غلامي رڳن جو وئي خون بنجي، اسان سرڪشي ڄڻ سمهاري ڇڏي آ،
اسان جا سويرا نمازن ۾ جھڪيل، اسان خود شناسي وساري ڇڏي آ.
اسان جا صبح ٿا غلاميءَ سان سرجن، اسان جون سُمهڻيون به سجدن ۾ جھڪيل،
اسان ڪيئن پڇون انقلابن جا پنڌڙا، اسان قومي غيرت ٿڏاري ڇڏي آ.
اسان ڇو ته قومن جي تاريخ سمجھون، اسان ڇوته سچل ڀٽائيءَ کي پرکيون ؟
اسان خوش رهون ٿا ڳچيءَ ۾ ڳَٽن سان، اسان “پُڇ” پنهنجي به ڍاري ڇڏي آ.
سڃاڻپ اسان جي رهي ڪين باقي، ازل کان اسان آ غلاميءَ ۾ گهاريو،
اسان بند اکين سان غلامي ڪيون ٿا، عقل جي به جھرڪي اڏاري ڇڏي آ.