لاهياري او لاهياري
ڏانٽي سان جو ايئن جُھڪين ٿي،
تنهنجون اڀريل ڇاتيون ڇُلڪن،
منهنجي من جي مت کسين ٿي.
ڪيڏي تو ۾ ڇڪ رکي آ،
توکي ٺاهڻ واري مالڪ،
تون ته صدين جي گونجارن جو،
سوڀيا بڻيل گيت لڳين ٿي،
نيڻ ڪٽورا جيئن کڻين ٿي،
مونکي پاءِ جُوھ ڏسين ٿي.
مڪليءَ جي ماٺارن وانگي،
نيل گگن جي تارن وانگي،
دل تي پنهنجي ڌاڪ رکين ٿي.
نيڻ اٿئي جي زهر ڪٽورا،
تن مان ٿورو اوتي ڏيندينءُ،
پوءِ ڀي مان سقراط نه ٿيندس.
تنهجي سونهن ته مرڻي ناهي ،
صدين تائين رهڻي آهي،
گيت ڪويءَ جو بنجي ڪوئي،
واپس ور ور ورڻي آهي.
پر او سنڌ جي سهڻي ناري،
ڄاڻين ٿي تون تنهجي سونهن جو،
ويري آخر ڪير آ بنيو . . .؟
ڪارو ڪوجھو پير، وڏيرو،
ڪاري توکي ڄاڻائيندو،
ڀاءُ هٿان ئي ڪُهرائيندو،
يا ته “چَٽِيءَ” ۾ توکي زوريءَ،
ڪمدارن سان پرڻائيندو،
تنهجو داد نه ڪوئي ٿيندو،
جوڀن تنهجو ڏنڀَ جھليندو،
اهڙي آهي ڌرتي تنهجي،
لاهياري او لاهياري ڏس،
ڪهڙي آهي ڌرتي تنهنجي ... !