شعور ۽ فطرت
ته فطرت جا رُخ ڪو به موڙي ناهي سگھيو،
نڪوئي فطرت کي واڳ وجھي سگھيو آ.
فطرت هڪ بي پناھ قوت آهي،
جنهن تي غالب اچڻ ناممڪن آهي.
هزارين سالن جي انساني تاريخ ۾،
شعور جي ارتقا جا باب کولي ڏسو،
ملان، ڏاها، استاد، بزرگ ۽،
سڀئي معتبر ماڻهو،
ازل کان جنس جا دشمن بڻيل آهن.
پر،
ڇا اهي روڪي سگھيا آهن ؟
جو مٿن جواني نه اچي،
سندن اولادن ۽ شاگردن کي،
جنس جي قوت ۽ جذبي کان روڪي سگھيا آهن ؟
هر نينگري جوان ٿئي ٿي،
هر نينگر جوڀن سان سرشار ٿئي ٿو،
۽ بنا ڪنهن روايتي ناتي ۽ رشتي جي،
هو آلاپين ٿا،
“مان تنهنجو هان، مان تنهنجي هان”
ڇا مولوي جي اجازت کانسواءِ،
سندن سرير ۾ جنس جو جذبو نٿو جاڳي ؟
ڇا هو مائٽن، استادن ۽ بزرگن جي،
اجازت کانسواءِ،
جيون جي جنسي پُر لُطف لمحن سان سرشار نٿا ٿين ؟
چئو ته فطرت سڀ رڪاوٽون ٽوڙي ٿي ڇڏي.
چئو ته،
ڪا به فتوى فطرت جو رستو نه روڪي سگھي آهي،
اهي معتبر ماڻهو،
صدين کان انسان کي پنهنجي ئي وجود خلاف،
پنهنجي جيون جي جبلتن خلاف،
ويڙھ جي ترغيب ڏيئي رهيا آهن.
پر فطرت انهن اصولن کان مٿاهين آهي،
۽ انساني جيون ۾ موجود فطري رُخ،
ضرور ڪَر موڙي جاڳن ٿا،
۽ انساني اصولن ۽ تهذيبن کي،
چڪنا چور ڪندا رهن ٿا.