مندر جا هِنِ ديپ اجھاڻا،
تارن جا ڀي ڏور ٺڪاڻا.
گھر جي آڳر جھانجھر سُر تي،
ڇيرن جا هِنِ ڇم ڇمڪاڻا.
ماٽيءَ مان ڪو مڌ ڀري ڏي،
رات ٺري آ روح ريجھاڻا.
نينهن نشا نِتِ روز نوان هت،
موکِي تنهنجا مڌ پراڻا.
گھرائيءَ ۾ گونج نه ٿيندي،
لهرون ڪر اي سمنڊ اياڻا.
پير پُسائي سپيون ڳوليون،
ويرون وريون وقت پڄاڻان.
پن ڇڻ ۾ پئي سُرَ آلاپين،
ڪوئل تنهنجا وقت نه ٽاڻا.
“سعيد” اسانجو سيڻ نه ڪوئي،
پاڻ ئي مومل پاڻ ئي راڻا.