي ٿو، هوءَ شروع کان سرمد کي ئي پسند ڪندي هجي.” عالي اندازو لڳايو.
“تون نٿو سمجهين عالي، هوءَ به اسٽيٽس جي چڪر ۾ اچي ويئي.” معز جي اکين ۾ اداسي لهي آئي.
“اهو ته تنهنجي لاءِ بهـتر ٿيو نه، شادي کان پوءِ توکي ان جي اصليت جي خبر پئي هان ته پوءِ توکي وڌيڪ ڏک ٿي ها.” عالي چيو.
“هاڻي پنهنجي لاءِ اهڙي ڇوڪري پسند ڪجانءِ، جيڪا Status fobia جو شڪار نه هجي.” عالي هن کي خاموش ڏسي چيو.
ڳالهيون ڪندي ڪندي رات ٿي ويئي خبر ئي نه پئي. عالي جي فون جي بيل وڳي ته ٻنهـي دريءَ کان ٻاهر ڏٺو. عالي ٻاهر نڪري فون تي ڳالهايو ۽ ٿوريءَ دير کان پوءِ واپس آيو، ته هن جي منهـن تي پريشاني هئي.
“ڇا ٿيو خير ته آهي؟” معز هن کان پڇيو.
“ڳوٺ ۾ مسئلو ٿي پيو آهي، جنهن جي ڪري سڄي فيملي هتي آئي آهي.” عالي مختصراً معز کي ٻڌائڻ لڳو.