الطاف شيخ ڪارنر

نڪري ويا ناکُئا

هن ڪتاب ۾ الطاف شيخ ڪيتريون ئي اُتساهيندڙ ڳالھيون پيش ڪيون آهن، جيڪي سراسر موهيندڙ تہ آهن ئي پر رهنمائي ڪندڙ بہ آهن ۽ منھنجي راءِ موجب هي ڪتاب سنڌي نوجوانن لاءِ ڄڻ تہ مشعلِ راھ آهي، جنھن ۾ ٻاهرين ملڪن ۾ سئر سفر يا روزگار واسطي ويندڙن لاءِ ڪيئي نقطا بيان ڪيا ويا آهن. ان کان سواءِ قومون ترقي ڪيئن ٿيون ڪن ۽ قومن جا فرد پنھنجي وطن ۽ ماڻھن جي ڀلائي ۽ بھتريءَ لاءِ ڪيئن ٿا پاڻ پتوڙين يا پنھنجي وطن سان محبت ۽ ان جي مالڪيءَ سان ڪيئن سلھاڙيل آهن... اهي سڀ ڳالھيون اسان ماڻھن لاءِ سِکيا جو مرڪز ۽ محور آهن.

  • 4.5/5.0
  • 13
  • 1
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • الطاف شيخ
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book نڪري ويا ناکُئا

ڪاري پاڻيءَ جا قيدي

ملڪن تي قبضو ڪري اتي جي عوام کي ڪنٽرول ۾ رکڻ لاءِ انگريزن ٻه خاص طريقا اختيار ڪيا ٿي. هڪ ته پهرين جي راجائن، نوابن ۽ سردارن وغيره کي انهن ئي عهدن تي رکيو ٿي- ان شرط تي ته هُو انگريزن سان وفادار ٿي هلندا ۽ پنهنجي راڄ رعيت کي ڪنٽرول ۾ رکندا. جن انگريزن جو چيو مڃيو ٿي انهن کي زمينون، خلعتون ۽ خطاب ڏئي اڃا وڌيڪ خوش ڪيو ٿي، جن انگريزن جي خلاف بغاوت يا ٺلهو خيالن جو اظهار به ڪيو ٿي ته انهن کي ختم ڪيو ويو ٿي يا ان جي ئي مائٽن ۽ علائقن مان ڪنهن ٻئي کي جيڪو وفادار لڳو ٿي ان کي نواب، راجا، سلطان، چوڌري، وڏيرو بڻايو ٿي.
ان کان علاوه انگريزن جتي ڪٿي مضبوط قسم جا جيل ٺاهيا ٿي، جتي ڏوهارين توڙي باغي سياستدانن جي عمر ڳاري ڇڏي ٿي. ڪوشش ڪري خطرناڪ ڏوهارين کي ڏيهه نيڪالي ڏئي، ڪنهن ڏورانهين جيل ۾ رکيو ويو ٿي، جتي هن جا همدرد يا ساٿي نه هجن ۽ نه هنن کي ڀڄڻ لاءِ واهه ملي سگھي. انڊيا ۾ جن سياستدانن انگريز راڄ خلاف ماڻهن کي ڀڙڪايو ٿي انهن کي ملايا موڪليو ويو ٿي، جتي پڻ انگريز راڄ هو، جتي پينانگ ۾ يا گھڻو ڪري سنگاپور واري هن آئوٽرام روڊ واري جيل ۾ رکيو ويو ٿي. بعد ۾ 1857ع واري بغاوت بعد بهادر شاهه ظفر مغل بادشاهه جي انهن مائٽن ۽ ساٿين، جن مغل حڪومت سان همدردي ڪئي ٿي، انهن کي انڊامان ۽ نڪوبار ٻيٽن تي موڪلي ڇڏيو ٿي. هي ٻيٽ انڊونيشيا ڏي ويندي، آچيح بندرگاهه کان 150 ڪلوميٽر پهرين اچن ٿا، جن جو ذڪر مارڪوپولو به پنهنجي سفرنامي ۾ ڪيو آهي. بعد ۾ 1896ع ڌاري هتي ننڍين کولين وارو هڪ وڏو قيدخانو ٺاهيو ويو، جيڪو اڄ تائينCellular Jail جي نالي سان مشهور آهي. هي جيل هنن ٻيٽن جي گادي واري ۽ وڏي شهر پورٽ بليئر ۾ آهي، جتي هر قيديءَ کي الڳ الڳ ڪوٺيءَ ۾ اڪيلو رکيو ويو ٿي. جبل جي هر کوليءَ جي ڊيگهه 15 فوٽ ۽ ويڪر 9 فوٽ هئي، جنهن ۾ روشني يا هوا لاءِ هڪ ننڍڙو سِرَ جيڏو روشن دان 10 فوٽ مٿي ٺاهيل هو. چون ٿا ته هن ۾ 80 هزار کن سياسي قيدي رکيا ويا، جن مان ڪي تمام ٿورا بچي سگھيا. انگريزن جو ٺهرايل هي قيدخانو ’ڪارو پاڻي‘ سڏيو ويو ٿي ۽ هن لاءِ مشهور هو ته هن ۾ جيڪو ويو اهو وري نه موٽيو. اهو ان ڪري جو جيل جي ڪمرن مان ڀڄڻ مشڪل ڪم هو. جيڪڏهن ڪنهن جيل جي پورهئي دوران ڀڄڻ جي ڪئي به ٿي ته چوڌاري سوين ميل سمنڊ هجڻ ڪري هن کي ڪا سواري (ٻيڙي) ملڻ مشڪل هئي. ان کان علاوه هنن علائقن ۾ جھنگلي ماڻهو رهيا ٿي جيڪي آدم خور مشهور هئا. جيڪڏهن ڪو قيدي انهن جي ور چڙهيو ٿي ته هنن کيس کائي ڇڏيو ٿي. ننڍي کنڊ مان جيڪي سياستدان ڪاري پاڻي واري جيل ڏي موڪليا ويا انهن ۾ ڪجھه مشهور هي به هئا.
• بنگال جو باتو ڪيشوردت
• بهار جو يوگيندر شڪلا
• ويانڪ دموردر ساورڪر- موهٺو
• فضل الحق خيرآبادي
• سوهن سنگهه ۽
• ڀائي پرمانند وغيره
ڪاري پاڻيءَ جي سزا ۾ سنڌ جا به ضرور هوندا جو اها ڳالهه ته رڪارڊ تي آهي ته هڪ دفعي ست سئو کان مٿي ماڻهو ڪراچيءَ کان پاڻيءَ واري جهاز ذريعي موڪليا ويا هئا. ڪاري پاڻيءَ ۾ جيڪي اسي هزار قومپرست ۽ سياستدان يا ٻيا ڌاڙيل ۽ قاتل قسم جا ڏوهاري موڪليا ويا، انهن سڀني جو جيل جي انگريز آفيسرن رڪارڊ رکيو ٿي، پر ٻي جنگِ عظيم دوران جپانين جو انڊامان ۽ نڪوبار ٻيٽن تي قبضو ٿي ويو، جنهن جو انديشو انگريزن کي خواب خيال ۾ به نه هو. جپانين انگريزن جا ٺهيل سڀ فائيل ساڙي، ان وقت قيد ۾ موجود ننڍي کنڊ جي ماڻهن کي آزاد ڪري انگريز آفيسرن کي کڻي قيد ۾ بند ڪيو. ان ڪري اڄ تائين فقط ان تفصيل جي خبر پئجي سگھي آهي، جيڪو پهرين لنڊن پهچايو ويو هو.