جُوءَ ۾ جهانجهر وڳي...!
تڙ تان نڪتي تِکي،
هوءَ هرڻيءَ لُوهه جيئن،
روح ۾ رچجي وئي،
ڇير پاتل پيرڙا،
ڌر تتيءَ تي جو ڌري،
ڏينهن ٽانڊاڻا ٺريا،
بوند پئي آگم ڪري،
مڌ جي مٽڪي جئن،
هوءَ رسيلي ڇوڪري،
“ڪاسبي” کان ڪاڪ تائين،
هوءَ ٿريلي ڇوڪري،
منزلن جي سونهن آ،
سڀ دلين جي سونهن آ،
مان به ٿورو ٿَڪ ٿميان،
ڪي گهڙيون هُن کي ڏِسان،
اک جي آئيني تي،
عڪس ڪي هُن جا چٽيان،
مان پڪاسو ناهيان پر،
دل جو مصور آهيان،
ڪي گهڙيون گُهوري وٺان،
سونهن تي سوري وٺان،
اپسرا جو آ لنگهي،
تڙتان نڪتي تِکي،
جُوءَ ۾ جهانجهر وڳي.