25
“ها آپا ڄاڻان ٿي پر هو ڪڏهن گهر کان ٻاهر اڪيلو نه رهيو آهي نه انڪري اُلڪو ٿي پيو آهي. خبر ناهي خير سان پهتو هوندو الائي جي نه.” شهلا چيو.
“اتي ٻيا آيل شاگرد به ته پنهـنجن گهرن کي ڇڏي آيا هوندا نه، عالي ته ٻڌائي پيو ته ٻين ملڪن کان به شاگرد اتي پڙهڻ ايندا آهن، ڏس اهي ته پنهـنجو ملڪ به ڇڏي ٿا اچن.” زينب هن کي سمجهايو.
“سائڻ سائين عبدالعالي جن جي فون آئي آهي.” جميلا هال ۾ داخل ٿيندي شهلا کي ٻڌايو.
شهلا جميلا جي ڳالهه ٻڌي، جلديءَ ۾ نئين حويلي ڏانهن ويئي. زينب ۽ سيرت به هن سان گڏ وڃڻ لڳيون.
“السلام عليڪم امي.” شهلا رسيور کنيو ته عالي هن کي سلام ڪيو.
“وعليڪم السلام، عالي ڪيئن آهيو پٽ، سفر ڪيئن گذريو، توهان جا روم ميٽس ڪير آهن؟ اهي سٺا ته آهن نه؟” شهلا هڪ دم ايترا سوال ڪري وئي.
“امي مان ٺيڪ آهيان، ماحول به سٺو آهي هتان جو، ٻه روم ميٽس آهن، هڪ ڪامران جيڪو دبئي جو آهي ۽ ٻيو فيصل اهو پاڪستان جو ئي آهي. ٻئي ڏاڍا سٺا آهن.” عالي به هڪ ساهيءَ ۾ ئي جواب ڏيئي ڇڏيا.
“ماني کاڌي اٿو؟ توهان کي رات جو ننڊ ته اچي ويندي نه پٽ؟” شهلا جا ته سوال ئي ختم نه پئي ٿيا.
“ها امي ماني سٺي هوندي، اڃا ڪونه کاڌي آهي ۽ ٿڪاوٽ جي ڪري رات ڏاڍي ڀلي ننڊ ايندي. هاڻي توهان جا سوال ختم ٿي ويا هجن ته مون کي به پنهنجي خيريت ٻڌايو.” عالي پڇيو.
“هتي به سڀ خيريت آهي.” شهلا جواب ڏيئي وري عالي کان اتان جا احوال پڇڻ لڳي.
ان کان پوءِ عالي زينب، سيرت ۽ مروه سان ڳالهائي فون بند ڪئي.
“مامي هاڻي ته خوش ٿي وڃو ته عالي سان ڳالهايوَ.” ڀرسان ويٺل ماهه نور شهلا کي چيو.
“ها، عالي جو آواز ٻڌي منهـنجي پريشاني ختم ٿي ويئي آهي.” شهلا چيو.
“ماهه نور تون ڪيڏانهن وڃين پئي؟” ماه نور جي تياري ڏسي زينب کائنس پڇيو.
“ها جيجي. امان سائڻ بالاچ کي مرشد ڏانهن وٺي هلڻ جو چيو آهي.” ماهه نور جواب ڏنو.
“ماهه نور جلدي ڪر يڪو تائين ڇا پئي ڪرين.” دُربيبي پنهنجي وڏي چادر ٺاهيندي هال ۾ گهِڙي.
“ها امان سائڻ بس بالاچ کي ماني کارائي ڇڏي آهي.” ماهه نور چيو.
“اوڏانهن ڇو پيا کڻي وڃو بالاچ کي، هُن جو علاج ته ڪراچيءَ مان ڪرايو پيا نه؟” سيرت ماهه نور کان پڇيو.
“ها بس جهاڙ رکرائڻ لاءِ چيو آهي امان سائڻ.” ماهه نور جواب ڏنو.
“هاڻي تون پوري ڳوٺ کي ٻڌائيندينءَ ڇا ته مان توکي زوري پئي وٺي وڃان. مون کي ته اڳي ئي خبر هئي ته تنهنجي دل مون سان هلڻ لاءِ تيار نه آهي.” دُربيبي ڳالهائڻ شروع ڪيو.
“امان سائڻ منهنجو مطلب اهو نه هو.” ماهه نور چيو.
“سڀ مطلب سمجهان ٿي تنهـنجا.” دُربيبي ائين چئي دروازي ڏانهن وڃڻ لڳي ته ماهه نور بالاچ کي کڻي تڪڙي تڪڙي هن جي پويان هلي ويئي.
درناز خاموشي سان پنهنجي ڌيءُ کي ويندي ڏسندي رهي.