طوطن جو غم
پوڙهي بڙ جي ٿُڙ ۾ ويٺل،
طوطن ٻاهر ٻُوٿ ڪڍيو،
مڌر چند جي سُهائيءَ ۾،
جهنگل کي ويران ڏٺو،
چُڻ ڀُڻ طوطن هيئن ڪئي جو،
ڪهڙي آ هِتِ ماڪ پئي جو...؟
جهنگل ٿيو ويران سمورو،
ڪيڏو آ سُنسان سمورو،
ڪنهن وقت هتي ٿي مور ٽِليا،
۽ هرڻين شور مچايو ٿي،
ڪونجن جي به قطار هئي،
۽ ٻاٻيهن ٻُرايو ٿي،
اڄ ڪهڙو مارِي آيو آ،
ٿي بَن تي ڏانئڻ ڇانيو آ،
اڄ ڪائي ڪُوڪ نه ٻُڌ جي ٿي،
۽ هن بڙ تي،
ڪوئل ڪائي ڪين اچي ٿي،
هل ته هلون هي بڙ ڇڏي،
هماليه جي چوٽيءَ تي،
آکيرا ڪي ڏور اڏي.