واچوڙا ڙي
منهنجي ڀُونگي ڊاهڻ جي لئه،
ڀُونگيءَ کي جي ڊاهيندين تون،
سارا ڪَکَ اُڏائيندين تون،
مان ته گذاري ويندس سِيءَ ۾،
سياري جون هي ڊگهيون راتيون،
ڌرتيءَ کي ئي وڇاڻو سمجهي،
اُڀَ کي سمجهي چادر پنهنجي،
ليڪن هي جو،
منهنجو معصوم پُٽڙو آهي،
منهنجو آهي مستقبل سو،
جِهرڪيءَ جهڙو ننڍڙو آهي،
سونه گذاري سگهندو راتيون،
پوهه جا پارا ۽ برساتيون،
سامهون هڪڙو مندر آهي،
مسجد ڀي ان جي ڀَر آهي،
اوڏانهن وڃ تون،
پنهنجون ڦيريون پائڻ جي لئه،
پنهنجو سينو ساهڻ جي لئه،
ڳاٽ نه کڻ تون واچُوڙا ڙي،
منهنجي ڀُونگي ڊاهڻ جي لئه.