مُراقبو ۽ مسجد
منهنجا سي ئي عقيدا ناهن،
جيڪي تنهنجي من کي ڀائن،
منهنجي پُوڄا مُراقبو آ،
ڪنهن دور اڪيلي وستيءَ ۾،
ڪنهن رڻ جي ٺريل راتين ۾،
مون منهنجو ڳولي ربّ ڏٺو،
آ پنهنجي من جي هستيءَ ۾،
تون ڌر تتيءَ جي لُڪَ نه ڄاڻين،
تون آرائش جو عادي آن،
تون اي سي پنکن ساڻ سجائي،
رنگا رنگي مسجد ٺاهي،
سک سان ويٺو ربّ کي ڳولين...؟
تون فطرت جي پرواز نه ڄاڻين،
تون لهرن جا ڪي ساز نه ڄاڻين،
تون اندر جو آواز نه ڄاڻين،
تون پنهنجي مَن کان آهين پري،
پو توکي مالڪ ڪيئن مِلي...؟
هر فتويٰ تنهنجي آهي کوٽي،
آ تنهنجي منهنجي واٽ وِڇوٽي.